اتمام مهلت پاسخگویی به سوال مسابقه👆👆👆👆 از همه دوستانی که در مسابقه شرکت کردند؛ کمال تشکر را داریم....🌷 ان شاء الله مسابقه مناسبتی بعدی متعاقبا اعلام خواهد شد...🌸 گرو‌ه دوباره ؛ شبانه روز فعال شد... لطف بفرمایید فقط سوالات شرعی و شبهات دینی ارسال بفرمایید... جواب صحیحِ سوال و اسم کاربرانی که قرعه بنامشان افتاده؛ بخاطر رعایت نظم گروه؛ در کانال پرسمان ؛ بعد از مدتی اعلام خواهد شد....🌷 @Porseman_channel موفق باشید🌷

#پاسخ_مسابقه با سلام وتشکر از حضور پرشور دوستان همراه🌷 فقط گزینه ی 2⃣؛ درست می باشد و بقیه گزینه ها صحیح نمی باشند. 👇👇👇👇 به دوستانی که پاسخ صحیح داده بودند؛و برنده این مسابقه شدند،،هدیه شارژ مستقیم تقدیم میگردد🌷 کاربران برنده این مسابقه؛سه نفرند 👇👇👇👇👇👇👇👇 سالار سیده فاطمه مهرانپور 🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂 موفق باشید🌷

💢شرایط حلال شدن گوشت حیوان با اسلحه💢 @Porseman_channel مسأله ۲۶۰۱ اگر حیوان حلال گوشت وحشی را (۱) با اسلحه شکار کنند (۲) با پنج شرط حلال و بدنش پاک است (۳): اوّل: آن که اسلحه شکار مثل کارد و شمشیر برنده باشد، یا مثل نیزه و تیر، تیز باشد که بواسطه تیز بودن، بدن حیوان را پاره کند (۴) و اگر به وسیله دام یا چوب و سنگ و مانند اینها حیوانی را شکار کنند پاک نمی‌شود (۵) و خوردن آن هم حرام است (۶) و اگر حیوانی را با تفنگ شکار کنند، چنانچه گلوله آن تیز باشد که در بدن حیوان فرو رود و آن را پاره کند پاک و حلال است و اگر گلوله تیز نباشد بلکه با فشار در بدن حیوان فرو رود و حیوان را بکشد، یا بواسطه حرارتش بدن حیوان را بسوزاند و در اثر سوزاندن، حیوان بمیرد پاک و حلال بودنش اشکال دارد (۷) دوم: کسی که شکار می‌کند باید مسلمان باشد یا بچه مسلمان باشد که خوب و بد را بفهمد (۸) و اگر کافر یا کسی که اظهار دشمنی با اهل بیت پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم می‌کند (۹)، حیوانی را شکار نماید، آن شکار حلال نیست (۱۰) سوم: اسلحه را برای شکار کردن حیوان به کار برد و اگر مثلًا جایی را نشان کندو اتفاقاً حیوانی را بکشد، آن حیوان پاک نیست و خوردن آن هم حرام است (۱۱) چهارم: در وقت به کار بردن اسلحه نام خدا را ببرد (و چنانچه (۱۲) عمداً نام خدا را نبرد شکار حلال نمی‌شود (۱۳)، ولی اگر فراموش کند اشکال ندارد (۱۴) پنجم: وقتی (۱۵) به حیوان برسد که مرده باشد (۱۶) یا اگر زنده است به اندازه سر بریدن آن وقت نباشد (۱۷) و چنانچه به اندازه سر بریدن وقت باشد و سر حیوان را نبرد تا بمیرد، حرام است (۱۸). (۱) (گلپایگانی)، (صافی): و یا اهلی را که وحشی شده.. (۲) (خوئی)، (فاضل)، (سیستانی)، (زنجانی): و بمیرد.. (۳) (مکارم)، (زنجانی): با پنج شرط ((زنجانی): پاک و در نتیجه) حلال است.. (۴) (فاضل): و حیوان بر اثر خونریزی بمیرد.. (۵) (بهجت): بنا بر أظهر پاک نمی‌شود.. (۶) (زنجانی): پاک نمی‌شود و در نتیجه خوردن آن هم حرام است.. (فاضل): مگر این که آن را زنده پیدا کنند و ذبح کنند و اگر حیوانی را با تفنگ شکار کنند، چنانچه گلوله آن انفجاری باشد و به دلیل انفجار بدن حیوان را متلاشی کند یا به واسطه حرارتش بدن حیوان را بسوزاند و در اثر سوزاندن، حیوان بمیرد حلال نمی‌شود [پایان شرط اوّل] (۷) (مکارم): اوّل: آن که با اسلحه برنده‌ای مانند شمشیر و کارد و خنجر یا تفنگ و مانند آن باشد خواه گلوله آن تیز باشد یا نه، ولی طوری باشد که بدن حیوان را پاره کند و از آن خون جاری گردد، ولی اگر به وسیله دام یا چوب و سنگ و مانند آن حیوانی را شکار کنند حرام است، مگر این که موقعی به