چرا امام علي(ع) از قبول خلافت پس از عثمان امتناع كرد؟ @Porseman_channel عثمان در ذيحجه سال ۳۵هجرى كشته شد، در عين حال اين نكته مسلم است كه بين قتل او و بيعت مردم با على ع دست كم چهار پنج روز فاصله بوده است. در اين چند روز مردم در تحير و بلاتكليفى به سر مى بردند. 'گاهي پرسش مي‌شود كه در منابع تاريخي آمده است؛ اميرالمومنين (ع) از قبول خلافت پس از عثمان امتناع مي‌فرموده است؛ علت اين امر چيست؟ در جواب اين پرسش مي‌توان گفت: عثمان به دنبال فساد مالى و ادارى، تصرف‌هاى غيرمجاز در بيت المال و همچنين گماشتن افراد نالايق از بنى اميه و خويشان خود و سپردن مقدرات امت اسلامى به دست بنى اميه، خشم مردم را برانگيخت و چون به اعتراضها و درخواستهاى مكرر و مشروع مسلمانان در مورد تغيير استانداران و فرمانداران، ترتيب اثر نداد، سرانجام شورش و انقلاب بر ضد حكومت وى به وجود آمد و منجر به قتل او گرديد. بنابر ادله قطعيه تاريخي اميرمومنان (ع) تلاش فراواني براي نجات عثمان به عمل آورد و حتي شخصا به ميان محاصره كنندگان رفته و آب به ايشان رساند. بالاخره پس از قتل وي، مردم با على (ع) به عنوان خلافت بيعت كردند. از اين لحاظ حكومت على (ع)، يك حكومت انقلابى و حاصل شورش مردم بر ضد مظالم بود. يكى از نمونه هاى فساد حكومت عثمان اين بود كه وى «حكم بن ابى العاص» را با پسرش «مروان» كه پيامبر اسلام (ص) وى را به طائف تبعيد كرده بود و حتى ابوبكر و عمر در زمان حكومتشان جرات برگرداندن وى را پيدا نكرده بودند، به مدينه برگرداند و دختر خود را به مروان تزويج كرد و حتى مسئوليت دفتر دارى خلافت را به مروان سپرد، و اين موضوع خشم مردم را برانگيخت. خانه عثمان به مدت چهل و نه روز از طرف انقلابيون در محاصره بود. (۱) هر موقع عثمان مى خواست نرمش نشان بدهد، مروان بيشتر خشم مردم را بر مى انگيخت. سرانجام مسلمانان خشمگين به خانه عثمان ريختند و او را به قتل رساندند. انقلابيون تنها در فكر كنار زدن عثمان بودند و هر چند در مدت محاصره خانه عثمان اسم على (ع) بر سر زبانها بود، اما برنامه روشنى براى آينده نداشتند، لذا وقتى كه عثمان را كشتند تازه با مشكل انتخاب خليفه روبرو شدند. از طرف ديگر، از ميان اعضاى شوراى شش نفرى كه عبارت بودند از: على (ع)، عبدالرحمن بن عوف، عثمان، طلحه، زبير و سعد بن ابى وقاص، دو نفر از آنان يعنى عبدالرحمن بن عوف و عثمان از دنيا رفته بودند و در بين چهار نفر موجود، على (ع) از همه محبوبتر بود و از حيث فضيلت و سابقه درخشان در اسلام هيچ كدام از آنان به پايه او نمى رسيدند، و همين معنا مردم را بيشتر به سوى على (ع) مى كشانيد. على (ع) با ارزيابى اوضاع و ملاحظه دگرگونيهايى كه در زمان عثمان رخ داده بود، و نيز دورى و بيخبرى فاحش مسلمين از اسلام اصيل نخستين، خوب مى دانست كه حكومت كردن بعد از فساد و آلودگى دوران حكومت عثمان بسيار مشكل است و مردم، بويژه سران قوم، زيربار اصلاحات مورد نظر او نمى روند و عدالت او را تحمل نمى كنند. از اينرو وقتى كه انقلابيون به حضرت پيشنهاد بيعت كردند، نپذيرفت. به اتفاق مورخان عثمان در ذيحجه سال ۳۵هجرى كشته شد، اما در مورد روز واقعه اختلاف دارند. (۲) در عين حال اين نكته مسلم است كه بين قتل او و بيعت مردم با على ع دست كم چهار پنج روز فاصله بوده است. (۳) در اين چند روز مردم در تحير و بلاتكليفى به سر مى بردند. در اين مدت، رهبران انقلاب به حضرت مراجعه مى كردند، ولى او چندان خود را نشان نمى داد، و چون درخواست قبول بيعت مى كردند، از آنجا كه اوضاع را براى قبول خلافت نامساعد مى ديد و با اين پيشنهاد حجت را بر خود تمام نمى دانست، مى فرمود: «مرا واگذاريد و به سراغ شخص ديگرى برويد، زيرا ما به استقبال وضعى مى رويم كه چهره هاى مختلف و جهات گوناگونى دارد (اوضاع مبهم و پيچيده است)، دلها بر اين امر استوار و عقلها ثابت نمى مانند، ابرهاى فساد، فضاى جهان اسلام را تيره و راه مستقيم ناشناخته مانده است. آگاه باشيد كه اگر دعوت شما را اجابت كنم، بر طبق علم خويش با شما رفتار خواهم كرد و به سخن اين و آن و سرزنش ملامتگران گوش فرا نخواهم داد، اما اگر مرا رها كنيد، من هم مانند يكى از شما خواهم بود، شايد من شنواتر و مطيع‌تر از شما نسبت به خليفه شما باشم، و من وزير و مشاورتان باشم بهتر از آن است كه امير و رهبرتان گردم. » (۴) اما چون رفت و آمدها زياد شد و درخواستهاى مصرانه مسلمانان افزايش يافت و سيل مردم خسته از مظالم پيشين و مشتاق عدالت، به درخانه حضرت سرازير گرديد، امام احساس وظيفه كرد و ناگزير بيعت مردم را پذيرفت. امام در چند جاى نهج البلاغه از استقبال پرشور و پافشارى مردم هنگام درخواست بيعت ياد نموده است. از آن جمله مى فرمايد:

