✨ ✅ادامه شرح خطبه ۳ بخش ۲ در روايتى ديگر از «نافع» نقل شده که «صبيغ عراقى» پيوسته سؤالاتى درباره قرآن مى کرد هنگامى که به «مصر» آمد «عمر و بن عاص» او را به سوى «عمر» فرستاد. «عمر» دستور داد شاخه هاى تازه از درخت بريدند و براى او آوردند و آن قدر بر پشت او زد که مجروح شد سپس او را رها کرد. بعد از مدّتى که خوب شد بار ديگر همان برنامه را درباره او اجرا نمود، سپس او را رها کرد تا بهبودى يابد; بار سوّم به سراغ او فرستاد تا همان برنامه را اجرا کند; «صبيغ» به عمر گفت: «اگر مى خواهى مرا به قتل برسانى به طرز خوبى به قتل برسان و زجرکش نکن و اگر مى خواهى زخم تنم را درمان کنى، به خدا خوب شده است». «عمر» به او اجازه داد که به سرزمين خود برگردد و به «ابوموسى اشعرى» نوشت که هيچ يک از مسلمانان با او مجالست نکند. اين امر بر «صبيغ» گران آمد «ابوموسى» به «عمر» نوشت که او کاملا از حرفهاى خود توبه کرده و ديگر سؤالى درباره آيات قرآن نمى کند «عمر» اجازه داد که مردم با او مجالست کنند.(25) در روايتى ديگر داستان «صبيغ» چنين آمده است (بعيد نيست او داستانهاى متعدّدى با عمر داشته است) که: او وارد «مدينه» شد و پيوسته از متشابهات قرآن سؤال مى کرد. «عمر» به سراغ او فرستاد در حالى که قبلا شاخه هايى از درخت خرما آماده ساخته بود. «عمر» از او پرسيد: تو کيستى؟ گفت: «من بنده خدا صبيغم». عمر يکى از آن شاخه ها را برداشت و بر سر او کوفت و گفت: «من بنده خدا عمرم» و آن قدر زد که سرش خون آلود شد. «صبيغ» گفت: اى اميرمؤمنان بس است آنچه در سر من بود از بين رفت (و ديگر سؤالى از متشابهات نمى کنم)!(26) 🌱ادامه دارد... #شرح‌خطبه‌های‌نهج‌البلاغه

۶۱- و قال ( عليه السلام ) لَا تُقَاتِلُوا الْخَوَارِجَ بَعْدِي فَلَيْسَ مَنْ طَلَبَ الْحَقَّ فَأَخْطَأَهُ كَمَنْ طَلَبَ الْبَاطِلَ فَأَدْرَكَهُ # قال الشريف : يعني معاوية و أصحابه .# 🌿🌺🌿 📕نهج البلاغه/خطبه۶۱ در باب خوارج 🍂نهي از كشتار خوارج 🌾بعد از من با خوارج نبرد نكنيد، زيرا كسي كه در جستجوي حق بوده و خطا كرد مانند كسي نيست كه طالب باطل بوده و آن را يافته است. (منظور امام از گروه دوم معاويه و یاران او هستند. 🌿🌺🌿

۶۲- و من كلام له ( عليه السلام )\r> لما خوف من الغيلة < وَ إِنَّ عَلَيَّ مِنَ اللَّهِ جُنَّةً حَصِينَةً فَإِذَا جَاءَ يَوْمِي انْفَرَجَتْ عَنِّي وَ أَسْلَمَتْنِي فَحِينَئِذٍ لَا يَطِيشُ السَّهْمُ وَ لَا يَبْرَأُ الْكَلْمُ . 🌺 📕نهج البلاغه/خطبه ۶۲ 🔽هشدار به كشته شدن ◽️موضعگيري امام برابر تهديد به قتل و ترور پروردگار براي من پوششي استوار قرار داد كه مرا حفظ نمايد، هنگامي كه عمرم به سرآيد، از من دورشده و مرا تسليم مرگ مي كند، كه در آن روز نه تير خطا مي رود و نه زخم بهبود مي يابد. 🌿🌺🍃

✅شرح خطبه ۶۱ و ۶۲ 🔹در باب خوارج 🔹هشدار به کشته شدن /بنیاد‌مجازی‌نهج‌البلاغه کانال #قرآن‌و‌نهج‌البلاغه ⚘ @Nahjolbalaghe2 #شرح‌خطبه‌های‌نهج‌البلاغه

🌹تلاوتی شاهکار در روز اول ماه مبارک رمضان امسال 🔸محفل انس با قرآن کریم که هر سال در روز اول ماه مبارک رمضان با حضور مقام معظم رهبری تشکیل می شود امسال به صورت ویدئو کنفرانس برگزار شد 📻قسمتی از تلاوت بسیار زیبا و پر احساس حاج قاسم مقدمی از خوزستان 🌸به همراه تشویق های رهبر معظم انقلاب در حین تلاوت حتما ببینید....

✨ ✅ادامه تفسیر سوره آل‌عمران 🌷آیه ۳۰ 🔻حضور اعمال انسان ها در قیامت این آیه تکمیلى است بر آنچه در آیه قبل آمد، و از حضور اعمال نیک و بد در قیامت پرده بر مى دارد، مى فرماید: به یاد آورید روزى را که هر کس هر کار نیکى را انجام داده حاضر مى بیند و همچنین هر کار بدى را که انجام داده است (یَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْس ما عَمِلَتْ مِنْ خَیْر مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوء).(۱) در حالى که دوست مى دارد میان او و آن اعمال بد فاصله زمانى زیادى باشد (تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَیْنَها وَ بَیْنَهُ أَمَداً بَعیداً). نمى گوید آرزو مى کند اعمال بدش نابود شود; زیرا مى داند چیزى در جهان نابود نمى شود، بلکه آرزو مى کند با آن فاصله بگیرد. أَمَد در لغت به معنى زمان محدود است، و تفاوت آن با اَبَد این است که: ابد ، زمان نامحدود را مى گویند، و غالباً أَمَد توجه به انتهاى زمانى و سررسید مدت دارد، هر چند به معنى زمان محدود (در برابر نامحدود) نیز به کار مى رود. آرى، گناهکاران، و نیکوکاران همگى اعمال خود را در آن روز حاضر مى بینند، با این تفاوت که نیکوکاران از مشاهده اعمال خویش خوشحال و مسرور مى شوند، و بدکاران از مشاهده اعمال خود چنان در وحشت فرو مى روند که آرزو مى کنند از آن فاصله بگیرند، نه فاصله مکانى، که فاصله زمانىِ دور و دراز که براى ابراز تنفر از فاصله مکانى رساتر است; زیرا در فاصله مکانى احتمال حضور نزد او وجود دارد. ولى در فاصله زمانى به هیچ وجه امکان پذیر نیست. مثلاً کسى که در مناطق دور دستى از صحنه جنگ جهانى زندگى مى کرد، باز کم و بیش، احساس اضطراب و نگرانى داشت; زیرا ممکن بود دامنه جنگ به آنجا کشیده شود ولى ما که امروز ده ها سال از زمان جنگ فاصله گرفته ایم، هیچگونه احساس نگرانى نداریم که آن جنگ ها ما را هم فرا بگیرد (ممکن است جنگ جهانى دیگرى روى بدهد) ولى سرایت آن جنگ هاى پیشین به امروز معنى ندارد. بعضى از مفسران احتمال داده اند: أَمَد در اینجا فاصله مکانى باشد (همان گونه که مجمع البیان از بعضى نقل کرده است) ولى، این واژه ظاهراً در لغت، جز به معنى زمان یا سررسید زمان نیامده است. و در پایان آیه، باز براى تأکید بیشتر مى فرماید: خداوند شما را از (نافرمانى) خویش بر حذر مى دارد و در عین حال خدا نسبت به همه بندگان مهربان است (وَ یُحَذِّرُکُمُ اللّهُ نَفْسَهُ وَ اللّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ). در واقع، این جمله معجونى است از بیم و امید. از یک سو، اعلام خطر مى کند و هشدار مى دهد. و از سوى دیگر، بندگان را به لطفش امیدوار مى سازد تا تعادلى میان خوف و رجا که عامل مهم تربیت انسان است برقرار شود. این احتمال نیز وجود دارد که این دو جمله تأکید بر یکدیگر باشد، یعنى به این مى ماند که کسى به دیگرى بگوید من تو را از این کار خطرناک بر حذر مى دارم و من نسبت به تو مهربانم که اعلام خطر مى کنم. 🔹🔹🔹نکته ها: ۱ ـ حضور اعمال و تجسم آن در قیامت قرآن مجید در آیه مورد بحث و آیات زیاد دیگرى، از این حقیقت پرده بر مى دارد که در قیامت اعمال نیک و بد انسان، هر کدام در شکلى تجسم یافته و در عرصه محشر حاضر مى شود. واژه تَجِدَ از ماده وجدان: یافتن ضد فقدان و نابودى است و کلمه خیر و سوء که به صورت نکره آمده، در اینجا مفید عموم است، یعنى هر انسانى در آن روز، تمام اعمال خوب و بد خود را ـ هر چند کم باشد ـ در نزد خود مى یابد. گرچه، جمعى از مفسرین اصرار دارند این آیه، و آیات مانند آن را توجیه کنند و بگویند: منظور از حاضر شدن اعمال، حضور پاداش و کیفر آنها است و یا این که منظور حضور نامه عمل است که تمام اعمال آدمى از نیک و بد در آن ثبت شده است. ولى پیدا است این توجیهات، با ظاهر آیه سازگار نیست; زیرا این آیه به روشنى مى گوید: انسان در روز رستاخیز، خودِ عمل را مى یابد، و در ذیل آیه مى خوانیم: گناهکار آرزو دارد بین او و عمل زشتى که انجام داده جدائى بیفتد، و در اینجا نیز خودِ عمل، مورد بحث آیه است، نه نامه عمل و نه کیفر و پاداش آنها. گواه دیگر این که: در آیه مورد بحث مى خوانیم: گناهکار دوست مى دارد میان او و عملش فاصله زیادى بیفتد، اما هرگز آرزوى از بین رفتن عمل خود را نمى کند. این نشان مى دهد که: نابودى اعمال امکان پذیر نیست و به همین دلیل، تمناى آن را نمى نماید. آیات فراوان دیگرى نیز این مطلب را تأیید مى کند، مانند آیه ۴۹ سوره کهف : وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً وَ لایَظْلِمُ رَبُّکَ أَحَداً: گنهکاران در روز رستاخیز، تمام اعمال گذشته خود را در برابر خود حاضر مى بینند و خداوند به هیچ کس، ستم نمى کند . و آیات ۷ و ۸ سوره زلزلة : فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّة خَیْراً یَرَهُ *و مَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّة شَرّاً یَرَهُ: هر کس اندکى کار نیک یا بد انجام دهد، خود آن را خواهد دید . 🌱ادامه دارد...