حیوان برسند که هنوز زنده باشد و آن را مطابق آداب شرع سر ببرند.. (سیستانی): اوّل: آنکه اسلحه شکار مثل کارد و شمشیر برنده باشد یا مثل نیزه و تیر باشد که بدن حیوان را پاره می‌کند، و در قِسم دوم اگر سلاح سر نیزه نداشته باشد، شرط حلال شدن این است که بدن حیوان را مجروح و پاره کند، و اگر سرنیزه داشته باشد کافی است که آن را بکشد هر چند مجروح نسازد، و اگر بوسیله دام یا چوب و سنگ و مانند اینها حیوانی را شکار کنند پاک نمی‌شود و خوردن آن هم حرام است، و همچنین است بنا بر احتیاط واجب اگر با چیز تیزی که سلاح نیست مانند سوزنهای بزرگ یا چنگال یا سیخ کباب و مانند آن حیوان را شکار کنند؛ و اگر حیوانی را با تفنگ شکار کنند چنانچه گلوله آن در بدن حیوان فرو رود و آن را پاره کند، پاک و حلال است، چه گلوله تیز و مخروطی باشد چه نباشد و لازم نیست گلوله از جنس آهن باشد ولی اگر گلوله در بدن حیوان فرو نرود بلکه آن را به سبب فشار بکُشد یا بواسطه حرارتش بدن حیوان را بسوزاند و حیوان بمیرد، پاک و حلال بودنش اشکال دارد.. (۸) (مکارم): دوم: بنا بر احتیاط واجب شکار کننده، مسلمان باشد یا بچه مسلمانی که خوب و بد را می‌فهمد [پایان شرط دوم] (۹) (خوئی)، (فاضل)، (تبریزی)، (زنجانی): اگر کافر یا کسی که در حکم کافر است مانند غُلاه و خوارج و نواصب.. (۱۰) (سیستانی): اگر کافر غیر کتابی یا کسی که در حکم کافر است مانند نواصب، حیوانی را شکار نماید، آن شکار حلال نیست، بلکه کافر کتابی هم اگر حیوانی را شکار کند و نام خدا را هم ببرد، آن حیوان بنا بر احتیاط واجب حلال نمی‌شود.. (۱۱) (سیستانی): ولی اگر به قصد حیوان بخصوصی تیراندازی کند و بجای آن دیگری را بکشد، حلال است.. (زنجانی): پاک نیست و در نتیجه خوردن آن حرام است.. (مکارم): سوم: اسلحه را به منظور شکار کردن به کار برد، امّا اگر مثلًا جایی را نشانه گیری کند و اتفاقاً تیر به حیوانی اصابت کند، خوردن گوشت آن حیوان حرام است.. (۱۲) (سیستانی): و چنانچه پیش از خوردن به هدف، نام خدا را ببرد نیز کافی است؛ و اگر.. (۱۳) [قسمت داخل پرانتز در رساله آیت اللّه (مکارم) نیست]

(۱۴) (بهجت): اگر فراموش کند، در صورتی که معتقد به وجوب ِ بردن نام خدا در این هنگام بوده و یا اگر معتقد نبوده عادت به بردن نام خدا را داشت، اشکال ندارد.. (۱۵) (سیستانی): وقتی صیاد.. (۱۶) (اراکی): پنجم: پس از آن که به طور معمول با شتاب به طرف صید رفته، وقتی به حیوان برسد که مرده باشد.. (۱۷) (زنجانی): البتّه نه به جهت تأخیر غیر معمول در رسیدن به شکار.. (۱۸) (مکارم): در ذبح حیوان کوتاهی کند تا بمیرد حرام است. @Porseman_channel

💢تطهیر جايی که کف شور ندارد💢 @Porseman_channel بعد از برطرف كردن عين نجس كافي است كه مقداري آب روي جاي نجس ريخته شود همين كه آب به جاي نجس رسيد و از آن جا رد شود محل نجس پاك مي شود. ولي بايد آب را با پارچه و مانند آن جمع كنند و دوباره آب ريخته و جمع كنند. بنابراين مثلا جاي يك قطره خون را بعد از پاك كردن خون مي توان با يك استكان آب شست و فورا آب را جمع كرد. در اين صورت هم جاي نجس شسته مي شود و هم تخريبي ايجاد نمي شود. البته اگر چيزي با ادرار نجس شده باشد با آب قليل دوبار بايد شسته شود. @Porseman_channel

