🔆حسن #هم‌غذا گشتن با مؤمن و پرهیز از غذاى فاسق 🌸✨یا أبا ذرّ؛ اطعم طعامك من تحبّه فى اللّه و كل طعام من یحبك فى اللّه عزّوجلّ» اى ابو ذر؛ به كسى غذاى خود را بخوران كه در راه خداوند او را دوست دارى، تو نیز غذاى كسى را بخور كه تو را در راه خداوند دوست دارد. انسان باید به كسى غذا بدهد و نیز غذاى كسى را بخورد كه بینشان رابطه دوستى و مودّت برقرار است و آن دوستى ریشه و منشأ الهى دارد. وقتى كسى به انسان غذا مى‌دهد، معلوم است كه او را دوست مى‌دارد، اما باید دید او را براى خداوند دوست مى‌دارد، یا براى اغراض دیگر. پیامبر(صلى الله علیه وآله) سفارش مى‌كنند كه مهمانى رفتن و #مهمانى كردنمان براى خداوند باشد تا از نعمت‌هاى الهى استفاده بهینه و شایسته بشود و بین بندگان مؤمن خداوند، رابطه الهى تقویت گردد. چه اینكه از راه #اِطعام، محبت بین بندگان مؤمن تقویت ‌‌﴿صفحه 129 ﴾ مى‌گردد و با رشد محبت الهى، بندگان مؤمن رشد مى‌كنند؛ در مقابل اگر محبت غیر الهى و شیطانى بود، رشد آن موجب سقوط انسان مى‌گردد. بجز سفارش به رعایت احكام ظاهرى حلال و حرام ـ كه از دستورات اكید فقهى مى‌باشند. ـ اولیاى خداوند یك سرى مسائل دقیق و ظریف دیگرى را نیز رعایت مى‌كردند و به دوستانشان نیز سفارش مى‌كردند كه آنها را رعایت كنند. چرا كه انجام واجبات و ترك محرمات، براى تعالى و رشد انسان كافى نیست و انجام این وظایف تازه قدم اول است (كه البته بسیارى از ما در همین مرحله نیز متوقف مانده‌ایم.) مؤمن باید همّتش بلند باشد و خیال نكند با رعایت واجبات و محرّمات الهى به مقصد نهائى رسیده، بلكه باید بداند كه قدم دوم، رعایت آداب شرعى و مستحبات است كه به برخى از آنها، از جمله آداب معاشرت، آداب سخن گفتن، غذا خوردن و خوشرویى، اشاره شد. رعایت دیگر مستحبات و نیز كناره‌گیرى از مشتبهات، از دیگر آداب شرعى است. پس از طى این مرحله و برداشتن قدم دوم، باز انسان در طریق تكامل خویش راه درازى براى پیمودن دارد: باید توجهات قلبى خویش را وارسى كند و بنگرد در دل، به چه چیز توجه دارد. انگیزه‌هاى رفتارى او چیست؟ حتى اگر كار نیك و مستحبى انجام مى‌دهد، بنگرد چه انگیزه‌اى دارد. بالآخره كاویدن و وارسى دل و نفس از جمله مراحل تكامل انسانى است و ما كه هنوز ظاهر اعمالمان را تصحیح و پاكسازى نكرده‌ایم، به این مرحله نرسیده‌ایم. مرحله پایانى این است كه اولیاى خداوند سعى مى‌كنند توجهشان فقط به خداوند معطوف گردد، دلشان جلوگاه محبت خداوند شود؛ امیدشان به او باشد و نیز از او بترسند و نه از غیر او. به‌گونه‌اى زندگى مى‌كنند كه در این عالم با كسى جز خداوند سروكار نداشته باشند. در عین اینكه با همه معاشرت دارند و با دیگران سخن مى‌گویند و به زندگى اجتماعى‌شان مى‌رسند، چنان دلشان متوجه خداست كه گویى جز با خداوند با كسى حساب ندارند. 📚📚ره توشه جلد2 آیت الله محمدتقی مصباح یزدی تحقیق و نگارش: کریم سبحانی 💠 @RoozieHalal 💠