#سجده، تجلی اَتَمّ وحدانيت خداوند در وجود و تفسير «لَا إِلهَ إِلَّا هُوَ» است. انسان در سجده به هيچ بودن و فناپذير بودنِ خود و بقای خداوند اقرار می‌کند. در سجده، انسان از خود جدا می‌شود و به انتهای خود و آغاز حاکميت خدا می‌رسد. به همين دليل هيچ عملی برتر از سجده در راه رسيدن به قرب خداوندی وجود ندارد: «أَقْرَبُ‏ مَا يَكُونُ‏ الْعَبْدُ مِنَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هُوَ سَاجِدٌ» . نزديک‌ترين حالات بنده به خدای عزوجل، زمانی است که او در سجده است. تا زمانی که انسان احساس انانيت در وجودش هست، کمتر در وجودش به خداوند غنیّ بی‌نياز احساس نياز می‌کند. اما آنگاه که او درِ نيستی را می‌کوبد تا هست شود، پای در کوی قرب می‌گذارد. 📚شکوه نیایش، شرح صحیفۀ سجادیه، جلد۲، صص۳۴۲-۳۴۱ 【 الّلهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَــرَج 】 ╔═.🍃🍃.══════╗ 🆔 @nahjolbalagheeiha ╚══════.🍃.🍃═╝