آیا سکونت و مجاورت در مکه و کربلا کراهت دارد؟ @Porseman_channel نخست باید دانست سرزمین مکه و کربلا از مقدس ترین و پربرکت ترین سرزمین ها می باشد و برای زیارت و سفر به این سرزمین ها بسیار سفارش شده و ثواب های فراوانی برای آن در روایات یاد شده است.نکته مهم آن است ؛اگر احترام این سرزمین ها رعایت شود و از برکات و زیارت آن بهره مند باشند مجاورت و ادامه سکونت فواید و برکات را دارد اما اگر ماندن موجب زندگی عادی و یا عدم رعایت آداب و رعایت احترام گردد ماندن کراهت دارد. آیت الله جوادی آملی در این باره می فرمایند: «حرمت کعبه، آن‌چنان مایه حرمت حَرَم شد که فقها سکونت در حرم را پروا می‌داشتند! زیرا هرگونه گناهی در آن، حتی زدن خدمتگزار را احتمال الحاد می‌دانند و در نتیجه، خطر تعذیب الهی را پیش‌بینی می‌کردند و بر اساس ?…و مَن یُرد فیه بإلحادٍ بظلمٍ نذقه من عذاب ألیم? به استناد تفسیری که تطبیق‌گونه از امام صادق(علیه‌ السلام) رسیده است، اقامت در مکه را کراهت داشتند و این، نه به معنای کراهت زندگی در آن مکان مقدس بلکه به معنای هراس از رعایت نکردن حقوق آن حَرَم والای الهی است. گرچه در بعضی از نصوص دینی، اقامت یک سال را روا ندانسته و تحوّل و انتقال از آن پیشنهاد شده و دلیل آن طبق بعضی از نصوص دیگر، چنین آمد که اقامت در مکه، مایه قساوت دل می‌شود. سرّش ظاهراً این است که حقوق عظیم آن محدوده رعایت نمی‌شود و رفته رفته پایه سستْ عهدی و دل‌مردگی چیده خواهد شد. البته زائر مجاور که رعایت حقوق حرم فراموشش نشود، از فیض عظیمی برخوردار می‌گردد؛ زیرا اقامه در حرم بهتر از خروج از آن است.» آثار و برکات زیارت امام حسین علیه السلام عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ لَوْ یَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِی زِیَارَةِ الْحُسَیْنِ ع مِنَ الْفَضْلِ لَمَاتُوا شَوْقاً وَ تَقَطَّعَتْ أَنْفُسُهُمْ عَلَیْهِ حَسَرَاتٍ قُلْتُ وَ مَا فِیهِ قَالَ مَنْ زَارَهُ شَوْقاً إِلَیْهِ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَلْفَ حَجَّةٍ مُتَقَبَّلَةٍ وَ أَلْفَ عُمْرَةٍ مَبْرُورَةٍ وَ أَجْرَ أَلْفِ شَهِیدٍ مِنْ شُهَدَاءِ بَدْرٍ وَ أَجْرَ أَلْفِ صَائِمٍ وَ ثَوَابَ أَلْفِ صَدَقَةٍ مَقْبُولَةٍ وَ ثَوَابَ أَلْفِ نَسَمَةٍ أُرِیدَ بِهَا وَجْهُ اللَّهِ محمد بن مسلم از امام باقرعلیه السلام روایت کرده: اگر مردم می‌دانستند، زیارت امام حسین علیه السلام چقدر فضیلت و ثواب دارد، به درستی که از شوق می مردند و نفس‌هایشان از روی حسرت بند می آمد. گفتم: چقدر فضیلت دارد، حضرت فرمودند: هر کس امام حسین علیه السلام را زیارت کند از روی اشتیاقی که به او دارد، خدا برایش هزار حج مقبول و هزار عمره مبرورة و اجر هزار شهید از شهداء بدر و اجر هزار روزه دار و ثواب هزار صدقه قبول شده و ثواب هزار بنده آزاد کردن که مراد از آن رضای خدا باشد، می نویسد. ( وسائل الشیعه/ ج۱۴/ص۴۵۳) آداب زیارت عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِذَا أَتَیْتَ الْحُسَیْنَ ع فَمَا تَقُولُ قُلْتُ أَشْیَاءَ أَسْمَعُهَا مِنْ رُوَاةِ الْحَدِیثِ مِمَّنْ سَمِعَ مِنْ أَبِیکَ قَالَ أَ فَلَا أُخْبِرُکَ عَنْ أَبِی عَنْ جَدِّی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع کَیْفَ کَانَ یُصْنَعُ فِی ذَلِکَ قَالَ قُلْتُ بَلَى جُعِلْتُ فِدَاکَ قَالَ إِذَا أَرَدْتَ الْخُرُوجَ إِلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَصُمْ قَبْلَ أَنْ تَخْرُجَ ثَلَاثَةَ أَیَّامٍ یَوْمَ الْأَرْبِعَاءِ وَ یَوْمَ الْخَمِیسِ وَ یَوْمَ الْجُمُعَةِ فَإِذَا أَمْسَیْتَ لَیْلَةَ الْجُمُعَةِ فَصَلِّ صَلَاةَ اللَّیْلِ ثُمَّ قُمْ فَانْظُرْ فِی نَوَاحِی السَّمَاءِ وَ اغْتَسِلْ تِلْکَ اللَّیْلَةَ قَبْلَ الْمَغْرِبِ ثُمَّ تَنَامُ عَلَى طُهْرٍ فَإِذَا أَرَدْتَ الْمَشْیَ إِلَیْهِ فَاغْتَسِلْ وَ لَا تَطَیَّبْ وَ لَا تَدَّهِنْ وَ لَا تَکْتَحِلْ حَتَّى تَأْتِیَ الْقَبْرَ - امام صادق علیه السلام به ابوبصیر فرمودند: هنگامیکه نزد قبر امام حسین علیه السلام می روی چه می گویی، عرض کرد: چیزهایی می گویم که از راویان حدیث شنیده ام از آنانی که از پدر بزرگوارتان شنیده اند. فرمودند: آیا تو را با خبر نسازم از پدرم از جدم علی بن حسین علیه السلام چگونه آنجا به اعمال می پرداخت عرض کردم: آری فدایتان شوم. حضرت فرمودند هرگاه خواستی برای زیارت حسین علیه السلام بیرون روی قبل از اینکه خارج شوی سه روز روزه بگیر روز چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه پس هنگامیکه شب جمعه فرا رسید نماز شب بخوان پس برخیز و به اطراف آسمان نظاره کن و در آن شب غسل کن قبل از مغرب پس بخواب در حالی که با طهارت باشی پس هنگامی که خواستی پیاده بسوی قبرش روی، غسل نما و خود را خوشبو مکن و از روغن نیز استفاده مکن و سرمه نیز استفاده نکن تا اینکه بسمت قبر بروی. (تهذیب الاحکام/ج۶/ص۷۶*

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَأْتُونَ قَبْرَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَیَتَّخِذُونَ سُفَراً أَ مَا إِنَّهُمْ لَوْ أَتَوْا قُبُورَ آبَائِهِمْ وَ أُمَّهَاتِهِمْ لَمْ یَفْعَلُوا ذَلِکَ قُلْتُ فَأَیَّ شَیْ ءٍ یَأْکُلُونَ قَالَ الْخُبْزَ وَ اللَّبَنَ امام صادق علیه السلام : برخی از مردم می روند به زیارت قبر حسین علیه السلام و با خود سفره هایی می برند همانا ایشان اگر به نزد قبور پدران و مادرانشان می رفتند چنین نمی کردند عرض کردم: پس چه بخورند، حضرت فرمودند: نان و شیر.( تهذیب الاحکام/ج۶/ص۷۷) عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِذَا زُرْتَ الْحُسَیْنَ ع فَزُرْهُ وَ أَنْتَ حَزِینٌ مَکْرُوبٌ أَشْعَثُ مُغْبَرٌّ جَائِعٌ عَطْشَانُ وَ اسْأَلْهُ الْحَوَائِجَ وَ انْصَرِفْ وَ لَا تَتَّخِذْهُ وَطَناً - امام صادق علیه السلام: هرگاه خواستی امام حسین علیه السلام را زیارت کنی او را زیارت کن در حالی که محزون و مکروب ژولیده موی و غبار آلود و گرسنه و تشنه لب باشی و از اباعبدلله علیه السلام حوائجت را بخواه و برگرد و کربلا را وطن خود مگیر. ( تهذیب الاحکام/ج۶/ص۷۶) علامه مجلسی در این باره فرموده اند: توصیه به عدم سکونت در کربلا ممکن به جهت تقیه باشد و یا به جهت ترس از قساوت قلب باشد و منظور عدم وطن در حائر حسینی علیه السلام باشد.( مرآت العقول) @Porseman_channel

💢ساعت غفلت؟💢 @Porseman_channel منظور از جمله" عَلى‏ حِينِ غَفْلَةٍ مِنْ أَهْلِها" موقعى بوده كه مردم شهر كسب و كار خود را تعطيل كرده و كسى دقيقا مراقب اوضاع شهر نبود، اما اينكه چه موقعى بوده؟ بعضى گفته‏اند در آغاز شب بوده است كه مردم كسب و كار را تعطيل مى‏كنند، گروهى راهى خانه خود مى‏شوند و گروهى نيز به تفريح و سرگرمى و شب‏نشينى مى‏پردازند، اين همان ساعتى است كه در بعضى از روايات اسلامى از آن به عنوان" ساعت غفلت" تعبير شده است. در حديثى از پيامبر ص آمده است كه فرمود: تنفلوا فى ساعة الغفلة و لو بركعتين خفيفتين: " در ساعت غفلت نماز نافله بجا آوريد و لو دو ركعت مختصر باشد". و در ذيل اين حديث آمده است: و ساعة الغفلة ما بين المغرب و العشاء و براستى اين ساعت، ساعت غفلت است و بسيارى از جنايات و تبهكاريها و انحرافات اخلاقى در همين ساعات آغاز شب انجام مى‏شود. نه مردم مشغول كسب و كارند و نه در خواب و استراحت، بلكه يك حالت غفلت عمومى معمولا بر شهرها مسلط مى‏شود و رواج كار مراكز فساد نيز در همين ساعت است. بعضى نيز احتمال داده‏اند كه" ساعت غفلت" نيمه روز به هنگام استراحت‏مردم و تعطيل موقت كار روزانه است، ولى تفسير اول صحيحتر و دقيقتر به نظر مى‏رسد. 📚تفسير نمونه، ج‏16، ص: 42 @Porseman_channel

