شب‌ها نیازِ آدمی به شنیدنِ کلیشه‌های پُر تکرارِ آروم کننده‌ بیشتر می‌شه. اگر غمِ بی‌انتها ساکنِ دل، و دلتنگی، رنجِ این سیاره‌ رو برات بیشتر کرده؛ منم همینطور عزیزِ من، منم همینطور.

-

این آهنگ پلی لیستت رو زیباتر کنه ؟

عمیقاً توی گودیِ پُر از فکرِ آرومِ نا آروم فرو رفته بود، به گلدونِ شمعدونیِ توی طاقچه‌ خیره شد و جوری که انگار فقط خودش تنها موجودِ حی و حاضرِ اونجاست، زیر لب زمزمه می‌کرد. گوش تیز کردم که بفهمم با خودِ آشفته‌ش زیرِ لب چی میگه : اون روزا که با گفتنِ "بچه‌ست نمی‌فهمه" از خراب‌کاریامون چشم‌پوشی می‌کردن و به غلط و غلوطِ رفتارِ بچه‌‌گانمون‌ خُرده نمی‌گرفتن یادته ؟ همون روزا رو میگم که فکر می‌کردن مغزمون قدِ نخود و لوبیای‌ توی آشِ رشته‌‌ی مامان‌بزرگه و قدمون به طاقچه‌ی پُر گلدون نمی‌رسید ، روزنامه‌ها رو دزدکی‌ و یواشکی برمیداشتیم که موشکِ کاغذی بسازیم و فازِ سازنده‌های بالستیک بگیریم ، یادته ؟ میگم اون روزا ما چمیدونستیم‌ انسان گریزی و تناقضِ درونی چیه ؟ اصا اینا رو هیچی ، غم چی بود ؟ غصه کی داشت ؟ خیال کجا بود ؟

میخوای تو قلبِ من اتاقِ وی آی پی در اختیارت باشه ؟ پس بهم گل بده .

-

سلام بر آن‌ها که حدیثِ چشم‌ها و نگاه‌های بی‌رمغمان را به آغوشی دلخواه، شنیدند و خواندند.

زمستونِ سرد و سرمای سفید و سفید به رنگِ آرامش.. نزدیک بود. از روز و ماه و سالی که به خاطر ندارم تا امروزِ پاییزی، نزدیکِ زمستون که میشد دو میلِ قدیمیِ مامان‌ُ برمیداشتم و برا دلم لباسِ زمستونیِ کت و کلفت میبافتم که یه وقت از لای درز و دورز و شکستگیا و وصله پینه‌هایی که روش افتاده، سوزِ سرما اثر نکنه و یخ ببنده که مهر و محبتِ دلم، چمدون ببندن و دِ برو که رفتیم .. صدای موسیقیِ دوست داشتنیِ نوسالژی به گوش‌ می‌رسید "دل بردی از من، با یادت شادم.. " منم با زیر و بمِ صداش، یه زیر و یه رو میبافتم به دلم ، گِره رو گِره. میگم.. میخوای برا دلِ توام سبزِ سبز ببافم دلت بهاری بمونه؟ زمستونِ سردِ نا آشنا نزدیکه، یه وقت در و پنجره‌ی دلتو وا نزاری به امونِ سرما ! سوز نیاد مهرِ من پَر در بیاره و بال بزنه بره ..

لبخند ؛ [ از آبان ماهِ عزیز ]