📖 #هذیان‌های_شبانه یارِ مهربان میگن کتاب یار مهربانِ و دانا و خوش بیانِ و با بی‌زبونی سخن‌های فراوان میگه. اما یار وقتی یارِ که حرفاتم بشنوه؛ نه اینکه فقط متکلم وحده باشه. اصلا یار باید سرش رو بذاره رو سینه‌ات و گوشش روی قلبت باشه. با یه گوش حرفایی که ازدهنت بیرون میاد رو بشنوه و با یه گوش تفسیر اون حرفا رو از قلبت بشنوه. ضربان قلب صدای پمپاژ خون نیست؛ صدای حرف‌های ناگفته‌ی دلِ؛ فقط باید زبونش رو بلد باشی. راستش من با کتابام حرف میزنم. شاید بگید دیوونه‌است شایدم واقعا دیوونه باشم؛ اما کتابم رو میذارم دقیقا روی سینه‌ام و ناگفته‌هام رو تو گوشش زمزمه می‌کنم. اونم قربونش برم، آروم و با آرامش به حرفام گوش میده. البته نیازهم نیست همه چیز رو کلمه‌کلمه براشون دکلمه کنم؛ کتاب‌هام خیلی فهمیده‌هستن فقط کافیه بذارمشون رو قلبم؛ خودشون زبون دل رو بلدن نانوشته میخوانند و ناگفته می‌دانند لامصباااا اون ناگفته‌هایی بود که میگن اگه نگی تبدیل به اشک میشن؛ شنیدید دیگه؟ “مالایُحکی، یُبکی” اونا رو هم میفهمن. فقط کافیه اشک چشمت راهش رو پیدا کنه و بدونه دقیق، کجا و روی کدوم صفحه بشینه. خلاصه من دیوونه کتابامم و کتابام هم… راستش نمیدونم دیوونه من هستن یانه؟ اما می‌دونم از دستم دیوونه شدن. یاد حرف ننه‌آغا تو رمان نفس افتادم می‌گفت: نذار این بچه اینقدر کتاب بخونه؛ خیلی‌ها از کتاب‌خوندن دیوونه شدن… راست میگه خیلی‌ها از کتاب خوندن دیوونه شدن؛ اما من میگم ننه‌آغا خیلی از دیوونه‌هاهم به کتاب پناه بردن؛ یکیشون خودِمن… ✍🏼#مرتضی_قشونی #کتاب #یادداشتهای_یک_دیوانه ┏━━━🍃🍂━━━┓ ⠀   @NasimeAdab ┗━━━🍂🍃━━━┛