«مردم همانند شتران تشنه كامى كه به آب برسند و ساربان رهايشان ساخته و افسار از سر آنها برگيرد، بر من هجوم آوردند، به يكديگر تنه مى زدند و فشار مى آوردند آنچنانكه گمان كردم مرا خواهند كشت، يا برخى، برخى ديگر را به قتل خواهند رسانيد، سپس اين موضوع (قبول خلافت) را زير و رو كردم، همه جهاتش را سنجيدم به طورى كه خواب را از چشمم ربود. » (۵) در جاى ديگر صحنه پرشور ازدحام مردم بر گرد وجود خويش را مجسم ساخته تابلوى گويايى از خوشحالى و شور و هيجان مردم پس از دريافت خبر قبول بيعت توسط آن حضرت، ترسيم مى كند و مى فرمايد: «شما دستم را (براى بيعت) گشوديد و من بستم، شما آن را به سوى خود كشيديد و من آن را عقب كشيدم، پس از آن همچون شتران تشنه كه در روز آب خوردن به آبشخور حمله مى كنند و به يكديگر تنه مى زنند، در اطراف من گرد آمديد، آنچنان كه بند كفشم پاره شد، عبا از دوشم افتاد، و ضعيفان زير دست و پا رفتند. آن روز سرور و خوشحالى مردم به خاطر بيعت با من چنان شدت داشت كه خردسالان به وجد آمده بودند، پيران خانه نشين با پاى لرزان براى ديدن منظره بيعت به راه افتاده بودند، و بيماران براى مشاهده اين صحنه از بستر بيمارى بيرون خزيدند…». (۶) امام در خطبه «شقشقيه» نيز در زمينه استقبال پرشور مردم و نيز درباره رمز قبول خلافت سخن گفته است: «چيزى كه مرا به هراس افكند، اين بود كه مردم همچون يالهاى كفتار، با ازدحام و تراكم، از هر طرف به سوى من هجوم آورده و مرا احاطه كردند به طورى كه حسن و حسين زير دست و پا ماندند، (۷) دو طرف جامه ام پاره شد، و مانند گله گوسفند دور من جمع شدند. سوگند به خدايى كه دانه را شكافت و انسان را آفريد، اگر نه اين بود كه آن جمعيت براى بيعت گرداگردم جمع شده و به يارى برخاستند و از اين جهت حجت تمام شد و اگر نبود پيمانى كه خداوند از علماى امت گرفته كه در برابر پرخوارى ستمگران و گرسنگى ستمديدگان سكوت نكنند، من افسار شتر خلافت را رها مى ساختم و از آن صرفنظر مى نمودم و پايان آن را با جام آغازش سيراب مى كردم (همچنان كه در دوران سه خليفه گذشته كنار رفتم، اين بار نيز كنار مى رفتم) آن وقت (خوب) مى فهميديد كه دنياى شما در نظر من از آب بينى بز بى ارزشتر است». (۸)، (۹) (۱). مسعودى، مروج الذهب، بيروت، دارالاندلس، ج ۲ ص ۳۴۶. (۲). يعقوبى، قتل عثمان را در روز ۱۸ذيحجه سال ۳۵مى داند (تاريخ يعقوبى، نجف، المكتبه الحيدريه، ۱۳۸۴ ه. ق، ج ۲ص ۱۶۵ ولى مسعودى مى گويد: عثمان سه روز مانده از ذيحجه كشته شد (مروج الذهب، الطبعه الاولى، بيروت، دارالاندلس، ۱۶۵م، ج ۲ ص ۳۴۶. (۳). يعقوبى مى نويسد: «على (ع) ع روز سه شنبه هفت شب مانده از ذيحجه سال ۳۵به خلافت برگزيده شد»، بنابراين پنج روز فاصله بوده است، ولى مسعودى مى گويد: «روزى كه عثمان كشته شد، مردم با على بن ابى طالب (ع) بيعت كردند» آنگاه در صفحه ديگر مى گويد: گويند: چهار روز پس از قتل عثمان بيعت عمومى با وى انجام گرفت» (مروج الذهب، ج ۲ ص ۳۴۹و ۳۵۰ ابن اثير قتل عثمان را در تاريخ ۱۸ذيحجه و بيعت با على (ع) را در ۲۵همان ماه مى داند (الكامل فى التاريخ، بيروت، دارصادر، ۱۳۹۹ه. ق، ج ۳ ص ۱۷۹ ۱۹۴ و در صفحه ۱۹۲تصريح مى كند كه پس از قتل عثمان، مردم مدينه به مدت پنج روز در بلاتكليفى به سر مى بردند و در اين مدت، امور شهر را شخصى بنام «غافقى بن حرب» اداره مى كرد. (۴). نهج البلاغه، صبحى صالح، الطبعه الاولى، بيروت، خطبه ۹۲. (۵). نهج البلاغه، صبحى صالح، الطبعه الاولى، بيروت، خطبه ۵۴. (۶). نهج البلاغه، صبحى صالح، الطبعه الاولى، بيروت، خطبه ۲۲۹. (۷). متن سخنان امام «وطى الحسنان» است كه احتمالا به معناى حسن و حسين است ولى برخى، حسن را انگشت ابهام پا معنا كرده اند. ر. ك به: شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد ج ۱ ص ۲۰۰. (۸). صبحى صالح، همان كتاب، خطبه ۳. (۹). گردآوري از كتاب: سيره پيشوايان، مهدي پيشوائي، ص ۷۷. @Porseman_channel

