#نهج_البلاغه 🌹سهم هفته هجدهم نهج البلاغه از حکمت ۱۴۸ تا ۱۵۵ ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت148 : انسان زير زبان خود پنهان است. ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت149 : نابود شد كسی كه ارزش خود را ندانست. ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت150 (مردی از امام درخواست اندرز كرد) و درود خدا بر او فرمود: از كسانی مباش كه بدون عمل صالح به آخرت اميدوار است، و توبه را با آرزوهای دراز به تاخير می اندازد، در دنيا چونان زاهدان سخن می گويد، اما در رفتار همانند دنياپرستان است، اگر نعمتها به او برسد سير نمی شود، و در محروميت قناعت ندارد، از آنچه به او رسيد شكرگزار نيست، و از آنچه مانده زياده طلب است، پرهيز می دهد اما خود پروا ندارد، به فرمانبرداری امر می كند اما خود فرمان نمی برد، نيكوكاران را دوست دارد، اما رفتارشان را ندارد، گناهكاران را دشمن دارد اما خود يكی از گناهكاران است، و با گناهان فراوان مرگ را دوست نمی دارد، اما در آنچه كه مرگ را ناخوشايند ساخت پافشاری دارد، اگر بيمار شود پشيمان می شود، و اگر تندرست باشد سرگرم خوشگذرانی هاست. در سلامت مغرور و در گرفتاری نا اميد است. اگر مصيبتی به او رسد به زاری خدا را می خواند اگر به گشايش دست يافت مغرورانه از خدا روی برمی گرداند، نفس به نيروی گمان ناروا بر او چيرگی دارد، و او با قدرت يقين بر نفس چيره نمی گردد، برای ديگران كه گناهی كمتر از او دارند نگران است و بيش از آنچه كه عمل كرده اميدوار است، اگر بی نياز گردد مست و مغرور شود، و اگر تهيدست گردد، مايوس و سست شود. چون كار كند در آن كوتاهي ورزد، و چون چيزی خواهد زياده روی نمايد، چون در برابر شهوت قرار گيرد گناه را برگزيده، توبه را به تاخير اندازد، و چون رنجی به او رسد از راه ملت اسلام دوری گزيند. عبرت آموزی را طرح می كند اما خود عبرت نمی گيرد، در پند دادن مبالغه می كند اما خود پندپذير نمی باشد، سخن بسيار می گويد، اما كردار خوب او اندك است. برای دنيای زودگذر تلاش و رقابت دارد اما برای آخرت جاويدان آسان می گذرد، سود را زيان، و زيان را سود می پندارد، از مرگ هراسناك است اما فرصت را از دست می دهد، گناه ديگری را بزرگ می شمارد، اما گناهان بزرگ خود را كوچك می پندارد، طاعت ديگران را كوچك و طاعت خود را بزرگ می داند، مردم را سرزنش می كند، اما خود را نكوهش نكرده با خود رياكارانه برخورد می كند، خوشگذرانی با سرمايه داران را بيشتر از ياد خدا با مستمندان دوست دارد، به نفع خود بر زيان ديگران حكم می كند اما هرگز به نفع ديگران، بر زيان خود حكم نخواهد كرد، ديگران را هدايت اما خود را گمراه می كند، ديگران از او اطاعت می كنند، و او مخالفت می ورزد، حق خود را به تمام می گيرد اما حق ديگران را به كمال نمی دهد، از غير خدا می ترسد اما از پروردگار خود نمی ترسد. (اگر در نهج البلاغه نبود جز اين حكمت، برای اندرزدادن كافی بود. اين سخن، حكمتی رسا، و عامل بينایی انسان آگاه، و عبرت آموز صاحب انديشه است) ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت151: هر كس را پايانی است تلخ يا شيرين. ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت152 : آنچه روی می آورد، باز می گردد، و چيزی كه باز گردد گویی هرگز نبوده است. ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت153 : انسان شكيبا پيروزی را از دست نمی دهد هر چند روزگار آن طولانی شود. ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت154 : آنکس كه از كار مردمی خشنود باشد، چونان كسی است كه همراه آنان بوده، و هر كس كه به باطلی روی آورد، دو گناه بر عهده او باشد، گناه كردار باطل، و گناه خشنودی به كار باطل. ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت155: عهد و پيمانها را پاس داريد به خصوص با وفاداران.

