مرا مکانِ امن خواند و پس از آن پروانه‌های کوچکِ ارغوانی، قلبم را برای ساکن شدنش‌ مهیا کردند. دست‌هایم را به رویش گشودم و او را به زندگی در جوارِ تنم فرا خوانده‌م‌.

عزیزِ ماندگارِ من؛ خواستم دروغِ سیزده را این‌گونه بنویسم که «دلم هیچ هم برایت تنگ نَشُـ ..» اما انکارِ این دلتنگیِ بی‌سابقۀ بی‌بدیلِ بِکر، از توانِ من و دروغِ سیزده هم خارج بود و طبق معمول، همان جملۀ همیشگی را نوشتم.

ما را چه شد که در آبادیِ چشم‌ها به دام افتادیم و کشتیِ دلمان‌ در خلیجِ مژه‌ها به گِل نشست و خواندیم که وجودِ عشق نامیراست‌ ؟

او زیبا به خواب می‌رود و این زیبایی به قدری به یادماندنی‌ست‌ که از فواصلِ دور هم به راحتی در صفحۀ خیال نقش می‌بندد؛ حتی اگر در پیشِ چشمانم نباشد و از این تن به آن تن به قدرِ هزار سالِ نوری فاصله‌ی دل‌خراشِ جانکاه باشد و من به عطشِ و اشتیاقِ دیدار، ایامِ رنجورِ غریب را در گوشه‌ای از این مکاتباتِ هر روزه، بگذرانم. از زیبایی‌های بی‌بدیل و بی‌نظیر و تماشایِ پایان ناپذیرش، نوشتم، نوشتم و بازهم نوشتم که او آب است و آب، تشنگی می‌آورد، سیراب می‌کند و آب غرق می‌کند.

دست و دلم به «هیچ» هم نمیره، نوشتن که جای خود.

ایامِ بی‌رمق‌ را، علاج‌ کجاست ؟

ثُمَّ استَقاموا‌ و استَقاموا‌ و استَقاموا‌.

و تلك قضیة ..

از همان قضایایی که در اعماقِ چشم‌های بیم‌ناک‌ِ کودکی، صحنۀ انفجارِ بمب و صدای دلخراشش‌ را فریاد می‌زند. از همان قضایایی که دستِ کوچکِ کودکان را در زیر آوار می‌بیند و همان قضایا که فریادهای مادرانۀ پر از رنج و درد را یادآوری می‌کند و طالب است که بی‌صدا اشک بریزیم به یادِ قضایای هر روزه‌شان‌. این با ترس از خواب پریدن‌ها، سنگ‌کوب‌ کردن‌ها، فریادِ دختران و زنانِ مظلومی‌ که عفت و حیا را لحظه‌ای پس نمی‌زنند و غیور مردانی که ایستادگی را از کودکی می‌آموزند و استقامت‌های چندین باره و این مظلومیت، گام‌های پر توان و مشت‌های گره‌ کرده‌‌ی‌ ما را می‌طلبد که پیغامِ «فتحٌ قریب» را به گوش مومنان برسانیم.

چشم‌هایش‌ عطرِ آغوش داشت.