این شبا به وقت اذان که میشد ، اباعبدالله علی اکبر رو صدا میزد ... آقازاده با کمال ادب جواب بابا رو میداد و اطاعت میکرد..

با همون صدای زیبایش طنین به انداخت بر اذان.. می برد در اذان نام پدربزرگش را اقتدار..

هر وقت آقازاده به وقت اذان ، اذان می‌گفت.. در دل خیمه ، ام لیلا به فدای پسرش میرفت..

عمه اش زینب تا شنید نام پدرش از زبان علی.. میخواند برایش ون‌ایکادی را..

رقیه می بست با افتخار پشت بابا قامتش را... به امامت حسین و مکبر باشد اکبر لیلا..

به به چه نمازی..🤚🏻

از ظهر روز دهم میگذره.. حالا نه زهیری مونده.. نه حر و وهب.. همه یاران اباعبدالله زدن تو دل میدون و بعد از جنگی نمایان شدند سربلند پیش چشم مادر حسین ..

پسری بود از تبار علی.. در رکاب آل علی تیغ می چرخاند.. آموخته بود از عمو عباس ؛ فنون جنگی دلاورانه ای را..

دلش نیامد ببیند پدر راه بی یار ... به کنار پدر غرور خود به کناری گذاشت ، سپس به خدمت حضرت امام خویش رسید ...

خواسته اش این بود که رود میدان.. حسین دیده ای به قامتش انداخت ، جگرش سوخت ولی ؛ چشمی بست و اذن میدانش داد..