حرف‌های کوتاه و بلندش را در هاله‌ای از ابهام و دوراهیِ گفتن‌ها و نگفتن‌ها نهاده بود و لب از هم باز نمی‌کرد که آن‌ها را ادا کند. او و حرف‌های خسته‌‌ی‌ گِل‌آلودش را به آغوشِ امنِ آرام دعوت کردم که تلاطمِ درونی‌اش فروکش‌ کند و کمی از آشفتگی‌هایش‌ کاسته شود که مبادا سنگ شوند و در گلو بمانند و خفگی خطِ پایانِ این حیات باشد؛ مبادا اشک شود و بی‌صدا و ساکن از چشم‌هایی پایین بریزد که همیشه حرف‌های‌ زیادی داشتند و من، خط به خط همه را می‌خواندم. گیسوی بلندِ منِ در بغل را، پشتِ گوش زدم و گفتم: هیچ چیز را به بعد نسپار عزیزِ من؛ "بعد" را هیچ احساسِ عمیقی هم جواب‌گو‌ نیست. بعد، بارانِ نادرِ بهاری بند می‌آید. بعد، برفِ یک‌دستِ زمستانی ذوب می‌شود. بعد، زمانِ درست، با پایانِ تلخ روبوسی می‌کند. بعد، آدم‌های در انتظار، ذوقِ بی‌اندازه‌شان‌ کور می‌شود. بعد، احساساتِ عمیق به سطح می‌رسند. بعد، گذرِ عمر کیلومتر بر ساعت می‌شود و همچون اسبِ تیزپا می‌دود‌. بعد، قهوه‌ات‌ یخ می‌کند و چای از دهان می‌افتد. بعد، خستگی‌های انباشته مداوا نمی‌شوند‌. بعد، گیسوی بلندت، سپید می‌شود و بعد، دیر خواهد شد.