ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﺎ ﺁﻥ ﻳﻚ ﺭﻳﺎﻝ ﺁﺧﺮ ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺲ ﺑﺪﻫﻲ، ﺗﻮﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺩﻥ، ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﺲ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺳﺖ، ﺍﻟﻬﻲ ﺍﻟﻌﻔﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻴﺴﺖ، ﻳﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ، ﺗﻮﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺭﺩﻥ، ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻟﺎ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺑﺪﻫﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻱ ﻃﺮﻑ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍﺿﻲ ﻛﻨﻲ، ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ‌ﻛﻨﻢ ﭘﺲ ﻣﻲ‌ﺩﻫﻢ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭ. ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﺝ ﺁﻗﺎ ﺑﻴﺎ ﻳﻚ ﺁﻗﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺣﻖ ﻣﻦ ﺑﻜﻦ. ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻴﻪ؟ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻟﻄﻒ ﻭ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺣﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻣﻲ‌ﻛﻨﻨﺪ، ﺑﻴﺎ ﻳﻚ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﻭ ﺭﺍﻫﻲ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ،...ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻭ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻳﻢ، ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺍﻭﻟﻲ... ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻳﻦ (ﭘﺴﺮﺟﻴﺐ ﺑﺮ) ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻠﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺟﻴﺐ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻩ، ﻧﻪ ﭼﻚ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﻱ ﻧﻪ ﺳﻔﺘﻪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻲ‌ﺩﺍﻧﻲ ﻛﻲ ﺑﻮﺩﻩ، ﻳﻚ ﻣﻨﺒﺮ ﻋﻮﺿﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﺩﻡ ﺑﺸﻮﺩ، ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﮕﺬﺭ ﻳﺎ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪﻩ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﺪ، ﻛﻢ ﻛﻢ ﭘﻮﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ. (ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺩﺍﺭ) ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺏ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻮﺩ؟ ﻳﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ (ﺟﻴﺐ ﺑﺮ): ﺑﻠﻪ ﻣﺜﻠﺎً 8 ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ. ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺩﺍﺭ ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﺟﻴﺒﺶ، ﺩﻭ ﺗﺎ ﺻﺪﻱ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ، ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺏ ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻲ، ﭘﻮﻝ ﻫﻢ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﻪ ﺧﺮﺝ ﻛﻨﻲ (ﻋﻘﻞ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ، ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ، 200 ﺗﻮﻣﺎﻥ ﭘﻮﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﺑﺎ ﺁﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺏ ﺷﻮﺩ، ﭼﻄﻮﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺍﺛﺮﻱ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ‌ﮔﺬﺍﺭﺩ، ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ‌ﻫﺎ ﻳﺎﺩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ، ﻣﺘﺪﻳﻦ‌ﻫﺎ ﻳﺎﺩ ﺑﮕﻴﺮﺩ، ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﻝ ﺑﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺏ ﻛﻨﻴﺪ) ﺩﻭ ﺗﺎ 100 ﺗﻮﻣﺎﻧﻲ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻮﺳﺶ ﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺸﻮﻳﻘﺶ ﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﻣﺎ ﺍﺯ ﭘﻮﻟﻤﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ. ادامه دارد... #قسمت_دوم_پسر_جیب_بر @Patoghedoostanha