📪 پیام جدید
مدتی بود به همه چیز اندکی بیشتر توجه می کردم.
به قیمت ها، که مبادا زیاد شوند، به افکار و گفتار مردم، که مبادا در نظرشان بد باشم.
همه چیز برایم اهمیت بیشتری داشت.
همه چیز.
تا اینکه یک روز...
می توان گفت دیگر نکشیدم.
چشمانم را بستم و دیگر در مقابل هجوم اشک و وسوسه ام در مقابل کندن مو هایم مقاومت نکردم.
در نگاهم، رسید ها، آدمک های سیاه، افکار، و توده ای از خط خطی های ذغالی بالا آمدند و دور و اطرافم را پر کردند. دیواری به چشم نمی آمد و سطح بالا آمدن آنها آن قدر گسترده بود که نمی توانستم مرز هایش را، پایانش را تشخیص دهم.
دیگر اهمیت ندادم همسایه ای از صدای بلند آزرده شود.
چشمانم را که باز کردم اما، دیگر سفیدی هایی که دورم می دیدم برای رسید ها نبودند. دیوار هایی با تشک هایی به رنگ برف بودند.
آمدم دستانم را تکان دهم، نمی توانستم. آمدم فریاد بزنم، هرچند گلویم به دلیلی که نمی دانستم به شدت می سوخت. به پایین نگاه کردم و خود را در تخت سفید رنگی دیدم.
چرا؟ من دیوانه نبودم، تنها دختری بودم که از بلوغش، از بزرگسالی اش خسته شده بود!
یک لحظه صبر کن...
افرادی را به دیوانه خانه می برند که کاری انجام داده باشند...
خدای من!
من چه کار کرده بودم؟
پارت دوم
#یکی
#دایگو
