💐💐#اثر_لقمه_حلال 🔅✨از دیدگاه اسلام به‌دست آوردن روزی حلال از اهمیت فوق العاده‌ای برخوردار بوده و آثار بسیاری را به‌دنبال دارد، به‌گونه‌ای که در کلمات گهربار رسول خدا‌ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) آمده است که: «مَنْ بَاتَ کَالّاً‌ مِنْ طَلَبِ الْحَلَالِ بَاتَ‌ مَغْفُوراً لَهُ؛ [1] 🗯کسی که شب را از خستگی #طلب_حلال بخوابد، آمرزیده خوابیده است.» 🔸خداوند متعال چنین انسانی را که برای به‌دست آوردن لقمه حلال زحمت می‌کشد، دوست دارد؛ چنانکه رسول خدا‌(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌فرماید: «اِنَّ اللهَ یُحِبُّ اَنْ یَرَی عَبْدَهُ تَعِباً فِی طَلَبِ الْحَلَالِ؛ [2] 🔺 خداوند دوست دارد بنده‌اش را در زحمت طلب حلال ببیند.» در سخنان معصومین‌ (علیهم‌السلام) آثار و فواید گوناگونی از روزی حلال ذکر شده است که استجابت دعا، ‌[3][4] 👌 و ثبات قدم در دین از جمله آن است. «عمرو بن سیف ازدی» از قول امام صادق‌ (علیه‌السلام) نقل می‌کند که فرمود: «لَا تَدَعْ طَلَبَ الرِّزْقِ مِنْ حِلِّهِ فَاِنَّهُ عَوْنٌ لَکَ عَلَی دِینِکَ؛ [4] 💥 طلب روزی حلال را فرو مگذار، که روزی حلال تو را در دینداری کمک می‌کند.» به تجربه ثابت شده است که کسانی که به‌دنبال روزی حلال هستند و بر مخلوط نشدن مالشان با مال حرام اصرار می‌ورزند، رغبت و توفیق بیش‌تری برای انجام کارهای خیر، ‌ مخصوصاً امور عبادی دارند. در مقابل، کسانی که شکم‌شان را با هر مال و لقمه‌ای پر می‌کنند، از بسیاری از معنویات دورند و اگر عبادتی انجام دهند، کسالت و بی‌میلی تمام وجودشان را فرا می‌گیرد. ❄️لقمه‌های حرامِ یاران یزید (که به اصطلاح مسلمان نیز بودند) باعث شد که امام معصوم ‌(علیه‌السلام) و فرزندان او را تشنه به شهادت برسانند و خانواده‌اش را به اسارت بگیرند و برای این اقدام جشن و پایکوبی به راه بیاندازند. 👈دقت علمای اسلام درباره لقمه حلال تا بدان حدّ است که نقل است: «یکی از پادشاهان، آهویی برای یکی از علمای بزرگ فرستاد، و پیام داد که این آهو حلال است، از گوشت آن بخور؛ زیرا من آن را با تیری که به دست خودم ساخته‌ام، ‌صید کرده‌ام، و هنگام صید آن، بر اسبی سوار بودم که آن اسب را از پدرم ارث برده‌ام. ☀️آن عالم در پاسخ گفت: به یاد دارم یکی از پادشاهان به حضور استادم آمد و دو پرنده دریایی به او تقدیم کرد و گفت: از گوشت این دو بخور، من این دو پرنده را با سگ شکاری خودم صید کرده‌ام. استادم گفت: سخن درباره این دو پرنده نیست، ‌سخن در غذایی است که به سگ شکاری خود می‌دهی؟ آن سگ، ‌مرغ کدام پیره‌زنی را خورده تا برای صید، ‌نیرومند شده است؟ بنابراین، اگر فرض بگیریم این آهویی که خودت با تیر ساخته خودت، در حالی که بر اسب به ارث رسیده از پدرت سوار بودی، ‌صید کرده باشی؛ باز مهم آن است که این اسب، علف کدام ستم‌کشیده را خورده است که نیروی حمل تو را برای صید یافته است؟»[5] 1.↑ متقی هندی، حسام‌الدین، کنزالعمال، ج۴، ‌ص۷، ش۹۲۱۵، تحقیق صفوة‌ السقا، ‌الرسالة، بیروت، ۱۴۰۵ ق. 2↑ متقی هندی، حسام‌الدین، کنزالعمال، ‌ ج۴، ص۴، ش ۹۲۰۰. 3.↑ ابن فهد حلی، احمد بن فهد، عدة الداعی، ص۱۲۸. ۳۷.↑ متقی هندی، علی بن حسام، کنز العمال، ج۴، ص۴، ح۹۲۰۰. 4.↑ شیخ طوسی، محمد بن حسن، امالی، ص۱۹۳، انتشارات دار الثقافة، قم، ۱۴۱۴ ق. 5.↑ محمدی اشتهاردی، محمد، سرگذشت‌های عبرت‌انگیز، ص۶۶، انتشارات روحانی، قم، چاپ دوم. 💠 @RoozieHalal 💠