به قول نِد توی کتاب ماه بر فراز مانیفست، زنده باد شب...)

پاندورا کاش دقت می‌کردی چه چیزی را باز می‌کنی، این دنیا واقعا قابل تحمل نیست، چه امید باشد چه نه.

شبیه بند بازی بودم که روی بند راه می‌رود، یک قدم و سقوط به بی‌نهایت‌ها... با این تفاوت که من روی زندگی راه می‌رفتم.

امید قرار بود نوری در تاریکی باشد، نه اینکه مرا بسوزاند چون نباید با ناامیدی سرد شوم.

حداقل بگید برای چی لفت می‌دید اصلاحش کنم😢

امیدوارم کتاباتون چاپ شه.

یادم اومد دو روزه داستانک رو ننوشتم، چی بنویسم؟ نیل و هروی هم مثل من همه چیشون قاطی شده و بهشون سخت می‌گذره...

حسی مانند سقوط... عشق من، شاید در دنیایی دیگر ما کنار هم روی تخت گرمی رنگ تو خوابیده بودیم. حسی مانند زخم خونین... ما با هندزفری من آهنگ های دهه نود گوش می‌دادیم. حسی مانند سیاهچاله... تو زیر لب با صدای نازک‌ات با آهنگ می‌خواندی و من سعی می‌کردم اشتباهاتت را اصلاح نکنم. حسی مانند سکوت پس از دعوا... ما از پنجره به ستاره‌ها خیره می‌شدیم و صورت فلکی می‌ساختیم. حسی مانند بالی که کنده شده... یادت میاید؟ ما صورت فلکی جدیدی به نام زنبق ستاره‌ای ساختیم. حسی مانند شروع زمستان... در دنیایی دیگر تو تا صبح سرفه نمی‌کردی و خون بالا نمی‌آوردی، آنجا از کابوس خبری نبود. حسی مانند استرس کنکور... آنگاه من با صدای بوق قطع نشدنی از خواب نمی‌پریدم و تو را که نفس نمی‌کشیدی نمی‌دیدم. حسی که می‌گوید عشقت مرده... در دنیایی دیگر من بالای قبر خاکستری تو با آهنگ‌ها زمزمه نمی‌کردم و اشک نمی‌ریختم.