تنها امامِ سامره! تنها چه می‌كنی؟
در كاروان‌سرای گداها چه می‌كنی؟

دارم برای رنگِ تنت گريه می‌كنم 
پایِ نَفَس نَفَس زدنت گريه می‌كنم 

باور كنيم حُرمت تو مستدام بود؟
يا بُردنِ تو بُردنِ با احترام بود؟

مردِ خدا كجا و اين‌همه تحقير، وایِ من
بزمِ شراب و آيه‌ی تطهير، وایِ من

هرچند بينِ ره، بدنت را كشيد و بُرد
دستِ كسی به رویِ زن و بچه‌ات نخورد

بارانِ نيزه‌ نيز نصيب تنت نشد
دست كسی مزاحم پيراهنت نشد 

اين سينه‌ات مكانِ نشستِ كسی نشد
ديگر سرِ تو دست به دستِ كسی نشد