🦋#پروانه ای دردام عنکبوت نویسنده خانم ط_حسینی #قسمت38 🎬 پله های زیرزمین رادوتا یکی کردم,برق راروشن کردم وچشم انداختم... کجا بود اه....چادر لیلا راتکاندم...اما روبنده اش نبود . چادرم رابرداشتم آه دیدمش روبنده زیرچادر بود..سریع درز روبنده را پاره کردم وبا احتیاط حب سمی را در اوردم بین مشتم گرفتم وبه سرعت از پله ها بالا امدم. خودم رابه آشپزخانه رساندم, حب را کف کاسه ای انداختم با ته استکان خوب خردش کردم .میدانستم که ابوعمر عاشق شربت اب لیموست ان هم همراه قلیان,شیشه ی ابلیمو وبطری اب خنک را ازیخچال دراوردم...اه شکر کجاست...آهان کنارسماور...داخل لیوان اب خنک وشکر اب لیمو ریختم وگرد حب سمی رابااحتیاط اضافه کردم وبا قاشق همزدم تاخوب حل شود دوباره شکر اضافه کردم تا اگر حب مزه تلخ داشت خیلی مشخص نشود.لیوان را داخل سینی گذاشتم ورفتم پشت در...باید با سیاست عمل میکردم که ابوعمر رافریب دهم. اول سرم راچسپاندم به در...خدای من هیچ صدایی نمی امد...یعنی چه؟؟لیلااااا...نکند بلایی سرش امده... هیچ صدایی نبود نه صدای ابوعمر ونه لیلا ,نمیدانستم چکارکنم که ناگهان صدای قل قل قلیان ابوعمر بلند شد وزیر لبش ناسزا میگفت.... توکل کردم برخدا ودرزدم.. #ادامه_دارد .. ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‌‌‌‎‌🍃🌹کانالِ‌یادوخاطره‌شهدا🌹🍃 http://sapp.ir/rostmy 🍃🌹🍃

🌹#اسم‌_تو‌_مصطفاست #قسمت38 _کجا؟ لباس بیرون را پوشیدی:((میرم با دوستام دعوا کنم!)) تو مرد صبوری بودی و اهل دعوا نبودی. حتی یک بار از مامانت تشکر کرده بودم که چنین پسر صبوری تربیت کرده،ولی وای از وقتی که عصبی میشدی. با ناراحتی گفتم:((این دعوا کردن یعنی بزن بزن و بکش بکش؟وایسا منم میام!)) _لازم نیست بیای،هر جا میرم پشت سرمی! _مصطفی! _مصطفی نداره! رفتی آشپزخانه،لیوان آب را پر کردی و سر کشیدی. فاطمه که خواب بود بیدار شد و گریه میکرد. گفتی:((خیلی خب ،آماده شو. فقط زود!)) سریع آماده شدم،فاطمه را هم آماده کردم. چون آن روزها ماشین را فروخته بودی،زنگ زدم آژانس. _بگم کجا؟ _فاز ۳ اندیشه. ماشین آژانس آمد و سوار شدیم. به راننده گفتی:((بپیچ سمت شهدای گمنام.)) میدانستم آنجا پنج شهید گمنام دفن اند. پیاده شدیم. شهدا بالای بلندی بودند و تو رفتی سمتشان. من هم آمدم،حتی جلوتر از تو از پله ها رفتم بالا. فاطمه بغل تو بود. با خودم فکر کردم داری می آیی،یک لحظه به عقب که برگشتم دیدم همان پایین ایستاده ای و داری انگشت اشاره ات را تکان میدهی،انگار به دعوا. بلند گفتم:((نمیای بالا؟)) دوسه پله آمدم پایین.قلبم تند تند میزد. صدایت را باد آورد:((اگه کار منو راه نندازین به همه میگم که شما هیچکاره این! به همه میگم این دروغه که شهدا گره از کارا باز میکنن! به همه میگم کار راه انداز نیستین و آبروتون رو میبرم. میگم عند ربهم یرزقون نیستین!)) چند پله دیگر آمدم پایین. فاطمه را که زمین گذاشتی،به گریه افتاد. _مصطفی متوجه هستی چی میگی؟