همیشه جلوی آینه می‌ایستاد. موهایش را با صبر و حوصله می‌بافت و در آخر هم انتهای هر گیس را با روبانِ صورتی، پاپیون می‌زد و لبخندِ ملیحِ رضایت بر چهره‌اش می‌نشست.
روزِ گذشته اما، موهایش را که می‌بافت، ستاره‌های سفیدِ دنباله دار در بینِ زیر و روی گیس‌هایش به آسمانِ زلفش لبخند می‌زدند و نویدِ گذشتِ عمر را می‌دادند و او هر روز بیش از پیش از کودکی‌هایش فاصله می‌گرفت.
Albumaty.Com_mhmd_abd_algbar_asgl_rwhy(1).mp3
11.38M
چون لبخندِ ملیح میاره به لبم ؛
می‌گفت: راستی قبلا بهت گفته بودم که میری بیرون سورۀ فلق بخون که آدمیزاد چشمِ شور داره؛ می‌خونی دیگه آره؟ می‌دونی که نباید بگی نمی‌خونم!
اون کلمات رو ادا می‌کرد و لبخندِ روی لب‌های من کِش‌دار‌تر و طولانی‌تر از همیشه میشد. به پروانه‌های ذوق زدۀ توی قلبم نگاه کردم که و نشاطِ اون لحظشون از مراقبه‌های دل‌گرم کننده، بیشتر از هر وقت دیگه‌ای بود و من؟ سراپا مسرتِ تمام.
صبح بخیرِ خشک و خالیِ بی‌صدای تایپ شده و دیرتر از موعد و از سرِ تکلیف و بی‌نشاط که بدرد نمی‌خوره، هیچکس دوست نداره. صبح بخیر باید صبح رو خیر کنه مآهی. باید نورِ آفتاب از لای کلماتِ تلفیق شده با صدای خواب‌آلود بزنه بیرون و بتابه به صورتت که جون داشته باشی از زیرِ پتوی نرم و گرمت بیای بیرون و روز از نو شروع بشه. صبح بخیر باید شخصی‌سازی بشه و الا این معمولیا رو که همه بلدن مآهی.
گاهی اوقات به سرم می‌زند که دیگر کلمه‌ای را از دل مکتوب نکنم. دیگر قلم به دست نگیرم و ننویسم. دیگر بابتِ نوشته‌های کوتاه و بلند ذوق به خرج ندهم. دیگر به شدتِ این‌روزا و ایامِ گذشته به هیچ چیز آنقدر که باید اهمیت ندهم. دیگر از آدمیزاد انتظارِ دلخواه بودن نداشته باشم. دیگر پیِ خوشحال کردنِ خودِ دور افتاده‌ام باشم. دیگر به جزئیات توجهِ چندانی نکنم و هزار مطلبِ ریز و درشتِ دیگر که در گلو می‌مانند و بیرون نمی‌ریزند. بغض می‌شوند و نمی‌بارند. ذوق بودند و کور شدند. آدمیزاد است دیگر! اشرفِ مخلوقات آن‌هایی هستند که فعلِ بی‌خیالی را صرف کرده و دائما آن را به خود گوش‌زد می‌کنند؛ ما که بیخیال و بی‌توجه نبوده و نیستیم، پس اشرفِ مخلوقات را چه به مایِ حساسِ دل نازکِ خود فراموشی گرفته؟
دائم پیِ احوالِ این و آن باشیم و حالِ خود را در پستوی خانۀ وجود پنهان کنیم، که چه؟ به دنبالِ جمع کردنِ شادی‌های ریز و درشتی باشیم که بر لب‌های این و آن بنشیند و بادکنکِ صورتیِ جیغِ ذوقِ خود را مدام با سوزن بترکانیم که چه؟ به جمله جملۀ دیگران اهمیت دهیم و همان را نبینیم که چه؟
رها کن این «خود ندیدن» را عزیزِ من ..