پرسمان #تاریخی 💢علت عدم حضور عبدالله جعفردرکربلا💢 @Porseman_channel برخی از افراد سرشناس و موجّه در قیام کربلا حضور نداشتند و عذر نبودن آنها نیز تا حدودی قابل توجیه است؛ از این جهت به صرف نبودن در کربلا از رستگاری و ایمان دور نمی شوند. هر چند غایبان در نهضت کربلا ضرر بزرگی کردند که توفیق شهادت در کنار ابا عبدالله را به دست نیاوردند، اما این به معنای خروج آنها از ایمان نیست. در هر صورت این گونه نیست که هر کسی که در کربلا حضور نداشت جزو خیانت کاران به قیام اباعبدالله باشد، بلکه حتی بسیاری در زمره مؤمنان قرار می گیرند، اگر چه آنها را یارای برابری با شهدای کربلا نیست و شهدای کربلا به فضیلتی دست یافتند که کمتر بشری را قدرت رسیدن به آن است. علامه مجلسی به نقل از علامه حلی می گوید: "در اصل تشیع ثابت شده که ارکان ایمان توحید، عدل، نبوت و امامت است و مقام و شأن محمد بن حنفیه و عبدالله جعفر و امثال اینها بزرگ تر و عظیم تر از این است که خلاف حق اعتقاد داشته باشند و از ایمانی که توسط آن ثواب دائم کسب می کردند و از عقاب خلاصی می یابند، خارج شوند. بحارالانوار، ج 42، ص 109 و 110، برای عدم حضور عبدالله در کربلا عللی را ذکر کرده اند : 1. یکی از علل مذکور در میان محقّقان، نابینایی عبدالله بوده است. 2. برخی دیگر هم احتمال داده اند شرکت نکردن او به اشاره و فرمان امام بود تا عبدالله برای حفظ بقیه بنی هاشم در مکه و مدینه باقی بماند. دائره المعارف تشیع، جمعی از نویسندگان ، ج 11، ص 83 با توجه به این که او در آن زمان حدود 70 سال سن داشت و شاید کهولت سن به همراه ناتوانی او سبب شد که امام قیام را بر وی واجب نکرده باشد. از این رو به فرمان امام در جنگ شرکت نکرده باشد و برای حفظ بقیه بنی هاشم در مکه و مدینه باقی بماند. 3. برخى عقیده دارند که عبدالله بن جعفر به دلیل این که مریض بود، در مدینه ماند، شاید در صورت تندرستی، او نیز در کربلا حضور پیدا مى کرد. فر هنگ عاشورا، ص298- 299 وجود مریضی به همراه این که خانواده خود را به کربلا فرستاد، از جمله عواملی است که عدم حضور عبدالله در کربلا را توجیه می کند. با توجه به این که بین دو گزینۀ اخیر منافاتی وجود ندارد می توان چنین نتیجه گرفت که عبدالله بن جعفر به دلیل این که مریض بود و در آن زمان حدود 70 سال سن داشت و همراه با کهولت سن و ناتوانی او سبب شد که امام قیام را بر وی واجب نکرده باشد. از این رو به فرمان امام در جنگ شرکت نکرده باشد و برای حفظ بقیه بنی هاشم در مکه و مدینه باقی بماند. تأسف عبدالله از عدم حضور در کربلا و شهادت در رکاب آن حضرت و هم چنین فرستادن خانواده خود با آن حضرت نیز، می تواند تأییدی بر گفتۀ ما باشد. همان گونه که بیان شد عبدالله با عدم حضور در کربلا، فضیلت بزرگی را از دست داد، اما این بدان معنا نیست که او را مقصر بدانیم؛ زیرا همان گونه که بیان شد شواهد و قراین بسیاری وجود دارد که عذر او موجه بوده و او خود میل به حضور در کربلا و شهادت در رکاب آن حضرت را خواستار بوده است و فرستادن فرزندان توسط عبدا... بن جعفر برای جهاد و شـهـادت در رکاب امام (ع)، دلیل روشنی است بر این که اصل قیام حسینی مـورد تـأیـیـد وی بـوده اسـت. تأسف او از این که در کربلا حضور نداشته را می توان از فحوای داستان او و غلامش به دست آورد. نقل شده وقتی خبر شهادت فرزندانش در کربلا را به وی دادند او گفت: انا لله و انا الیه راجعون. غلام عبد الله به نام ابو السلاسل در این زمان گفت که این مصیبتی است که به سبب حسین بن علی دریافتیم. عبدالله وقتی این جملات را شنید سخت برآشفت و سر و دهن غلام را با نعل کوفت و فرمود"یابن اللخناء أ للحسین تقول هذا و الله لو شهدته لاحببت ان لا افارقه حتی اقتل معه" ای پسر زن زشت آیا در حق حسین (ع) این گونه سخن می گویی؟ به خدا سوگند اگر در کنار او حضور داشتم دوست داشتم هرگز از وی جدا نشوم تا این که در نزد او شهید شوم الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 124، از جمله عوامل دیگری که نشان می دهد عبدالله به خاطر عدم حضور در کربلا مقصر نیست، این است که بنی هاشم او را احترام می کردند و حضرت زینب به عنوان همسر عبدالله او را بر حضور نداشتن در کربلا نکوهش نکرده و با او زندگی می کرده است و در تاریخ نقلی از آن حضرت که در ذم عبدالله باشد نیامده است و این خود گواه بزرگی است بر این که عبد الله از نگاه آنها مقصر نبوده است. @Porseman_channel

💢قرآن خواندن سر امام حسین ع 💢 آیا سر امام حسین ع بالای نیزه قرآن خوانده؟ @Porseman_channel 1⃣اولا اینکه سر مطهر یک امام معصوم بالای نیزه قرآن بخواند محال عقلی نیست و هیچ استحاله عقلی پیش نمی آید. و بحث امکان آن نیست چراکه امکان دارد خداوند جل و علا با قدرت لایزال خود چنین امری را ممکن کند و در قدرت خدا شکی نیست. لذا فقط میتواند شک در وقوع آن باشد که با ارائه مستندات قوی و مدارک زیاد ثابت شده که این امر علاوه بر اینکه ممکن است و امکان عقلی دارد؛ واقع هم شده است... 2⃣ثانیا مدارک این واقعه ؛ که در واقع نه یکبار بلکه چندین بار و به دفعات اتفاق افتاده است. که آیات زیر «اَم حَسِبت‌َ اَن‌َّ اَصحـَب‌َ الکَهف‌ِ والرَّقیم‌ِ کانوا مِن ءایـَتِنا عَجَبـا : "فسیکفیکهم الله و هو السمیع العلیم" "و سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون" سر مبارک به تلاوت آیات سوره کهف پرداخت و تا : "انهم فتیه آمنوا بربهم فزدناهم هدی و لا نزد الظالمین الا ضلالا" 📖شعراء (26) ، آیه 227. 📖غافر (40) ، آیه 71. 📖بقره(2) ، آیه 137. 📖کهف (18) ، آیه 9. توسط سر مبارک در مکانهای مختلف تلاوت شده است. و کتابهای زیراین واقعه را نقل و تایید کرده اند 📚الإرشاد - الشيخ المفيد - ج 2 - ص 117 - 118 📘مناقب الإمام أمير المؤمنين (ع) - محمد بن سليمان الكوفي - ج 2 - ص 267 . 📒الثاقب في المناقب - ابن حمزة الطوسي - ص 333 . 📘الخرائج والجرائح - قطب الدين الراوندي - ج 2 - ص 577 . 📙مناقب آل أبي طالب - ابن شهر آشوب - ج 3 - ص 218 . 📒الصراط المستقيم - علي بن يونس العاملي - ج 2 - ص 179 📕مدينة المعاجز - السيد هاشم البحراني - ج 4 - ص 123 👌مرحوم علامهء مجلسي رحمه الله عليه در كتاب شريف بحار الأنوار ، بابي را به همين مطلب اختصاص داده است . 📚بحار الأنوار - العلامة المجلسي - ج 45 - ص 121 🔴ضمنا در کتب اهل سنت نیز این اعجازذکرشده است 📒مختصر تاریخ دمشق ج25ص274 📕تاريخ مدينة دمشق - ابن عساكر - ج 22 - ص 117 - 118 .وج 60 - ص 369 - 370 . 📚الخصائص الکبری ج2ص127 📒الکواکب الدریه ج1ص57 📘اسعاف الراغبین ص218 📙نورالابصارص125 📕تاریخ حبیب السیرج2ص59 @Porseman_channel 🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴 🌕🌕🌕🌕🌕🌕🌕🌕 🔴🔴🔴🔴🔴

اسارت اسرای روز عاشورا چند مدت طول کشید؟ @Porseman_channel در رابطه با مدت اسارت، هر چند زمان آغاز اسارت که در واقع از عصر روز عاشورا بوده است مشخص است، ولی از آنجایی که تاریخ دقیق آزاد شدن آنها که یزید ملعون بعد از سخنرانی های کوبنده امام سجاد(ع) و حضرت زینب(س) از دگرگونی اوضاع شام هراسان شده و به اهل بیت(ع) اجازه داد تا به مدینه برگردند،مشخص نیست، لذا نمی توان بطور دقیق مدت اسارت را بیان کرد. در ضمن مدت اقامت اهل‌بیت(ع) در دمشق، مورد اتّفاق مورّخان نیست. برخی از آنان با تعبیر مجمل: «چند روز اقامت داشتند» از مدّت اقامت اسرای كربلا، سخن گفتهاند(۱) ، امّا برخی دیگر، به مدّت اقامت یا عزاداری اهل‌بیت در دمشق تصریح كردهاند. در این میان اكثر مورّخان مدت برپاداشتن عزاداری توسّط اهل‌بیت و زنان خاندان معاویه در این شهر را سه روز دانسته‌اند.(۲) عمادالدّین طبری مدّت حضور اهل‌بیت و عزاداری آنان در دمشق را هفت روز(۳)، سید ابن‌طاووس بنا به روایتی یك ماه(۴)، و قاضی نعمان مغربی، چهل و پنج روز نوشته‌اند.