💢گرفتن پول توسط مداحان اهل بیت(ع)💢 @Porseman_channel سوال: نظر حضرتعالی در مورد مدّاحی چیست؟ و یك مدّاح اهل بیت علیهم السلام چه خصوصیاتی باید داشته باشد؟ پاسخ: مدّاحی اهل بیت عصمت و طهارت سلام الله علیهم اجمعین چنانچه برای خدا باشد عبادت است و اجر عظیم دارد و به همین جهت مداح باید اهل تقوا و مقید باشد اشعاری كه می‌خواند خلاف واقع و دروغ نباشد و این عبادات را تا می‌تواند به قصد قربت انجام دهد تا از مثوبات آن برخوردار شود هر چند گرفتن مزد در برابر آن اشكال ندارد. سوال: آیا دریافت وجه توسط مدّاح و سخنران در عوض مداحی و سخنرانی در مجالس عزاداری سیدالشهداء علیه‌السلام جائز است؟ پاسخ: جائز است. 📚برگرفته از كتاب « گفتمان عاشورایی» اثر آیت الله العظمی صافی با سلام : مداحان بزرگ اهل بیت (ع) انسانهای بسیار شریف هستند ، ولی اینکه تعدادخیلی کم از آنها در این شبها مبلغ دریافتی آنها بسیار زیاد است اشکال شرعی دارد یا خیر ؟ مثلا در یک شب و زمان یک ساعت مبلغ صد هزار تومان می گیرد آیا ثواب اعمال او در این دنیا و آخرت مورد قبول واقع می شود ؟ نام مرجع تقليد: آيت الله سيستاني ✅پاسخ سئوال: سلام- دريافت پول در مقابل مداحي كردن اشكال شرعی ندارد اما اگر اخلاص رعايت نشود و فقط بخاطر پول مداحی کنند از ثواب اخروي محروم مي مانند(اشکال اخلاقی و معنوی دارد) در مورد طلب پول در قبال تبلیغ دین این نکته قطعی است که طلب پول هنگفت مذمت شده است.از امام صادق(ع) روایت شده:قال (علیه السلام): "من استاکل بعلمه افتقر"فقلت له : جعلت فداک ان فی شیعتک و موالیک قوما یتحملون علومکم و یبثونها علومکم و یبثونها فی شیعتکم فلا یعدمون علی ذالک منهم :البر و الصله والاکرام . فقال: "لیس اولئک بمستاکلین" ترجمه: امام فرمودند هر کس از راه علمش نان بخورد مستمند خواهد شد. به ایشان گفتم:فدایت شوم میان شیعیان و دوست داران شما گروهی هستند که دانش های شما را فرا می گیرند و آن را میان شیعیانتان منتشر می سازند و در مقابل از نیکی و انعام و هدایای آنان بی بهره نمی مانند فرمود : اینان کسانی نیستند که با علم خود نان می خورند . نکته:این حدیث نشان می دهد مذمت در مورد کسانی است که تبلیغ دین را دکان قرار داده اند و مبالغ هنگفت طلب می کنند. از امام صادق (علیه السلام) روایت شده :المعلم لا یعلم بالاجر و یقبل الهدیه اذا اهدی الیه معلم برای مزد تعلیم نمی دهد اما اگر هدیه ای به او داده شود آن را قبول می کند . نتیجه:گرفتن پول توسط مداحان از صاحب مجلس اگر بدون شرط و تعیین مبلغ باشد هیچ اشکالی ندارد ولی اگر طلب پول متعارف کند با اخلاص سازگار نیست(برای شخص وی اشکال اخلاقی دارد) و اگر مبلغ هنگفت تعیین کند مذموم است(اشکال اخلاقی و اجتماعی دارد) 📚تبلیغ برپایه قرآن و حدیث ص 381 @Porseman_channel

💢قبض روح امام حسین(ع)💢 @Porseman_channel در یکی از شعرهای مداحی که یکی از مداحان معروف می خواند شنیدم که می گفت عزرائیل برای قبضه روح امام حسین(ع) ناتوان بود و این کار را خود خدا انجام داد، آیا این حرف درست است یا خیر؟ در پاسخ به این پرسش چند نکته را باید مورد توجه قرار داد : ۱- خداوند امور عالم را توسط اسباب و مسببات اداره می نماید واین از سنت های الهی حاکم بر نظام هستی است . فرشتگان الهی ماموران موکل خداوند در عرصه وجود می باشند و اراده و مشیت حق تعالی توسط آنها اجرا و پیاده می گردد . البته اسباب و عوامل دست اندر کار اداره عالم قدرتی در برابرقدرت الهی و در عرض آن نمی باشند بلکه اراده و قدرت و اعمال آنها در طول اراده و قدرت الهی و نشات گرفته از آن و با اذن و خواست او می باشد . ۲- خداوند متعال در قرآن شریف قبض روح ( توفی ) را گاهی به خود نسبت می دهد : اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِینَ مَوْتِها وَ الَّتِی لَمْ تَمُتْ فِی مَنامِها فَیُمْسِکُ الَّتِی قَضى عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَ یُرْسِلُ الْأُخْرى إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ فِی ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ (زمر – ۴۲) : خداوند ارواح را به هنگام مرگ قبض مى کند، و ارواحى را که نمرده اند نیز به هنگام خواب مى گیرد، سپس ارواح کسانى را که فرمان مرگ آنها را صادر کرده نگهمیدارد، و ارواح دیگرى را (که باید زنده بمانند) باز مى گرداند تا سرآمد معینى، در این امر نشانه هاى روشنى است براى کسانى که تفکر مى کنند. و گاهی قبض روح را به فرشتگانش نسبت می دهد : فَکَیْفَ إِذا تَوَفَّتْهُمُ الْمَلائِکَةُ یَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَ أَدْبارَهُمْ (محمد/۲۷ ) : حال آنها چگونه خواهد بود هنگامى که فرشتگان (مرگ) بر صورت و پشت آنها مى زنند (و قبض روحشان مى کنند) و نیز : وَ لَوْ تَرى إِذْ یَتَوَفَّى الَّذِینَ کَفَرُوا الْمَلائِکَةُ یَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَ أَدْبارَهُمْ وَ ذُوقُوا عَذابَ الْحَرِیقِ (۵۰/ انفال) ذلِکَ بِما قَدَّمَتْ أَیْدِیکُمْ وَ أَنَّ اللَّهَ لَیْسَ بِظَلاَّمٍ لِلْعَبِیدِ (انفال – ۵۱) : اگر ببینى آنگاه که فرشتگان جان کافران را مى ستانند بر چهره و پشت آنان مى زنند و [گویند] عذاب سوزان را بچشید (۵۰) این [کیفر] دستاوردهاى پیشین شماست و [گر نه] خدا بر بندگان [خود] ستمکار نیست میان این دو نوع قبض روح دو گانگی وتضاد و تناقی وجود ندارد زیرا قبض روح فرشتگان به امر و اراده خداوند و در طول آن است . ۳ - در مورد برخی افراد در رویات آمده است که خداوند خود بی واسطه آنها را قبض روح می کند و این بیانگرجایگاه ممتاز و قرب و ارزش آنها در نزد خداوند و لطف وعنایت خاص خداوند نسبت به آنها است که خود خداوند متولی قبض روح و توفی آنها است و در واقع این نوعی تشریف خاص الهی در مورد این بندگان است. در برخی روایات آمده است که خداوند خودش عهده دار قبض روح امام حسین علیه السلام به هنگام شهادت بود و بر او درود فرستاد(خصائص الحسینیه / شخ جعفر شوشتری). در روایتی از ابن عباس در کتاب «حیوه القلوب- ج ۲ » در مورد قبض روح پیامبر اکرم (ص) و حضرت علی (ع) از قول پیامبر در هنگام معراج چنین آمده است که : « ... وقتی به آسمان چهارم رسیدم؛ ملک الموت را دیدم که گفت: ای محمد! تمام بنده هایی را که خدا آفریده است، من قبض روح می نمایم، به غیر از تو و علی (ع) که حق تعالی شما را با دست قدرت خود قبض روح می نماید». این تعبیرات جملگى کنایه هایى از الطاف خاص الهى است که نمى توان فوق آن را تصور کرد. و مى توان نتیجه گرفت که آنچه امکان عطا و لطف وجود داشته ، خداوند به امام حسین علیه السلام افاضه کرده است . @Porseman_channel

