دریاب ضمیر خودسرم را، حق القدمت را با جان دهم ای دوست، دریاب تنم را، دریاب سرم را...

شب از جنگل شعله ها می گذشت، حریق خزان بود و تاراج باد، من آهسته در دود شب رو نهفتم، و در گوش برگی که خاموش می‌سوخت گفتم: مسوز این چنین گرم در خود مسوز، مپیچ این چنین تلخ بر خود مپیچ، که گر دست بیداد تقدیر کور، تو را می دواند به دنبال باد؛ مرا می دواند به دنبال هیچ...

میخواهمت، بمان، میجویمت، مرو، سرگشته ام چو باد، میخواهمت، بمان... اگر از غروب رویت هوسم کند شکایت، وگر این خیال واهی برد از سرم هوایت، دگر روا نباشد که نظر کنم به سویی! به که گویمت چه بودی... مگر از تو دل ربودم؛ که من از منم ربودی؟!

بزرگترین میراثی که برای فرزندانم می‌گذارم این است که: هرگز وجود نخواهند داشت...