برای آن دو نفری که عشقشان از هر عشقی حقیقی‌تر بود، اما کسانی با تفکر دلقک، اجازه وصال به آنان ندادند: 《شاید در دنیایی دگر...》

من مطمئنم روزی می‌رسد که فقط درون خواب‌ها سقوط نمی‌کنم، اما تا آن روز، وقت پرواز است. چون آدمی به امید زنده‌ست.

و تو نمی‌دانستی درون منجلاب درد روحم، یک حرف، یک کلمه، یک نگاه، یک آهنگ که از سوی تو می‌آمد، حس جاودانگی در من رها می‌کرد.

سه چهار بار اومدم زیر این عکس بنویسم، نشد. حتما قسمت نبوده، برداشت آزاد.

بچه‌ها عکسای امروز رو از این کانال آوردم: خاکستر زرد

ما از زندگی سخن گفتیم. من برایت از عشق و انواعش گفتم، تو از درد جدایی من برایت از زندگی و شیرینی آن گفتم، تو از تاریکی مرگ من برایت از کودک تازه متولد شده گفتم، تو از کودکی که بزرگ شد و به زندان رفت من برایت از شب‌نشینی‌های خانواده گفتم، تو از روزی که دیگر کسی زنگ در خانه مادر را نزد من از خانه و ماشین، تو از فقر من از خنده و شادی، تو از گریه و فریاد من از غروب چهارشنبه که آه رهایی می‌کشی، تو از غروب جمعه که آه دلتنگی می‌کشی من از کتاب‌هایی که نوشته شدند، تو از نویسنده‌هایی که فراموش شدند من از سینما هایی که پر شدند، تو از فیلم‌هایی که توقیف شدند من دیگر نگفتم، ما آبمان در یک جوب نمی‌رفت! من روشنایی درون تاریکی را می‌دیدم، تو چسبیده بودی به تاریکی.

یه میکروفون اینجاست. یه چیزی بگو، چهل و نه نفر اینجان تا بشنون. https://daigo.ir/secret/21657559098

ایگی، اینو😭

تو یه چیز کشنده بین لب‌هات می‌ذاری، اما قدرت اینو بهش نمی‌دی که تو رو بکشه. این یکی از اعتقادات درخشان آگوستوس(گاس) واترز بود، اون عاشق کنایه‌ها بود...)

برید خطای ستارگان بخت ما رو بخونید، یا ببینید، یکی از زیباترین عاشقانه‌هایی که تا به حال خوندم/دیدم