💢نقش تبلیغات در ایجاد بدبینی💢 @Porseman_channel تبلیغات در ایجاد بدبینی چیست؟ #ماندگار_همچوحسین تبلیغات نقش بسیار مهمی در ایجاد بدبینی و نفرت دارد.ودشمنان اهل بیت ع نیز با استفاده از تبلیغات سوء،بذر کینه و نفرت را در دل مردم کاشته و آنها را متنفر از اهل بیت ع می کردند. منبرهای معاویه برای سب و لعن امیرمومنان ع از همین باب است. از این رو،همیشه شامیان از دشمنان و کینه توزان نسبت به اهل بیت ع بودند. ناسزا گويي به علي (عليه السلام) بر فراز هفتاد هزار منبر : زمخشري مي‌نويسد : در زمان بنو اميه ، بيش از هفتاد هزار منبر وجود داشت كه در آن علي (عليه السلام) به پيروي از سنتي كه معاويه بنا كرده بود ، لعن مي‌شد . 📚ربيع الأبرار ، ج 2 ، ص186 در جنگ صفین و در زمان زنده‌بودن امام، فرد شامی از سوی لشکر معاویه به سمت سپاه امام حمله کرد و یکی از دلایل شرکت خود را در نبرد با امام علی(ع) بی‌نماز بودن امام(ع) و یارانش بیان ‌کرد. سخن آن فرد شامی این بود: من با شما از آن‌رو پیکار می‌کنم که بر اساس گزارشی که به من رسیده است، فرمانده شما نماز نمی‌گزارد و شما نیز نماز نمی‌گزارید...! 📚وقعة صفین‏ ص 354، و نمونه این تبلیغات در کربلا می بینیم که توده دشمن خیال می کردند برای خدا و قربه الی الله امام حسین ع را می کشند. امام سجاد ع فرمود: كل يتقرب إلى الله عزٌ وجل بدمه با کشتن امام حسین ع ؛ میخواستند به خدا نزدیک شوند 📚بلاغه الحسین ع ص251 ماجرای دشنام شامی در شام به امام سجادع وروشنگری حضرت؛نمونه دیگری است. 📚احتجاج ج2/305-307؛ @Porseman_channel 🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴🌴 🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾 🍂🍂🍂🍂🍂🍂

نقش همسر در سعادت و شقاوت💢💢 #ماندگار_همچوحسین نقش همسر در سعادت و شقاوت؛حادثه کربلا چه بود؟ @Porseman_channel ✅یکی از مهمترین عامل،سعادت و یا شقاوت انسان همسر اوست. یک همسر می تواندبال پرواز و عامل رشد و ترقی همسرش و یا مانع و سدّ راه او باشد. کسانی که در کربلا به رستگاری رسیدند؛همسر خوبی داشتند و بلکه مثل "دلهم" که محرک و مشوق همسرش زهیر برای رسیدن به فوز عظیم شهادت شد. 📚تاریخ طبری، ج ۴، ص ۲۹۸. 📚الارشاد، ج ۲، ص ۷۲- ۷۳. همین زن؛نه تنها مانع شوهرش نشد بلکه بال پرواز او شد. و البته که همسرش را دوست می داشت ومی توانست سالیان متمادی با او زندگی کند. ولی علی رغم این فرصت،فرصت دیگر و بهتری را دید وبا تشویقش؛ شوهرش را عاقبت بخیر کرد. والبته خودنیزبه فوزوثواب همراهی کاروان اسراء رسید. 📚مثیرالاحزان، ص ۳۳. 📚 الملهوف علی قتلی الطفوف، ص۱۳۲-۱۳۳. این کجا و زنانی که به بهانه محبت و عشق به شوهر و یا به بهانه نداشتن سرپرست و بی نفقه ماندن و...شوهر را ازدستیابی به فضائل و کمالات منع می کنند،کجا؟!! زنی که با چشم هم چشمی ومقایسه صعودی زندگی خود با دیگران و الگو گیری از ماهواره و...هر روز برای شوهر سازی می زند و با تهدید به اجرا گذاشتن مهریه و...شوهر را وادار به رقصیدن به ساز ناکوک خودمی کند. فرهنگ عاشورا،فرهنگ از خود گذشتگی است. فرهنگ فرصت پرواز سازی برای همسر است نه فرصت سوزی... واضح است که؛همه کسانی که در کربلا شهید بودند.اگر مخالفتهایی از از طرف همسران خود داشتند،نمیتوانستند به راحتی و بدون دغدغه جانفشانی کنند. و همچنین ناگفته نماند؛اذن و همدلی عبدالله بن جعفر؛بود که فرصت پیام رسانی کربلا را به زینب کبری س ،داد.و در این مهم نقش همسرزینب س و همدلی او نیز نادیده گرفتنی نیست. @Porseman_channel 🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂 🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾 🌴🌴🌴🌴🌴🌴

