`جان و تنم ای دوست
فدای تن و جانت

مویی نفروشم
به همه ملک جهانت

گر راه بگردانی و
گر روی بپوشی

من  می‌نگرم 
گوشه ی چشم نگران

گرچه شاعر نشدم  با همه ی طبع ترم !
چه بلاها که سر شعر نیامد به سرم !

مثل  افراد گرفتار در  آتش , دائم 
نگرانم ، نوزد شعله ای از دور و برم !

من از این کوچه ، که دل می شکنند آدمهاش 
به  گمانم  نتوانم  ، سر  سالم  ببرم !

شب جمعه ست ، نثار دل مرحوم خودم 
میروم ازسر بازارچه خرما بخرم !

تا باد صبا پیچ سر زلف تو وا کرد

بر خود، چو سر زلف تو پیچیده‌ام امروز

هشیاریم افتاد به فردای قیامت

زان باده که از دست تو نوشیده‌ام امروز

یک گوشه ی دنج، چایی داغ..
چشمت چه شود به من بیافتد !؟
من محو تو و توگرم صحبت ،
هی چایی ام از دهن بیافتد ...