(۵) در جمع بندی این چند گزارش می‌توان گفت: صرف نظر از قول متفرد قاضی نعمان كه قائل به اقامت یك ماه و نیم اسرا در شام است و همچنین دیدگاه ابن‌طاووس كه قول به یك ماه ماندن اهل‌بیت در شام را با تعبیر «قیل» بیان كرده است، وجه جمع بین عزاداری سه روزه زنان خاندان معاویه و سوگواری هفت روزه اهل‌بیت این است كه؛ چون زنان خاندان معاویه عزاداری اهل‌بیت را مشاهده كردند و پی به حقّانیت آنان بردند، از روز پنجم با آنان هم سو شده و آنان نیز مشغول عزاداری شدند. بنابراین میتوان نتیجه گرفت؛ با توجّه به مدّت حضور چند روزة اهل‌بیت در ساختمان مخروبه (خرابه شام) و هم‌چنین مدّت حضور آنان در یكی از خانه‌های قصر، در مجموع، اهل‌بیت از آغاز ورود به شام حداكثر بیش از ده روز در شام اقامت نداشتند. به ویژه با توجّه به این امر كه اقامت بیشتر آنان، به هیچ رو به سود یزید نبوده و سبب بروز نارضایتی افكار عمومی و انتقاد بیشتر، از دستگاه حاكم میشد، از اینرو یزید با شتاب، درصدد استمالت و دلجویی از اهل‌بیت برآمد و آنان را رهسپار مدینه كرد. علاوه بر این با توجه به نقل صحیحی که اسیران اهل بیت در روز بیستم ماه صفر سال ۶۱ هجری مطابق با اولین اربعین شهادت امام حسین(ع) به کربلا رسیده باشند باید بیش از چند روز در دمشق نمانده باشند که شهید قاضی طباطبایی در کتاب گرانسنگ «تحقیق در اولین اربعین سیدالشهدا‌(ع)» این قول را تقویت کرده است، بنابراین میتوان گفت مدت اسارت اهل بیت حدود یک ماه بوده است. ۱ .شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۱۲۲؛ إعلام الوری بأعلام الهدی، ج۱، ص۲۴۹). ۲ . محمد بن‌سعد، ترجمة الحسین و مقتله، فصلنامه «تراثنا»، سال سوم، شماره۱۰، ص۱۹۲؛ طبری، تاریخ الامم و الملوك، ج۵، ص۴۶۲. ۳. عمادالدّین طبری، كامل بهائی، ج۲، ص۳۰۲؛ مجلسی، بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۱۹۶. ۴. سید ابن‌طاووس، الاقبال بالاعمال الحسنه، ج۳، ص۱۰۱. ۵. شرح الاخبار فی فضائل الائمة الاطهار، ج۳، ص ۲۶۹. @Porseman_channel

💢بی صبری عباس ع💢 آیا حضرت عباس ع بی صبر بودند؟ @Porseman_channel ✅یکی از لغزش ها و اشتباهات فاحش برخی مردم؛ این تصور و توهم است که گمان میکنند حضرت عباس ع ؛ بی صبر و عجول و عصبانی و زود از کوره در رونده است... نعوذ بالله من کل ما قالهم این تهمتی بیش نیست و البته بخاطر ارادت ویژه ای که مردم دارند این حرف را ساخته اند و فکر میکنند که فضیلتی برای حضرتش است در حالیکه بیش از آنکه فضیلت حضرت باشد منقصت اوست... این چه فضیلتی است که مولا ابوالفضل ع از برادر امام و بزرگوار خود پیشی جسته اند؟!!! صبر و حلم و بردباری یک فضیلت اخلاقی است و عدم آن منقصت اخلاقی است .. باید در استلزامات و توالی فاسد و ملازمات حرف خود متوجه بود و دقت کرد که این نه تعریف کردن ایشان بلکه تنقیص حضرتش می باشد. 👌بله ایشان مثل برادرشان غیرمند و شجاع و حلیم و متعبد و قوی بوده اند. و صفت وفا و ادب با ایشان معنا یافته است لذا باید با این اوصاف کمالیه ایشان را توصیف نمود نه صفات نقص و ضعف نفسانی.... 🔴دقت نمایید چه بسا؛عامل این تصور و توهم، برخی کراماتی که از حضرتش نقل شده یا برخی بی صبری هایی که از ایشان در جنگ صفین و نوجوانی ایشان نقل شده؛ یا معنای اسم ایشان؛ باشد که 1⃣اولا این کرامات نه تنها نشانه ضعف نفس و بی صبری و عدم بردباری ایشان نیست بلکه نشانه کمال غیرتمندی ایشان می باشد 2⃣ثانیا بی صبری ایشان در جنگ صفین ؛نیز سند معتبر قابل دفاعی ندارد و نمیتواندملاک و مجوز و توجیه مناسبی برای این نسبت کذایی باشد 3⃣ثالثا در معنای اسم عباس ع ؛ ذکر میکنیم که به معنای تروشروی و خشمگین دربرابردشمنان و میدان جنگ بوده، نه با شیعیان و محبان اهل بیت ع....... @Porseman_channel 🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴 🌕🌕🌕🌕🌕🌕🌕🌕🌕🌕 🔴🔴🔴🔴🔴🔴