شهدا رو تهدید میکنی؟ گریه میکردی:((کاری به من نداشته باش. خودم میدونم و شهدا!)) _بیا بریم بالا! _نه بچه رو بذار پیش من و خودت برو! فاطمه را دادم بغلت و از پله ها رفتم بالا. سر مزار پنج شهید پنج فاتحه خواندم و آمدم پایین . روس سکوی کنار باغچه نشسته بودی. کمی آن سوتر سن درست کرده بودند و مراسمی برای نیازمندان برگزار میکردند. _میای بریم مراسم؟ _شما برین.من اینجا نشسته‌م. با فاطمه رفتیم.ربع ساعتی بعد برگشتم. دیگر به حرف افتاده بودی:((هرطور شده باید برم،مطمئن باش که میرم!)) _اما اگه بری ما خیلی اذیت میشیم،من و فاطمه! امیدوار بودم تحت تاثیرت قرار بدهم،اما رو برگرداندی و چیزی نگفتی.دلم شاد شد،اما در پایان ماه رمضان وقتی به اصرار،من را همراه مامان فرستادی شمال،تازه فهمیدم وقتی تصمیم به کاری بگیری کسی جلو دارت نیست. حالا هم خسته شدم مصطفی،باید بروم بخوابم. بقیه حرف ها بماند برای بعد. امروز آمده ام کنار مزار پنج شهید گمنام و میخواهم بخشی از صحبت هایم را هم اینجا بگویم،درحالی که هوا باز هم ابری است. بالای این بلندی خلوت ،درحاشیه مزارها،گل های کوچکی روییده؛زرد و قرمز و بنفش که نامشان را هم نمیدانم. اصلا نمیدانم نامی دارند یا نه. اما آنچه مهم است شکستن فضای خاکستری اطراف مزار است. اینجا نیمکتی فلزی است. رویش مینشینم. ضبط را در می آورم و انگار رو به رویم آینه ای گرفته باشم دارم دیروز ها را با تو مرور میکنم. انگار میخواهم ژاکتی سر بیندازم از گلوله نخی که دیروز است. رشته ای میگیرم و ژاکت را سر می اندازم و امیدوارم در نهایت برازنده قامت تو در آید و مجبور به شکافتنش نشوم. مرا همراه خانواده ام راهی شمال کرده بودی و خودت در تهران مانده بودی. حال خوشی نداشتم. مدام زنگ میزدم. دوست داشتم تو هم بیایی. هر بار میپرسیدم:((کجایی؟چه میکنی؟نمیای؟))و تو هم به این اخلاقم عادت داشتی. اینکه مدام زنگ بزنم و دل شوره ام را به جانت بریزم. گاه عصبی میشدی،گاه جواب پیامکم را نمیدادی و گاه جوابم را میدادی و غر میزدی که((سمیه دست بکش!)) میدانستی اگر جوابم را ندهی سر درد میگیرم،طوری که از کرده ات پشیمان شوی. برای همین اگر در مراسمی بودی یا داخل پایگاه،گوشی را روشن میکردی تا متوجه شوم در چه موقعیتی هستی. همین که صدای نفس هایت را میشنیدم آرام میشدم و تلفن را قطع میکردم تا فرصتی مناسب. آن روز هم در حال برگشت به تهران بودم. کاموای قهوه ای و زردی هم گرفته بودم تا برایت شال گردن ببافم .آن هارا در دست گرفته و در عالم خیال شال گردنی تصور میکردم که بافته و به گردنت انداخته ام #شهید_مصطفی_صدر‌زاده🌷 🔸ادامه دارد... 🍃🌹کانالِ‌یادوخاطره‌شهدا🌹🍃 http://sapp.ir/rostmy 🍃🌹🍃