💢تسبیحات اربعه به جای حمد دررکعت اول💢 @Porseman_channel 1. اگر شخصی در رکعت اول یا دوم نماز، اشتباهاً تسبیحات اربعه بگوید، اگر هنوز به رکوع نرفته چه باید کند؟ 2. اگر به رکوع رفت و بعد آن فهمید چه باید بکند؟ در این فرض، آیا فرق می‌کند که شخص از روی حواس‌پرتی تسبیحات بگوید یا فکر کند رکعت سه یا چهار نماز است؟ 3. اگر شخص در این حالت امام جماعت باشد وظیفه مأمومین چیست؟ ✅پاسخ 1. چنانچه قبل از رکوع متوجه شود که در تسبیحات و قرائت اشتباه عمل کرده، باید صحیح آن را انجام دهد. 2. اگر بعد از رفتن به رکوع متوجه شود، تکلیفی ندارد و نمازش صحیح است. 3. اگر چنین شخصی امام جماعت باشد، وظیفه‌اش مانند کسی است که نماز فرادا می‌خواند. مأمومین نیز اگر بعداً متوجه این اشتباه شوند نمازشان صحیح است، ولی اگر همان موقع متوجه شوند، لازم است امام جماعت را آگاه کنند، پس اگر متوجه نشد و اصلاح نکرد، مأمومین می‌توانند نماز را به صورت فرادا ادامه دهند. ] حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله العالی): 1. در فرض سؤال باید حمد و سوره را بخواند. 2. تکلیفی ندارد و نماز صحیح است. 3. در فرض مذکور مأمومین باید اگر می‌توانند امام را آگاه کنند، در غیر این صورت نیت فرادا نموده و پس از خواندن حمد و سوره نماز را به صورت فرادا ادامه دهند. حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی): 1 و 2. اگر قبل از رکوع باشد باید تسبیحات را قطع کرده و حمد و سوره بخواند و اگر بعد از رکوع باشد، وظیفه‌ای ندارد و نماز صحیح است. 3. نماز مأمومین صحیح است. حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی): 1 و 2. اگر قبل از رکوع متوجه اشتباه خود شود باید حمد و سوره را بخواند و اگر بعد از رکوع فهمیده نمازش صحیح است ولی احتیاط، انجام سجده‌ی سهو است. 3. چنانچه مأمومین متوجه اشتباه امام باشند باید او را ملتفت کنند و اگر بدون التفات به رکوع برود مأموم موظف است حمد و سوره را خود بخواند. حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی): 1. باید حمد و سوره را بخواند. 2. نماز او صحیح است. 3. باید به گونه‌ای امام را متوجه اشتباه خود کند و چنانچه امام متوجه نشد، مأمومین باید نماز را تمام کنند و اعاده نمایند. حضرت آیت الله العظمی نوری همدانی(مد ظله العالی): اگر به رکوع نرفته باید حمد و سوره را بخواند در غیر این صورت لازم نیست و بهتر است سجده سهو بجا آورد. @Porseman_channel

💢سوء ظن نسبت به علماء 💢 @Porseman_channel علت و علاج سوء ظن نسبت به علماء چیست؟ #حیات_طیبه ✅سوء ظن به این معناست که در مورد کسی گمان بد کنی و چیزی که خلاف واقع هست را در قالب تهمتی در درون و باطن و قلب و فکر خود داشته باشی... سوء ظن بلای بسیار بد و بلکه قاتل خاموش اعتقادات و باورهاست... از سوء ظن طور جدی در قرآن تحذیر شده است. " اى كسانى كه ايمان آوردهايد! از بسيارى از گمانها بپرهيزيد، چرا كه بعضى از گمانها گناه است"! (يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ). 