▪️ #عرض_ارادت 🔘هرکه شد خادم تو، مرجع تقلید شود... 🏴 لحظات ملکوتی زیارت حضرت فاطمه معصومه سلام‌الله‌علیها و قبور علماء توسط مرجع فقید جهان تشیع حضرت آیت‌الله العظمی صافی گلپایگانی رحمت‌الله‌علیه ▪️درگذشت این عالم بزرگوار را به محضر امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، حوزه های علمیه، مراجع معظم تقلید، مقام معظم رهبری و عموم مردم تسلیت عرض می نماییم. 🔷🔸💠🔸🔷 کانال رسمی آستان مقدس حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها 🆔@astanqom

سید تقی واردی: ✅ میلاد مسعود امام محمد باقر(ع)/اول رجب سال 57 هجری قمری #⃣ امام محمد بن علی بن الحسین (ع) ، معروف به امام باقر(ع)🌹 پنجمین امام شیعان و هفتمین معصوم خاندان عصمت و طهارت است که در نخستين روز ماه رجب و به روايتي در سوم صفر سال 57 هجری قمري در مدينه منوره ديده به جهان گشود.(1) نام پدر بزرگوارش امام زين العابدين(ع) و مادرش ام عبدالله، فاطمه بنت امام حسن مجتبي(ع) است. بدين لحاظ وي هم از جانب پدر و هم از جانب مادر، علوي و فاطمي است و به همين منظور، وي را هاشمي بين هاشميين، علوي بين علويين و فاطمي بين فاطميين مي گويند.(2) امام محمدباقر(ع) در محرم سال 95 قمري، پس از شهادت پدر بزرگوارش امام زين العابدين(ع) به مقام منيع امامت نايل آمد. آن حضرت ، داراي لقب هايی چون باقرالعلوم، شاكر و هادي است و مشهورترين لقب آن حضرت، "باقر العلوم" یعنی شکافنده دانش مي باشد. زيرا وي در عصر خويش تلاش بلیغی در تولید علم و گسترش آن به عمل آورد. در حقیقت وی پایه گذار نهضت بزرگ علمی بر اساس مکتب اهل بیت (ع) بود که پس از وی فرزندش امام جعفر صادق (ع) آن را به کمال و تعالی رسانید .كنيه مبارك وي، "ابوجعفر" مي باشد.(3) امام زين العابدين(ع)، با اين كه داراي فرزنداني صالح و دارای فضایل  چندی بود، با این حال از ميان آنان، فرزند بزرگترش محمدباقر(ع) را به مقام امامت، شايسته دانست و با گفتار و رفتارخود ، وي را به جانشینی خود وامامت شيعيان منصوب كرد. أبان بن عثمان از امام جعفرصادق(ع) روايت كرد: جابر بن عبدالله انصاري روزي بر امام علي بن الحسين(ع) وارد شد و در نزد وي، فرزند خردسالي را ديد. از آن حضرت پرسيد: اين چه كسي است؟ امام زين العابدين(ع) فرمود: وي فرزندم و صاحب امر (امامت) پس از من، محمدباقر است.(4) امام محمدباقر(ع) هنگامي امر امامت را بر عهده گرفت كه جامعه اسلامي به خاطر بي كفايتي خلفاي بني اميه و رقابت قدرتمندان دستگاه خلافت و وزيران و حاكمان آنان، به انحطاط كشيده و هر روز نسبت به ارزش هاي والاي اسلامي فاصله مي گرفت و تفكرات و شبهات مغرضان و دشمنان اسلام، ايمان و عقيده مسلمانان را تضعيف و بي بنيه مي نمود. امام باقر(ع) به مانند پدر گرامی اش امام زين العابدين(ع)، در محدودیت و مراقبت كامل خلفاي بني اميه و عاملان آنان، به ويژه حاكمان مدينه منوره قرار داشت و زمينه هیچ گونه اقدامات سياسي براي وي فراهم نبود .بدین لحاظ تلاش های خویش را در امور فرهنگي و علمي مبذول داشت تا جامعه اسلامي را از درون باز سازي و آگاهي و ايمان مسلمانان را تقويت نمايد. بدين جهت نخستين حوزه هاي علمي اسلامي را بر مبنای کلامی و فقهی مکتب اهل بیت (ع) پايه گذاري و شاگردان فراواني را با این مكتب حیات بخش آشنا كرد. عالمان، فقيهان و مفسران بزرگ در برابر آن حضرت سر تسليم فرود مي آوردند و وي را مدح و ستايش مي كردند. عبدالله بن عطاء مكي روايت كرد: هرگز علما را در نزد كسي كوچكتر و بي بنيه تر نديدم، آن مقداري كه آنان را در نزد ابي جعفر، محمدباقر(ع) مي ديدم. هم چنين وي گفت: حكم بن عتيبه با آن كثرت علم و جلالت شأن كه در نزد مردم داشت، هرگاه در نزد محمدباقر(ع) قرار مي گرفت، چنان مي نمود كه طفل دبستاني است كه در نزد آموزگار خويش نشسته است.