خلاقیتِ یه سری آدما توی انتخاب و به کار گرفتنِ شیوه‌ی محبتِ غیرِ تکراری و مخصوصِ به خودشون واقعا قشنگه.

عزیزِ صبورِ من، سهمِ دلتنگیِ هر روزه‌ام برای تو، تنها چیزی‌ست که از تداوم و پایداری‌اش واهمه‌ای به دل و جان راه نخواهد یافت.

سراغِ خزانِ مژه‌هایت را گرفته بودم عزیزِ دورِ نزدیک؛ سراغِ مرا اگر میگیری، در خیالِ ایامی هستم که در ذهن، با تو و چشم‌هایت زندگی کردم و در زیرِ سایه‌‌ی مژه‌هایت آسوده خوابیدم. یقیناً مرا جز تو، با آدم‌های این دنیا هیچ کار و صحبتِ لطیف و نگاهِ معطوفی نیست.

لبخندِ بعد از مرورِ خاطراتِ فرح‌بخش*

سبزِ سبز ؛

غروب‌هایِ پاییز را ای کاش کسی بدونِ شانه‌‌ای برایِ تکیه دادنِ غم‌هایش نگذراند.

درونِ من، منِ دیگه‌ای زندگی می‌کنه که شبا، لا به لای تاریکی‌ِ اتاق چهره‌یِ خسته و بی‌حال و عمیقاً دلتنگِ خودشو نشون میده.

ماهی صدام می‌کرد. همیشه با جدیتِ تمام می‌گفت: آدما رو میبینی؟ بیخودی سرشونو‌ گرفتن بالا که ماهِ توی آسمونو‌ ببینن‌، تو که اینجایی‌ ماهی خانوم! امروز دهمین نامه‌ی پُر عطرِ آشناش‌ به دستم رسید، برعکسِ همیشه و برخلافِ تمامِ مکاتباتِ دائمی، فقط یک خط نوشته بود: دلمون از دلتنگی تاول زده ماهی خانوم؛ نمی‌خوای به این شبِ تاریک بِتابی ؟

شب، اختراعِ دور مانده‌هاست.

-