💢وجه تسمیه عباس ع💢 چرا به حضرت ابوالفضل ع ؛ عباس گفته اند؟ @Porseman_channel ✅می دانیم که هر اسمی بار معنایی قوی دارد بخصوص اهل بیت ع نام فرزندان خود را با توجه به بصیرت معنوی که داشتند و از روحیات و خلق و خوی آنها اطلاع داشتند؛ نامگذاری می کردند. حال اینکه حضرت عباس ع را عباس نامیدند؛چه بار معنایی داشته است؟ عباس (اسم مبالغه است)در لغت به معنای بسیار ترشرویی وشیری که شیران دیگر از او بترسند و فرار کنند. 📒معارف و معاریف ج7ص206 اما اینکه حضرت عباس ع را عباس نامیده اند بخاطر این استکه کانت الاعداء ترجف ابدانهم و ترتعد مفاصلهم و تعبس وجوههم خوفا اذا برز الیهم العباس ع و العباس فیهم ضاحک متبسم 📕معالی السبطین ج1ص431 عباس ع را عباس نامیدند چون وقتی دشمنان با ایشان روبرو می شدند بدنهایشان می لرزید و لرزه بر مفصلهایشان می افتاد و چهره هایشان از ترس روبرو شدن با عباس ع در نبرد ؛ عبوس میگشت در حالیکه چهره عباس ع گشاده و متبسم بود... 👌پس عباس ع شخصیتی خشن و ترسناک و تروشرو نداشت بلکه عبوس در برابر دشمنان بودند بلکه دشمنان در برابر ایشان از ترس مرگ ؛ عبوس می شدند...لذا ایشان را با عنایت به این خصوصیت شان در آینده عباس نامیدند.... @Porseman_channel 🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴 🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴 🌕🌕🌕🌕🌕🌕

پرسمان #احکام غنايى كه از نظر فقهى موضوع حكم حرمت قرار گرفته، چيست؟ @Porseman_channel آيات عظام امام، بهجت، خامنهاى، صافى، فاضل و نورى: غنا، آوازى است كه در گلو غلتانده (چهچهه) و باعث طرب شود و مناسب با مجالس لهو و خوشگذرانى و فساد انجام گيرد. آواز با اين مشخصه، خواندن و استماعش حرام است؛ خواه در كلام حق باشد يا كلام باطل. آيةاللَّه تبريزى: غنا، آوازى است كه مناسب با مجالس لهو و خوشگذرانى و فساد انجام گيرد و محتواى آن كلام باطل باشد. آواز با اين مشخصه، خواندن و استماعش حرام است و اگر محتواى آن كلام صحيح و حق باشد، بنابر احتياط واجب جايز نيست. آيات عظام مكارم و وحيد: غنا، آوازى است كه مناسب با مجالس لهو و خوشگذرانى و فساد انجام گيرد. آواز با اين مشخصه، خواندن و استماعش حرام است؛ خواه در كلام حق باشد يا باطل. آيةاللَّه سيستانى: غنا، آوازى است كه مناسب با مجالس لهو و خوشگذرانى انجام گيرد و اگر محتواى آن كلام باطل و يا قرآن، ذكر و دعا باشد، آواز با اين مشخصه، خواندن و استماعش حرام است و اگر محتواى آن كلام حق و صحيح باشد (به جز قرآن ذكر و دعا)، بنابر احتياط واجب جايز نيست. @Porseman_channel

پرسمان #مهدوی اگر کسی ادعای حکومت اسلامی( قبل ظهور) کند کذاب است ؟ @Porseman_channel اولا عین این روایت را نیافتیم. تعبیر روایات طاغوت بودن چنین حکومتی است.نه کذاب. ثانیا این روایت (و یا مشابه آن) به هیچ وجه دلالت ندارد که قیام‌های بحق و تشکیل حکومت عادلانه، طاغوت و عبادت غیرخداوند (و یا گمراهی) است بلکه در خود روایت قرینه داریم که مراد قیام طاغوتی و قیام‌هایی است که در مسیر خدا و اهل‌بیت نباشد، بلکه در عرض و مقابل آنها باشد، آن قرینه ذکر کلمه «طاغوت» و جلمه «یَعبدُ من دون الله» است. مؤیّد این مطلب روایت دیگری است که می‌گوید: «و مَنْ رَفَعَ رایة ضلالة فصاحبها طاغوت» هر کسی پرچم ضلالت بر افرازد، صاحبش طاغوت است، در نتیجه روایت مذکور به قرائن خارجیه قید بر می‌دارد، که هر پرچمی که در مسیر ضلالت برافراشته شود طاغوت است نه پرچم حق، و هرگز به اطلاق روایت که هر قیامی قبل از ظهور مهدی (عج) طاغوتی است نمی‌توان تمسک نمود، چرا که اطلاق آن حتّی قیام امام حسین ـ علیه‌السّلام ـ را هم شامل می‌شود، چون قبل از قیام مهدی (عج) است، و هرگز هیچ مسلمانی حتی انسان فهمیده‌ای در حقانیت قیام امام حسین ـ علیه‌السّلام ـ شک ندارد، از این گذشته ما قیام‌های فراوانی را داشته‌ایم در تاریخ توسط غیر ائمه ـ علیه‌السّلام ـ و انسان‌های غیرمعصوم، که مورد تأیید ائمه قرار گرفته‌اند @Porseman_channel

