زیادم خوب نشد😔

تو شبیه ققنوس هستی، پس از هر فروپاشی قدرتمند تر از قبل بر می‌گردی. اما می‌ترسم روزی آنقدر قدرتمند شوی که دیگر فرونپاشی، این به معنای پایان یک ققنوس است.

ماهی قرمز درون دریای بی کران تنها بود اما آزاد. او می‌توانست تنهایی را فراموش کند گاهی شنا می‌کرد و گاهی می‌استاد اما هیچگاه آن حس تنهایی رهایش نمی‌کرد.

کلاغ ها کوچک‌اند اما ترس و انزجار در دل می‌اندازند که آدم گاهی می‌خواهد سرش را مانند کبک درون برف کند تا نشنود.

پس از طبیعت درس بگیر چون طبیعت ساخته شده تا اول به یاد خالقت بی‌افتی و سپس از آن درس بگیری. از صبر شیر برای شکارش گرفته بلندپروازی عقاب. از وحشی‌گری گرگ گرفته تا زیرکی روباه. از استواری سرو گرفته تا سختکوشی مورچه.

چرت و پرت چیست؟ نوشته‌های امروز ویدار

دختر درون تختش دراز کشیده بود و مثل ابر بهار اشک می‌ریخت، او حس می‌کرد تنهاترین آدم دنیاست. کمی آن طرف‌تر روی صندلی پسر جوانی با چشمان بسیار غمگین نشسته بود، دختر نمی‌توانست او را ببیند. کمی بعد پسر از پنجره اتاق بیرون رفت و در پیاده‌رو قدم زد. از کنار بعضی‌ها که رد می‌شد هاله‌ی آبی‌اش برای یک لحظه روشن‌تر می‌شد. او قدی بلند و اندام لاغر داشت که لباس‌های سیاهش را گشاد نشان می‌داد. موهایش آشفته و خاکستری بود، صورتش رنگ‌پریده و چشمان درشت غمگینش آبی آسمانی بودند. در یکی از کوچه‌های خلوت قدم می‌زد که صدای گریه‌ی پسری را شنید، او بچه‌ای بیش نبود و دستان و لباس‌های خونین داشت. پسر جوان بالای سرش ایستاد و هاله‌اش شروع به درخشیدن کرد. پسر بچه کمی بعد سرش را بالا گرفت و پسر جوان را دید، فریادی از وحشت کشید و به عقب رفت. پسر جوان با حیرت گفت: 《تو من را می‌بینی؟》پسر بچه پاسخ داد:《آ...آره》 پسر جوان چشمانش پر از حس ترحم شد و گفت:《اون خون کیه؟》پسر بچه با گریه گفت:《پدرم. داشت مادرم را می‌کشت مجبور بودم. منظورت از آنکه نرا می بینی چیست؟ مگر بقیه تو را نمی‌بینند؟》 پسر جوان کنار پسر بچه نشست و گفت:《فقط کسانی که واقعا تنها هستند مرا می‌بینند. یک رازی که می‌خوام به کسی نگویی. نام من اِلوین است، ایزد تنهایی》 پسر بچه پرسید:《یعنی چه؟》 الوین گفت:《یعنی صاحب تنهایی و آدم‌های تنها من هستم. وقتی هیچکس را ندارند من به سردغشان میایم و کمی احساس خوش به آن‌ها می‌دهم. اما همیشه خودم تنها می‌مانم. این نفرین من است.》

بلادیوس نام خدای خون در اساطیر یونان است. ولی احتمالا به خاطر داستانی که با بتا، الهه ی خفاش ها داشت او را نشناسید بلادیوس خدایی با ردای سیاه و رگه های قرنز و چشمانی قرمز و پوستی رنگ پریدست و بتا با گوش های خفاشی و ردای سیاه و چشمانی تیزبین مانند خفاش، عاشق هم بودند چنان که نه در المپ و نه در آزگارد و نه در هیچ کجای دیگر جهان اساطیر یافت نمی‌شد و به خاطر همین هم از وظایفشان سر باز می زدند و همین باعث خشم خیلی از خدایان و الهه ها شده بود، پس بخ زئوس شکایت بردند و زئوس آن دو را خواند و بهشون گفت که باید از هم جدا شوند چون این عشق همه را نابود می‌کند. بلادیوس و بتا نشستند و فکر کردند و در آخر به این نتیجه رسیدند که اگر خدا نبودند می توانستند به زندگی با هم ادامه دهند پس رفتند پیش هکاته و ازش خواستند تا کاری کند که همه آنها را فراموش کنند که بتوانند همچون دو انسان عادی در گوشه ای از جهان به زندگی با هم بپردازند. هکاته هم گفت که برای این کار نیاز به یک پر از بال های هرمس دارد. بلادیوس و بتا ( راستی باید بخونید به‌تا یعنی پایین ب عه داره...) رفتند پیش هرکول و ازش خواستند تا براشون یکی از پر های بال هرمس رو بیاره، هرکول هم به عنوان پاداش ازشون خون آراگون خواست(اگه اسمش درست باشه و این که میدونید که خون آراگون یکیش شفا میده یکیش می کشه)بلادیوس هم دوتا بازوش رو خراش میده و از خونش خاصیت آراگون میگیره و به هرکول میده. خلاصه بعد از چند روز هرکول پر بال هرمس رو میاره و بلادیوس و بتا می برن میدن به هکاته، هکاته هم میگه شرط این ورد اینه که یک نفر باید اون ها رو به یاد بیاره، بلادیوس و بتا تصمیم می‌گیرند که اون یک نفر هستیا باشه هکاته ورد رو می خونه و پر بال هرمس رو آتیش می زنه و همه به جز هستیا فراموش می کنند که خدایانی به نام بلادیوس و بتا وجود دارند. هستیا به هیچ کس چیزی نمی‌گه و بلادیوس و بتا توی یه دهکده گوشه ی دنیا با هم زندگی خیلی عاشقانه ای در بر می‌گیرند و هیچ کس هم متوجه نبودشون یا اینکه چرا نمی‌میرند نمی شود. فرزندان بلادیوس و بتا گونه ای می‌شوند به نام خون‌آشام. (برای تمام خدایان فراموش شده...) #ویدار