💢شروع سال قمری محرم یا ربیع💢 @Porseman_channel چرا به جای هجرت پیامبر به مدینه، واقعه عاشورا به عنوان مبدأ تاریخ اسلام در نظر گرفته شده است؟ ✅برای رسیدن به پاسخ ‌تان، لطفا به نکات زیر توجه فرمایید: الف) در عصر جاهلی اعراب وقایع مهم را مبدأ تاریخ خود قرار می‌دادند. و این مبدا مرتب در حال تغییر و درگوگونی بود. (زیرا واقعه‌ای که برای یک قوم و قبیله مهم بود برای قبیله دیگر هیچگونه اهمیتی نداشت و آن‌ها واقعه دیگری را مبدا تاریخ خود قرار می‌دادند اما وجه اشتراک آن‌ها موقت و دائمی نبودن تمام آن‌‌ها بود). از جمله وقایع مهم دوران جاهلیت که مبدا تاریخ قرار گرفته بود: روز جبله،‌ کلاب اول،‌ کلاب دوم، درگذشت «عبدالمطلب» و یا «حمله ابرهه به کعبه» که «عام الفیل» نامیده شد،را می‌توان نام برد. ب) در عصر جاهلی ماه محرم نخستین ماه سال بود (و سال جدید نزد آنان با شروع ماه محرم آغاز می‌گردید). ج) با هجرت پیامبر (ص) (و یا به تعبیر سیره نویسان و مورخین اسلامی ترک دیار شرکت و آغاز نصرت اسلام،) که در ماه ربیع‌الاول اتفاق افتاد، این حادثه تاریخی و این ماه مبدأ تاریخ مسلمانان قرار گرفت. بنابراین از همان سالِ نخستینِ هجرت این واقعه مبدأ تقویم مسلمانان گردید. در ابتدا این تقویم به صورت ماه شماری بود به این معنا که می‌گفتند: «فلان واقعه، چهل و نه ماه پس از هجرت بوقوع پیوست». شیوه تاریخ گذاری بر اساس «شمارش ماه‌ها» قبل از هجرت حضرت محمد(ص) سابقه نداشته و پس از هجرت نیز دیری نپاییده و در سال‌های پنجم و ششم هجری یا کمی دیرتر به تدریج منسوخ شد و تا حدودی جای خود را به شیوه تاریخ نگاری بر اساس: «سال شماری» داد اما بدلیل آنکه بسیار کم مورد استفاده قرار می‌گرفت این شیوه نیز داشت به دست فراموشی سپرده می‌شد. گسترش اسلام به مناطق امپراطوری ایران و روم، و بستن پیمان‌های متعدد نظیر صلح، خراج،‌ جزیه و ... نیاز به تاریخی دقیق را مورد توجه قرار داد. این مسائل «عمر بن خرطاب» را بر آن داشت برای رسمیت بخشیدن به تاریخی منظم و دقیق جلسه‌ای مشورتی برگزار نماید. به نوشته «طبری» تاریخ نویس مشهور جهان اسلام: «عمر بن خطاب اصحاب پیامبر را گردهم آورد و گفت: مبدأ تاریخ را چه روزی قرار دهیم؟ امیرمومنان علی بن‌ابی‌طالب(ع) فرمود: مبدأ تاریخ مسلمانان را باید از روزی قرار داد که پیامبر مهاجرت کرد و سرزمین شرک را ترک نمود». پیشنهاد امام این بود که که ماه ربیع‌الاول به عنوان مبدا تقویم و روز اول ربیع‌الاول یعنی همان روزی که حضرت محمد (ص) از مکه خارج شدند به عنوان اولین روز تقویم رسمیت یابد. اصل پیشنهاد که: «تقویم مسلمانان هجری، یعنی بر اساس هجرت باشد» باشد مورد قبول همگان واقع می‌شود اما عمر بن خطاب بر اساس «رسوم عهد جاهلیت» مبدأ تاریخ را محرم همان سالی قرار می‌دهد که پیامبر در آن سال هجرت فرمودند که از لحاط زمانی دو ماه و دوازده روز زودتر از رسیدن پیامبر به مدینه بود. نتیجه: مبدا تاریخ مسلمانان هجری یعنی هجرت پیامبر از مکه به مدینه است. تاریخ ایرانیان «هجری شمسی» و بر اساسِ یک‌دور گردش زمین به دور خورشید (شمسی) می‌باشد. تاریخ اعراب «هجری قمری» و بر اساس یک‌دور گردش ماه به دور زمین (قمری) می‌باشد. عمر بن خطاب مبدا تاریخ را از «ربیع‌الاول» (که ماه هجرت پیامبر از مکه به مدینه بود و در زمان خود آن حضرت هم به آن عمل می‌شد،) به «محرم» که رسمِ عصر جاهلیت بود، تغییر داد. تذکر یک نکته قابل توجه: منجمین بر اساس طول متوسط دَوَران ظاهری ماه به دور زمین، یک ماه قمری را ۲۹ روز و ۱۲ ساعت و ۴۴ دقیقه و ۸/۲ ثانیه و طول متوسط ۱۲ ماه قمری را ۳۶۷۰۵/۳۵۴ روز محاسبه می‌نمایند در نتیجه هر ۳۳ سال شمسی برابر با ۳۴ سال قمری می‌شود. ------------------------------------------ 📚محمد بن جریر طبرى (م ۳۱۰)، تاریخ طبرى ، ترجمه: ابو القاسم پاینده، تهران، اساطیر، چ پنجم، ۱۳۷۵ش، ج۱، ص۱۳۵. @Porseman_channel