چرا امام حسین ع بدن مطهر برادرش عباس ع را به خیمه ها نبرد؟ @Porseman_channel امام حسین ع خیمه ای تهیه نموده بودند که اجساد مطهر شهدا را در آن جمع میکردندتا پایمال سم اسبان نشده و مورد هتک و بی احترامی قرار نگیرند... 📘انصار الحسین ع ص133 📕سردار کربلا ترجمه العباس ع مقرم،ص292 و لکن در مورد عباس ع ؛ چنین نشد و امام حسین ع ایشان را به این خیمه منتقل ننمودند؛ 📚ابصار العین ص127 در مورد اینکه چرا چنین کاری کردند ، وجوهی ذکر شده است. 1⃣اول بدن مطهر عباس ع بقدری جراحت داشت و قطعه قطعه شده بود که امکان جابجایی نبود... 📒الدمعه الساکبه ص302 📙ابصار العین ص132 2⃣دوم حضرت ، ایشان را به خیمه مذکور منتقل ننمود چراکه میخواستند ایشان آرامگاه و بارگاه مستقلی داشته باشند. برای حفظ جایگاه و مقام خاص عباس ع ؛ اینکار را کردند.لذا به خیمه ها نبرد. 📕علی اکبر ع ؛مقرم ص92 📘زندگانی قمربنی هاشم ع ، عماد الدین ص203 و همینطور که زیارتنامه ای مستقل برای ایشان وارد شده ؛تا قبر مستقلی هم داشته باشند... 📚مصباح الزائرص213 3⃣سوم بنابر نقلی ، خود عباس ع در لحظات آخر که برادر بالای سرشان رسید درخواست کردند که اورا به خیمه ها نبرد چراکه خود را شرمنده دختران و کودکان می دانستند... 📕زندگانی قمربنی هاشم ع ، عماد الدین ص203 📒معالی السبطین ج1ص442 4⃣چهارم خود عباس ع فرمودند مرا به خیمه ها نبر تا با دیدن من در عزم و اراده لشکریان و یاران تو ؛خللی وارد نشود... (البته این بنابر نقلی است که عباس ع آخرین شهید نبودند و در روز تاسوعا یا قبل ازظهر به شهادت رسیده بوده اند) 📙منتخب اکلیل المصائب ص99 بهر حال اینکه قبر مستقلی دارند یک امتیاز ویژه ای برای حضرت است وکه علمداروفرمانده لشکر حضرت؛ باب الحسین ع شده و درکنار حضرت سیدالشهداء ع گنبد و بارگاه دارند.... @Porseman_channel 🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴 🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴🔴 🌕🌕🌕🌕🌕🌕🌕

آیاهمراهی حضرت زینب س با امام حسین ع به اجازه شوهران بوده است؟ @Porseman_channel شوهر حضرت زینب س ؛ عبدالله بن جعفر طیار بود. ایشان مردی با فضیلت و صالح بودندو با وجود فضیلتی که داشتند و محب اهل بیت ع بودند بلکه خودشان ازخاندان ولایت بودند؛ حرفی برای گفتن نمی ماند و جای این سوال و هیچ حرف و حدیثی نخواهد بود. چراکه با وجود اقرار و اعتراف به امامت امام حسین ع ، وجهی برای اعتراض و ممانعت وجود نخواهد داشت... ضمنا ایشان معذور از همراهی حضرت بودند و فرزندان خود را با مادرشان فرستادندو کرارا میگفتند ای کاش من هم می رفتم و به فیض شهادت می رسیدم 📘ارشاد مفید ج2ص99 📒بحار الانوارج45ص122 و نمونه ای از سرسپردگی ایشان به امامت ، سپردن امر تزویج دخترش به حسنین ع می باشد 📕بحارالانوارج44ص119 📙معارف و معاریف ج6ص135 1⃣اولا طبق برخی نقلها در وقت ازدواج؛ حضرت زینب س ؛ به شرط همراهی امام حسین ع با ایشان ازدواج کرده اند. با این وجود اجازه همراهی امام حسین ع را قبلا اخذ کرده و در همان ابتدای ازدواج اجازه گرفته بوده اند 📘زینب کبری ص ؛ عمادالدین ص91 2⃣ثانیا طبق برخی نقلها ایشان برای همراهی اجازه گرفته اند 📙معارف و معاریف ج6ص134 📚خصائص الزینبیه ص191 3⃣ثالثا اصلا برای همراهی با حضرت؛ننیاز به اجازه نبود چراکه به عقیده شیعه امام معصوم؛ مالک جان و مال و ناموس مردم است و با وجود ولایت مطلقه تامه معصوم؛ برهمه چیز مردم؛ جایی برای اعتراض و سوال نمی ماند. @Porseman_channel 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 🌷🌷🌷🌷🌷

آیا زیارت عاشورا از احادیث قدسی است؟ @Porseman_channel زیارت عاشورا به چند طریق به دست ما رسیده که بنا بر یک طریق ، حدیث قدسی محسوب می شود. شیخ طوسی با سه سند این زیارت شریفه را نقل مینماید: 1- عقبة ابن خالد از امام باقرعلیهالسلام ؛ 2- صفوان بن مهران از امام صادقعلیهالسلام از پدرانش از پیامبر و جبرئیل و سرانجام از خدا؛(بنا بر این سند زیارت عاشورا حدیث قدسی است چون به عنوان کلام خدا معرفی شده است). بنا بر این نقل امام صادق می فرماید : من برای هر کس که از دور یا نزدیک به این زیارت اباعبد الله را زیارت کند و دعای بعد از این زیارت را بخواند ، ضامنم که زیارتش قبول و سعی و تلاشش مورد قدردانی خدا بوده و...