اویِ خسته‌ی امیدوار را میدیدم.. دلتنگِ دلتنگ بود. از چشم‌های بادامی شکلش، بارانِ بی‌صدای دلتنگی ‌می‌بارید. پیراهنِ سفیدش‌ را بو کردم، همان عطرِ همیشگیِ دلتنگی را میداد؛ ملایم بود و غریب.. موهایش‌ را که شانه می‌زد، ستاره‌های دنباله دارِ سفید و درخشانِ لای گیسوانش‌ نویدِ دلتنگی می‌دادند. او دائما دلتنگ بود، اویِ خسته‌ی امیدوارِ درونِ آینه را می‌گویم.

و پس از ساعاتِ بی شوقِ خاکستری، امیدِ سبزِ پُربار، باز هم در جایِ زخم‌هایمان ریشه دوانده و جوانه می‌زند.

عزیزِ محجوبِ من؛ تلخی‌ها‌ی کلام و خستگی‌های نگاه و لبخندهای به لب ننشسته و نوازش‌های به تن نرسیده‌ات را به پایِ بی‌‌ملاحظگی‌های زندگی‌ خواهم گذاشت که برایِ ساعت‌های ناآرام‌ بهانه‌ی خوبی‌ست؛ نه تو نامهربانی و نه دست‌هایت.

-

سرزمینی‌ اَمن و آرامی، باید "وطن" صدایت کرد.

خلاقیتِ یه سری آدما توی انتخاب و به کار گرفتنِ شیوه‌ی محبتِ غیرِ تکراری و مخصوصِ به خودشون واقعا قشنگه.

عزیزِ صبورِ من، سهمِ دلتنگیِ هر روزه‌ام برای تو، تنها چیزی‌ست که از تداوم و پایداری‌اش واهمه‌ای به دل و جان راه نخواهد یافت.

سراغِ خزانِ مژه‌هایت را گرفته بودم عزیزِ دورِ نزدیک؛ سراغِ مرا اگر میگیری، در خیالِ ایامی هستم که در ذهن، با تو و چشم‌هایت زندگی کردم و در زیرِ سایه‌‌ی مژه‌هایت آسوده خوابیدم. یقیناً مرا جز تو، با آدم‌های این دنیا هیچ کار و صحبتِ لطیف و نگاهِ معطوفی نیست.

لبخندِ بعد از مرورِ خاطراتِ فرح‌بخش*

سبزِ سبز ؛