🌹سهم هفته هجدهم نهج البلاغه از حکمت ۱۴۸ تا ۱۵۵ ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت148 : انسان زير زبان خود پنهان است. ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت149 : نابود شد كسی كه ارزش خود را ندانست. ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت150 (مردی از امام درخواست اندرز كرد) و درود خدا بر او فرمود: از كسانی مباش كه بدون عمل صالح به آخرت اميدوار است، و توبه را با آرزوهای دراز به تاخير می اندازد، در دنيا چونان زاهدان سخن می گويد، اما در رفتار همانند دنياپرستان است، اگر نعمتها به او برسد سير نمی شود، و در محروميت قناعت ندارد، از آنچه به او رسيد شكرگزار نيست، و از آنچه مانده زياده طلب است، پرهيز می دهد اما خود پروا ندارد، به فرمانبرداری امر می كند اما خود فرمان نمی برد، نيكوكاران را دوست دارد، اما رفتارشان را ندارد، گناهكاران را دشمن دارد اما خود يكی از گناهكاران است، و با گناهان فراوان مرگ را دوست نمی دارد، اما در آنچه كه مرگ را ناخوشايند ساخت پافشاری دارد، اگر بيمار شود پشيمان می شود، و اگر تندرست باشد سرگرم خوشگذرانی هاست. در سلامت مغرور و در گرفتاری نا اميد است. اگر مصيبتی به او رسد به زاری خدا را می خواند اگر به گشايش دست يافت مغرورانه از خدا روی برمی گرداند، نفس به نيروی گمان ناروا بر او چيرگی دارد، و او با قدرت يقين بر نفس چيره نمی گردد، برای ديگران كه گناهی كمتر از او دارند نگران است و بيش از آنچه كه عمل كرده اميدوار است، اگر بی نياز گردد مست و مغرور شود، و اگر تهيدست گردد، مايوس و سست شود. چون كار كند در آن كوتاهي ورزد، و چون چيزی خواهد زياده روی نمايد، چون در برابر شهوت قرار گيرد گناه را برگزيده، توبه را به تاخير اندازد، و چون رنجی به او رسد از راه ملت اسلام دوری گزيند. عبرت آموزی را طرح می كند اما خود عبرت نمی گيرد، در پند دادن مبالغه می كند اما خود پندپذير نمی باشد، سخن بسيار می گويد، اما كردار خوب او اندك است. برای دنيای زودگذر تلاش و رقابت دارد اما برای آخرت جاويدان آسان می گذرد، سود را زيان، و زيان را سود می پندارد، از مرگ هراسناك است اما فرصت را از دست می دهد، گناه ديگری را بزرگ می شمارد، اما گناهان بزرگ خود را كوچك می پندارد، طاعت ديگران را كوچك و طاعت خود را بزرگ می داند، مردم را سرزنش می كند، اما خود را نكوهش نكرده با خود رياكارانه برخورد می كند، خوشگذرانی با سرمايه داران را بيشتر از ياد خدا با مستمندان دوست دارد، به نفع خود بر زيان ديگران حكم می كند اما هرگز به نفع ديگران، بر زيان خود حكم نخواهد كرد، ديگران را هدايت اما خود را گمراه می كند، ديگران از او اطاعت می كنند، و او مخالفت می ورزد، حق خود را به تمام می گيرد اما حق ديگران را به كمال نمی دهد، از غير خدا می ترسد اما از پروردگار خود نمی ترسد. (اگر در نهج البلاغه نبود جز اين حكمت، برای اندرزدادن كافی بود. اين سخن، حكمتی رسا، و عامل بينایی انسان آگاه، و عبرت آموز صاحب انديشه است) ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت151: هر كس را پايانی است تلخ يا شيرين. ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت152 : آنچه روی می آورد، باز می گردد، و چيزی كه باز گردد گویی هرگز نبوده است. ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت153 : انسان شكيبا پيروزی را از دست نمی دهد هر چند روزگار آن طولانی شود. ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت154 : آنکس كه از كار مردمی خشنود باشد، چونان كسی است كه همراه آنان بوده، و هر كس كه به باطلی روی آورد، دو گناه بر عهده او باشد، گناه كردار باطل، و گناه خشنودی به كار باطل. ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ 💠 #حکمت155: عهد و پيمانها را پاس داريد به خصوص با وفاداران. ┄┄┅┅✿❀🍃🌼🍃❀✿┅┅┄┄ #نهج_البلاغه