به اخبارِ جان خراشِ غزه عادت کردیم ؟ گوش‌های عادت کرده‌مان‌، دست‌های کم توانی که حداقل کارشان نوشتن‌های پی در پی شده، چشم‌هایی که می‌بینند این ظلم و حرام‌زادگی‌ و وحشی‌گری را، مفت نمی‌ارزد اگر برای مظلوم خاموش باشند و دم نزنند. به اخبارِ غزه عادت کرده‌ایم، اما هنوز غزه در زیر بمبارانِ کسانی‌ست که پست‌تر از حیوانند‌ و صد شرف به حیوانِ درندۀ این زمین. غمی عظیم و ماتمی‌ بی‌سابقه، ما را محکم بغل گرفته و صدایی در گوشم می‌پیچد: زن نبودند؟ نباید زندگی می‌کردند؟ یا حقِ آزادی نداشتند؟

"أمان" [ أمن ] : اطمینان، آرامشِ درون، امنیت. بارها نوشتم و هلاجی کردم، در پیِ امنیتِ خانه‌های بدونِ سقف و آوار‌های عظیم و خاموشیِ اصواتِ ناهنجار و مهیب و لرزشِ دستانِ خاکی بودم. عروسکانِ وصله پینه شده را از روی زمین برداشتم و در آغوش گرفتم. اشک‌های بلورین را پاک کردم و غبارِ خستگی‌هایشان را آرام تکاندم‌ و تکرار کردم: ما، امنیت را زندگی می‌کنیم و صاحبانِ آوار‌ها و چشم‌های منتظرِ اشک آلود، رویایش‌ را.

نامۀ شمارۀ سیزده؛ | مکتوب شده در تاریخِ ۶ فروردین ماهِ سالِ دلتنگی . سلام عزیزِ دور از تن. امیدوارم که این ایام را به خوش اقبالی بگذرانید و پیشاپیش عذر مرا بابتِ تلخ‌کامی‌‌ها پذیرا باشید که دل را قرار نیست و جان به اشتیاقِ دیدار باقی‌ست‌ و ستایشِ چشم‌ها قابل انکار نیست و این تن.. به رگبارِ گلولۀ هجرانِ تب‌دار آغشته‌ست‌. نسخۀ «تَحنانِ» دائمی را کدامین طبیب می‌پیچد و کدام دواخانه‌ای‌ می‌داند؟ از بختِ بدِ ما که چاره‌ها همیشه دودِ هوا می‌شوند و حنینِ آوازخوان‌ هم که هیچ‌گاه قصدِ سفر ندارد که پشتِ سرش آب بریزیم. حرف‌هایم‌ بویِ ناخوشِ تکرار را به خود گرفته و در این میان مداوایی برای رفعِ این مکررات نیست که نیست و تنها علاج و دوای کمیابی که دیر به دیر می‌چِشم‌ و لب به خنده‌ای عمیق باز می‌کنم و چشم‌هایم برقِ اشتیاق را نمایان می‌کنند، آغوشی‌ست‌ که به دعوتت‌ میهمانش‌ می‌شوم. آغوشت در این نزدیکی‌ها‌ هوای میزبانی از من‌ِ پر امید را ندارد ؟

از هم‌نشینی‌ات‌ رمضان هم کریم شد🤍.

از لحاظ روحی دلم می‌خواست یه دانش‌آموزِ کلاس اولیِ کوچولو بودم که فقط به این فکر بود که پیکِ نوروزی‌‌ـش‌ رو تا آخرِ تعطیلات تموم کنه.

آغوشِ نُت‌ها ؛

گوش کن، چاره‌ای جز آهنگ داریم مگه؟ نگاهم کرد؛ خیره، خاموش، بی‌صدا، پر حرف. هندزفری رو با دو دست از روی میز چوبی برداشت و توی گوشش گذاشت. از جلوی آینه کنار رفت و روی زمین دراز کشید. چشم‌های پر از کلامش رو بست و فقط گوش سپرد و نُت‌ها رو یکی یکی به بغل گرفت و بوسید. تنش حالا.. پر از شکوفه‌های آبیِ غمگین بود.

بیشتر از هر چیز دلم می‌خواست می‌توانستم تمام روحم را در چشمانم بگذارم و تا ابد، تا هنگام مرگم، به تو نگاه کنم.

در لا به لایِ ورقه‌های یکسانِ این ایام به دنبالِ بهانه‌ای برای گذرانِ عمر گشتم که او را یافتم.

چون دوستش داره، بمونه اینجا.

تجربه ثابت کرده آدمای خوشکل و خوش‌سلیقه آویشن زیاد دوست دارن. آویشن خیلی زیاد. خیلی خیلی زیاد.

خیلی دعام کنید این شب‌ها؛ لطفاً🤍.