زانوی غم را در بغل می گیرم امشب
 از درد می پیچم به خود می میرم امشب 

دیروز با عشقت جوانی کرده بودم امروز عشقت کرده پیرم، پیرم امشب

 گفتی برای خود، تو را می خواهم آن روز
 حالا چرا ؟حالا که از خود سیرم امشب

 با من مگو با مردم دنیا بسازم 
وقتی که من با خویش هم درگیرم امشب 

عمری عقال عقل را از پا گشودم
کردند با جرم جنون زنجیرم امشب

 صدها تماس ناموفق با اجل داشت
 با هر تپش در هر نفس تقدیرم امشب

 این زنده ماندن تا سحر در حسرت مرگ
 خواب پریشان بود و شد تعبیرم امشب