، بعد می فرماید این ضمانت را پدرم(امام باقر ) هم داده و از این ضمانت را از پدرش(امام سجاد) هم نقل کرده و او هم این ضمانت را داده و از پدرش (امام حسین ) نقل کرده و او هم این ضمانت را داده و از برادرش امام حسن هم نقل کرده و او هم از پدرش امام علی نقل کرده و امام علی هم این ضمانت را داده و از پیامبر هم نقل کرده و پیامبر هم این ضمانت را از جبرئیل نقل کرده و جبرئیل هم این ضمانت را از خدا نقل کرده که قسم خورده هر کس به این زیارت و دعای بعدش از دور یا نزديك اباعبدالله الحسین (ع) را زیارت کند ، زیارتش قبول و شفاعتش پذیرفته باشد و... و بر ای قسم ملائکه و ما را شاهد گرفته است. شیخ طوسی محمد بن حسن ،مصباح المتهجد ، اول ف بیروت ف مؤسسه الفقه الشیعه ، 1411 ق ، ص781-782. 3- علقمه بن محمد حضرمی از امام باقرعلیهالسلام. بیشتر رجال این سه سند مورد تأیید علمای علم رجال میباشند و سند آن مورد قبول مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، شیخ طوسی است . در كتاب مصباح شيخ طوسى كه مفاتيحالجنان هم زيارت عاشورا را از آنجا نقل كرده است امام صادق(ع) در فضيلت و ثواب زيارت عاشورا مطالبى فرمودهاند در ادامه آن امام به راوى كه صفوان است مىفرمايد: اى صفوان من يافتم اين زيارت را با اين ضمانت از پدرم امام باقر(ع) و پدرم از امام سجاد(ع) تا مىرسد به پيامبر خدا(ص) و پيامبر از جبرئيل و جبرئيل از خداوند. بر اين اساس برخى مثل مرحوم حاج ميرزا حسين نورى استاد صاحب مفاتيحالجنان را عقيده بر اين بوده است كه اين زيارت از سنخ احاديث قدسيه مىباشد، (ر.ك: مفاتيحالجنان). باید توجه داشت که حدیث قدسی سخن خدا است و فرمایش ذات او است اما فرشته واسطه ارسال آن برای بشر نیست بلکه حالت الهامی دارد و بر ذهن و روح و روان بشر نقش می بندد که البته آن فرد باید معصوم باشد برای درک الهاماتی از این دست. از این رو حدیث قدسی غیر از کلام پیامبر (ص) و ائمه (ع) و حدفاصل وحی و سخن معصوم (ع) است. ولی برخی در اینکه حدیث قدسی باشد تشکیک کرده در جواب ایشان گفته اند ولى اثبات اين مطلب مشكل به نظر مىرسد چرا كه به احتمال قوى مراد امام از اين كه مىفرمايد يافتم اين زيارت را با اين ضمانت از خداوند؛ تنها ضمانت ثواب اين زيارت است نه متن زيارت. علاوه بر اين كه همان طور كه اشاره كردهايد، زيارت عاشورا با لحن ساير احاديث قدسى كه سخن گفتن خداوند با پيامبرى است تفاوت دارد و شباهت به احاديث قدسى ندارد. "کامل الزیارات" اثر محمد بن قولویه از محدثین شیعه که متوفای 368 هجری است و فاصله اش با سال 255 هجری که حضرت حجت (عج) به دنیا آمده اند کم است و با صحابی امامان دهم و یازدهم علیهماالسلام همعصر بوده است. وی در باب 71 (ثواب من زار الحسین (ع) یوم عاشورا) و حدیث هفتم این کتاب با سند نقل می کند با افرادی که از آنها این حدیث را شنیده و مشخص می شود این حدیث قدسی نیست البته وقتی که قدسی بودن این حدیث را نفی می کنیم از شان آن کاسته نمی شود و بر اصالت خود باقی می ماند. درباره سند زیارت عاشورا باید گفت هم ابن قولویه در کامل الزیارات با دو سند نقل می کند که معلم این زیارت امام باقر (ع) است و آخرین راوی کسی است به نام علقمه ابن محمد حضرمی که گویا روز عاشورا خدمت امام (ع) در مدینه می رسد و از امام (ع) می پرسد زیارت عاشورا یعنی رفتن در کنار مقبره و جایی که بدن مدفون است ما که دور هستیم چه کنیم؟ امام باقر (ع) می فرمایند: خیر معنی زیارت چنین نیست و از دور نیز ممکن است و می فرمایند حتی کسی که راهش دور است می تواند دو رکعت نماز بخواند و بعد رو کند به کربلای معلا و بعد این زیارت را خوانده و امام حسین (ع) را خطاب قرار دهد. بنابراین، این حدیث قدسی نیست وگرنه باید بعد از علقمه ابن محمد حضرمی امام باقر (ع) بیان می کردند که از پدرشان شنیده اند و پدرشان از پدرشان تا برسد پیامبر (ص) و ایشان بگوید قال الله تبارک و تعالی... اما امام باقر (ع) آخرین راوی معصوم این حدیث است و وقتی دستور زیارت اینچنین می دهند این حدیث قدسی نیست و سخن امام باقر (ع) است و به قول ما فی البداهه این کلمات را بیان کردند و سپس آن را به علقمه حضرمی آموزش می دهند.