خارج از زمان ؟

اشتقت إليك، مثل البعيد عن وطنه. تک خطی را بارها نوشتم و پاک کردم؛ بهتر است بگویم که بارها از نو زندگی کردم و از بَر شدم. از خانه‌ی‌ امنِ پرطراوتم دور مانده‌ام، مرا بازنمی‌گردانی؟ راهِ وطنِ عشق و آغوش را گُم کرده‌ام‌ و از مهدِ آسایش بعید مانده‌ام، راهِ سبزِ امیدواری را به نگاهِ گرمِ چشم‌هایم نمی‌بخشی؟ در این دیار، تنها من به انتظارِ آن دو دست، آن دو شهرِ گرم، نشسته‌ام و لقمۀ حسرت می‌جوَم‌ برای پایتختِ این وطن، برای محلِ تلاقیِ قلب‌ها‌، در آن آغوش‌ِ ساکنِ آسوده؛ در پیِ آبادی‌. خانه‌ات‌ آباد عزیزِ دور، خانه‌ات‌ آباد ..

/ و در نهایت.🤍 /

بعد؟ بعد کاسۀ صبرم برای همیشه می‌شکند.

جدا به دمایِ ۳۰ درجه میگید "هوایِ‌گرم؟" تشریف بیارید جنوب میزبانتون باشیم*

قمر و نجمات عیونك.

ای کاش دلتنگی‌ِ بی‌پایان‌مان‌، فرصتی می‌داد برای مکتوب کردنِ کلمات..

این دقایق دائما به این فکر می‌کنم که امیرالمومنین علیه‌السلام، ۲۵ سال بخاطر جهلِ مردم خانه نشین شد و جامعه با روی کار آمدنِ ثقیفه رو به زوال رفت و خاندان پیامبر داغ دیده شد. آری؛ آنان هم قدرِ عافیت و بهبود را ندانستند و تباهی سراسر وجودشان را در بر گرفت. تصمیمِ غلط، اشتباه و انتخابِ نادرست و ناشایست، تاوان دارد و در آخر هم، نادانی تاوانی عظیم‌تر‌ ..

سلام، ماهِ دل‌انگیز.🖤

و دل را؟ والله که من ندادم، ایشان بردند.

ما را ببخش عزیزِ جآن؛ سومین شب فرا رسیده و مآه به سپیدیِ گیسویش‌ در آسمان هویداست‌، ناله‌های کودکانه‌اش‌ را از زبانِ روضه‌خوان‌ می‌شنویم‌، دخترکانِ بازیگوش را این طرف و آن طرف نظاره می‌کنیم و خونِ دل می‌خوریم، سیلِ اشکِ ناچیزِ همیشگی از چشمانمان روان است و هنوز هم زنده‌ایم‌.