📖حجرات12 در آيه 12 سوره نور مىفرمايد: لَوْ لا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَيْراً: " چرا هنگامى كه آن نسبت ناروا را شنيديد مردان و زنان با ايمان نسبت به خود (و كسى كه همچون خود آنها بود) گمان خير نبردند"؟! متاسفانه فضای مجازی ،محل جولان سوء ظن و سمپاشی ها شده است. می بینیم که نسبت به علماء و روحانیت به شدت تبلیغ سوء شده و به تدریج روحیه سوء ظن به آنها را در آحاد مخاطبین خود تزریق می کنند. 👌البته مامنکر وجود عالم فاسق نیستیم که عالم را فاسد می کند. همانطور که در بین همه اقشار و اصناف و مردم چنین هست و همه خوب یا همه بد نیستند. اینکه گفته شود همه روحانیت فاسد و مفسدند یا همه مقدس هستند؛البته حرف درستی نیست. لیکن تزریق این اندیشه و باور که هر ملبس به لباس روحانیت را ببینی؛پولدار و متمول و بی درد و ....هست کاملا اشتباه است و اگر کسی کمترین ارتباطی با روحانی محله خود و روحانی روضه خانگی و مسجد و مجلس ترحیم ش بگیرد؛متوجه این حقیقت می شود که چنان و چنین که شایع شده نیست. 🔴به این روایت ناب توجه فرمایید: صُحْبَةُ الْأَشْرَارِ تُورِثُ سُوءَ الظَّنِ بِالْأَخْيَارِ. 📚مجموعة ورام ؛ ج2 ؛ ص240 همراهی با افراد شرور مایه سوء ظن به خوبان را فراهم می سازد. لذا مراقب دوستان بد و محیط های حقیقی و مجازی که در آنها فعالیت می کنیم باشیم. @Porseman_channel 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺 🌷🌷🌷🌷🌷🌷

دنیا محل استراحت است؟ @Porseman_channel یکی از اشکالات عقیدتی و باورهای غلط؛ بین مردم که حتی بین خواص هم وجود دارد. این است که فکر میکنیم به دنیا آمده ایم برای استراحت و عیش و نوش و کیف و حال و راحتی و آسایش... این ضربه زیادی به اعتقادات زده و بسیاری از انسانها را شاکی و از خدا ناراضی و موجب بدبینی و سوء ظن به خدا میشود و شکایت به خدا برده بلکه خدایی خدا را زیر سوال می برندکه چرا فلانی چه و چه و چه دارد من ندارم؟ چرا فلانی فلان نصیب و بهره ی اقتصادی و اجتماعی و فکری و استعدادی را دارد فلانی چه پدر پولداری دارد من ندارم و.... باید دانست که این باور قرآنی و اسلامی نیست در فرهنگ قرآن ؛ دنیا محل مسابقه و دویدن و عرق ریختن و تلاش و امتحان است. نه مسافرخانه و هتل و تفرجگاه... لذا نباید در این دنیا دنبال آسایش تمام بود و از ابتلاءات و بلاها و سختی ها فرار کرد و شاکی بود بلکه خود را آماده هر سختی و بلا وامتحان نمود آیات زیر را ببینید أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا يُفْتَنُونَ/📖📖عنکبوت2 آيا مردم پنداشتند كه تا گفتند ايمان آورديم، رها مىشوند و مورد آزمايش قرار نمىگيرند؟ همچنین 📖محمد31 📖بقره155 📖آل عمران154و 186 📖مائده48 ✅و در روایات اهل بیت ع به عنوان مفسر و مبین قرآن نیز به صراحت بیان شده است. که برای امتحان و بلا دنیا آمده ایم و مترصد آسایش نباشید آسایش در بهشت خواهد بود ودر کتب روایی ؛باب های مبوب شده است باب شدة ابتلاء المؤمن 📘الكافي / ج2 / 252 إِنَّ أَهْلَ الْآخِرَةِ لَا يَهْنَؤُهُمُ الطَّعَامُ مُنْذُ عَرَفُوا رَبَّهُمْ وَ لَا يَشْغَلُهُمْ مُصِيبَةٌ مُنْذُ عَرَفُوا سَيِّئَاتِهِمْ يَبْكُونَ عَلَى خَطَايَاهُمْ يَتْعَبُونَ أَنْفُسَهُمْ وَ لَا يُرِيحُونَهَا وَ إِنَّ رَاحَةَ أَهْلِ الْجَنَّةِ فِي الْمَوْتِ وَ الْآخِرَةُ مُسْتَرَاحُ الْعَابِدِين همانا مردمان آخرت در آن هنگام كه پروردگارشان را مىشناسند غذائى برايشان گوارا نيست اندوهى آنان را سرگرم نمىكند وقتى كه گناهانشان را مىشناسند به خطاهاشان گريه ميكنند، نفس خود را به زحمت مىاندازند نفسشان را راحت نميگذارند و همانا راحتى و آسايش اهل بهشت در مرگ است. آخرت آسايشگاه عابدين است. 📕بحار الأنوار ج74 ؛ ص25 @Porseman_channel 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 🌷🌷🌷🌷🌷

💢حکم همخوانی زنان💢 @Porseman_channel همخوانی زنان و یا زنان و مردان در سرودها و تواشیح، چه حکمی دارد و آیا شنیدن آن جایز است؟ همه مراجع (به جز بهجت، صافى و مکارم ): اگر به صورت غنا نباشد و باعث تهییج شهوت و مفسده نگردد، اشکال ندارد. . آیات عظام بهجت، صافى و مکارم: اگر باعث مفسده شود، حرام است و بدون آن نیز بنابر احتیاط واجب، جایز نیست. @Porseman_channel

💢نشانه های رضای خدا💢 @Porseman_channel پیرامون موجبات رضایت خداوند و نشانه های راضی بودن خدا از خلق نکات مختلفی در روایات مطرح گردیده است. ۱. اطاعت الهی روایت شده که موسی(علیه السلام) گفت: پروردگارا مرا از نشانه خشنودی خود از بنده ات خبر ده خدای تعالی به او وحی فرمود: هر گاه دیدی که من بنده ام را برای طاعت خود آماده و از معصیتم روی گردان می کنم این نشانه خشنودی من است. در روایتی از امام علی(علیه السلام) نقل شده که خدای تبارک و تعالی چهار چیز را در دل چهار چیز نهفته است: خشنودی خود را در طاعتش نهفته است، پس هیچ طاعتی را کوچک نشمارید زیرا بسا که آن طاعت با خشنودی خدا همراه باشد و تو بی خبر باشی- برای کسب رضایت الهی هر کار خیر و پسندیده را انجام دهید و لو کوچک باشد زیرا احتمال دارد رضایت الهی با او کسب شود. ۲. استغفار, تواضع و صدقه دادن سه چیز است که بنده را به خشنودی خدا می رساند: استغفار زیاد،‌ فروتنی و صدقه دادن زیاد. نفس , انسان را به تن پروری و جمع مال و... تشویق می کند؛ اما آن کس که در پی کسب رضای الهی است, جسم و نفس خویش را به زحمت استغفار و پرهیز از مال اندوزی می کند. امام علی(علیه السلام) فرمود: هر که بدن خود را ناخشنود سازد پروردگارش را خشنود کند و هر که بدن خود را ناخشنود نکند پروردگارش را نافرمانی کرده باشد. با راحتی بدن و تأمین خواسته های جسمانی و پیروی از خواهشها رضایت خدا تأمین نمی شود. بنابراین استغفار زیاد- صدقه دادن زیاد و انجام هر اعمال خیر و مخالفت با هوا و هوسها سبب رضایت خداوند می شود. ۳. راضی به قضای الهی نقل شده که حضرت موسی(علیه السلام) عرض کرد: ای پروردگار مرا به کاری که خشنودی تو از من در آن است راهنمایی فرما تا بدان عمل کنم؟ خداوند به او وحی فرمود, که همانا خشنودی من در ناخشنودی تو است و تو بر آنچه ناخوشش داری صبر نتوانی کرد. موسی عرض کرد: پروردگارا مرا به آن کار راهنمایی فرما. خداوند فرمود: خشنودی من در خرسندی تو به قضای من است. در نتیجه راضی و تسلیم بودن در برابر قضای الهی ولو بر خلاف میل انسان باشد خشنودی خدا را در پی دارد. نکته دیگر آن است که مقام «رضوان» از بزرگترین مواهب و مقاماتی است که خداوند به مؤمنان و مجاهدان می بخشد و این رضوان چیزی غیر از باغ های بهشت و نعمت های جاویدان و غیر از رحمت گسترده پروردگار است و رضوان من الله اکبر. هیچ کس نمی تواند آن لذت معنوی و احساس روحانی را که به یک انسان به خاطر توجه رضایت و خشنودی خدا از او دست می دهد توصیف کند. رضایت خدا از همه برتر و بزرگتر است. قرآن کریم اسماعیل(علیه السلام) را با صفت «مرضی» توصیف نموده است؛ «وَ کانَ عِنْدَ رَبِّهِ مَرْضِیًّا» (سوره مریم/۵۵) و همواره مورد رضایت پروردگارش بود. اسماعیل (علیه السلام) ظاهر امر خدا را ندید (کارد گذاشتن به گلویش توسط ابراهیم خلیل علیه السلام) بلکه ایمان و یقین داشت که خداوند بر خلاف مصلحت او و پدرش, امر نمی کند. این در واقع اشاره به این حقیقت است که او در کل برنامه هایش رضایت خدا را جلب کرده است. اصولا نعمتی از این بالاتر نیست که معبود و مولا و خالق انسان از او راضی و خشنود باشد؛ به همین دلیل در بعضی از آیات بعد از آنکه نعمت بهشت جاویدان را برای بندگان خاص خدا بیان می کند در پایان می گوید: «رَضِیَ اللّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ» (سوره مائده/۱۱۹)؛ خداوند از آنها خشنود و آنها نیز از او خشنود خواهند بود و این فوز عظیم و رستگاری بزرگی است. و این نشان می دهد تا چه اندازه این رضایت دو جانبه واجد اهمیت است(رضایت پروردگار از بندگان و رضایت بندگان از پروردگار). زیرا ممکن است انسان غرق عالی ترین نعمتها باشد، ولی هنگامی که احساس کند مولی و معبود و محبوب او از او ناراضی است تمام آن نعمتها و مواهب در کام جانش تلخ می گردد و نیز ممکن است انسان واجد همه چیز باشد ولی به آنچه دارد راضی و قانع نباشد. بدیهی است آن همه نعمت با این روحیه او را خوشبخت نخواهد کرد و ناراحتی مرموزی دائما او را آزار و شکنجه می دهد و آرامش روح و روان را که از بزرگترین مواهب الهی است از او می گیرد. لذا بالاترین نعمت این است که خداوند از انسان خشنود و او نیز از خدایش راضی باشد. در جریان واقعه کربلا شنیده ایم که امام حسین (علیه السلام) با آنهمه رنج از دست دان فرزندان و یاران و تشنگی و... هر چه به زمان شهات نزدیک تر می شد, صورت مبارکش برافروخته تر میشد و در کمال آرامش و اطمینان می فرمود: رضا بقضائک, تسلیما لامرک, لا معبود سواک و... حضرت زینب (سلام الله علیه) در مجلس یزید (لعنةالله علیه) فرمود: ما رایت الا جمیلا من جز زیبایی ندیدم! این جز رسیدن به مقام رضی الله عنهم و رضوا عنه نیست و این است ثمره خرسندی از خداوند؛ یعنی زندگی کردن در دنیا و آخرت در کمال آرامش و اطمینان قلبی.