و آنگاه که زبان قاصر از سخن گفتن و ترکیبِ کلمات و جملات شد ، پای چشم‌ها به میان آمد .

ملایمِ ملیح ؛ *

از چشم‌هایِ نیمه درخشانش، غمی امیدوارِ مایوس می‌چکید. خواستم آغوشِ امن را برایش باز کنم، سنگینیِ فاصله‌ی دوست نداشتنی را بر دوشم افزود و.. خمیده و خمیده‌تر* از فاصله‌ای دورِ نه چندان درازِ پُر تناقض، آغوش گشودم، غمِ دیرینه‌اش را دو نیم کردم و نیمی را بر دوش کشیدم و حالا وقتِ ادامه دادن فرا رسیده بود !

-

اما عزیزِ من. اگر روزی رشته‌ی لغاتِ بینمان به دست باد افتاد، مرا دائما نگاه کن؛ من تو را می‌خوانم.

برای روزهای آبی‌تر از آبی. *

شب‌ها نیازِ آدمی به شنیدنِ کلیشه‌های پُر تکرارِ آروم کننده‌ بیشتر می‌شه. اگر غمِ بی‌انتها ساکنِ دل، و دلتنگی، رنجِ این سیاره‌ رو برات بیشتر کرده؛ منم همینطور عزیزِ من، منم همینطور.

-

این آهنگ پلی لیستت رو زیباتر کنه ؟

عمیقاً توی گودیِ پُر از فکرِ آرومِ نا آروم فرو رفته بود، به گلدونِ شمعدونیِ توی طاقچه‌ خیره شد و جوری که انگار فقط خودش تنها موجودِ حی و حاضرِ اونجاست، زیر لب زمزمه می‌کرد. گوش تیز کردم که بفهمم با خودِ آشفته‌ش زیرِ لب چی میگه : اون روزا که با گفتنِ "بچه‌ست نمی‌فهمه" از خراب‌کاریامون چشم‌پوشی می‌کردن و به غلط و غلوطِ رفتارِ بچه‌‌گانمون‌ خُرده نمی‌گرفتن یادته ؟ همون روزا رو میگم که فکر می‌کردن مغزمون قدِ نخود و لوبیای‌ توی آشِ رشته‌‌ی مامان‌بزرگه و قدمون به طاقچه‌ی پُر گلدون نمی‌رسید ، روزنامه‌ها رو دزدکی‌ و یواشکی برمیداشتیم که موشکِ کاغذی بسازیم و فازِ سازنده‌های بالستیک بگیریم ، یادته ؟ میگم اون روزا ما چمیدونستیم‌ انسان گریزی و تناقضِ درونی چیه ؟ اصا اینا رو هیچی ، غم چی بود ؟ غصه کی داشت ؟ خیال کجا بود ؟