(5) جابربن عبدالله انصاري روايت كرد كه پيامبراكرم(ص) به وي فرمود: اي جابر! اميد است در دنيا آن قدر بماني تا فرزندي از فرزندانم را كه از اولاد حسين(ع) است ديدار نمايي. نام وي محمد است "َيَبْقَرُ عِلْمَ الدينَ بَقَراً"؛ معارف ديني را تماما مي شكافد. پس هرگاه وي را ملاقات كردي، سلام مرا به وي برسان.(6) امام محمدباقر(ع) در ايام امامت خويش با پنج تن از خلفای اموی معاصر بود. آنان عبارتند از : وليد بن عبدالملك، سليمان بن عبدالملك، عمر بن عبدالعزيز، يزيد بن عبدالملك و هشام بن عبدالملك . (7) آن حضرت از همه آنان، غير از عمر بن عبدالعزيز، فشارهاي فراواني را متحمل شد و سرانجام در 57 سالگي به وسيله زهري كه ابراهيم بن وليد بن عبدالملك، حاكم مدينه به دستور هشام بن عبدالملك به وي خورانيده شد، در هفتم ذي حجه و به روايتي در ربيع الاول و يا ربيع الاخر سال 114 قمري به شهادت رسيد و در قبرستان بقيع، در جوار قبر شريف پدرش امام زين العابدين(ع) و عمويش امام حسن مجتبي(ع) به خاك سپرده شد. 📚 منابع: 1_ كشف الغمه، ج2، ص 318؛ منتهي الآمال ، ج2، ص 86؛ بحارالأنوار، ج46، ص 217؛ زندگاني چهارده معصوم (ترجمه اعلام الوري)، ص 368 ؛ مسار الشیعة ، ص33 ؛ تاج الموالید ؛ ص 39 2_ الارشاد، ص 508؛ منتهي الآمال،ج2، ص 86؛ وقايع الايام، ص 181. 3_ كشف الغمه،ج2، ص 318؛ منتهي الآمال، ج2، ص 87. 4_ اثبات الهداه، ج3، ص 34. 5_ تاج الموالید ، ص 39 ؛ وقايع الايام، ص 182؛ كشف الغمه، ج2، ص 319. 6_ الارشاد ص 509؛ وقايع الايام ص 182 7- تاج الموالید ، ص 41 ✍ سید تقی واردی. ۱۳ بهمن ۱۴۰۰

🔹دعای رجبیه و یک نکته حلول ماه رجب و روز میلاد نورانی امام باقر علیه السلام بر شیعیان امیر مؤمنان سلام الله علیه مبارک باد در آغاز این ماه شریف توجه به یک نکته لازم است 🔹دعای هر روز ماه رجب بعد از نمازها یا مَنْ أَرْجُوهُ لِكُلِّ خَيْرٍ، وَآمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ كُلِّ شَرٍّ، يَا مَنْ يُعْطِى الْكَثِيرَ بِالْقَلِيلِ، يَا مَنْ يُعْطِى مَنْ سَأَلَهُ، يَا مَنْ يُعْطِى مَنْ لَمْ يَسْأَلْهُ وَمَنْ لَمْ يَعْرِفْهُ تَحَنُّناً مِنْهُ وَرَحْمَةً، أَعْطِنِى بِمَسْأَلَتِى إِيَّاكَ جَمِيعَ خَيْرِ الدُّنْيا وَجَمِيعَ خَيْرِ الْآخِرَةِ، وَاصْرِفْ عَنِّى بِمَسْأَلَتِى إِيَّاكَ جَمِيعَ شَرِّ الدُّنْيا وَشَرِّ الْآخِرَةِ، فَإِنَّهُ غَيْرُ مَنْقُوصٍ مَا أَعْطَيْتَ، وَزِدْنِى مِنْ فَضْلِكَ يَا كَرِيمُ. راوی گفت: حضرت مَحاسن (موهای صورت) شریف خود را در پنجه‌ی چپ گرفت و این دعا را با حالت درماندگی و زاری همراه حرکت دادن انگشت اشاره دست راست خواند و پس از این گفت: يَا ذَا الْجَلالِ وَالْإِكْرامِ، يَا ذَا النَّعْماءِ وَالْجُودِ، يَا ذَا الْمَنِّ وَالطَّوْلِ، حَرِّمْ شَيْبَتِي عَلَى النَّارِ. بر اساس برخی نقل‌ها از دعای یا من ارجوه، امام صادق(ع) هنگام خواندن آن دست بر ریش گذاشت و انگشت سبابه خود را تکان داد. درباره زمان انجام این عمل و چگونگی آن نظراتی وجود دارد که چنین است: علامه مجلسی در کتاب زاد المعاد از سید ابن طاووس نقل کرده است، امام صادق(ع) از فراز «یا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَام» تا آخر دعا، دست چپ خود را بر ریش گذاشته و انگشت اشاره دست راست خود را حرکت می‌داد.[۲۱] عبدالله جوادی آملی، مفسر قرآن، معتقد است بر اساس متن روایت در کتاب اقبال الاعمال نوشته سید ابن طاووس، امام(ع) از همان ابتدای دعا این عمل را انجام داده است.[۲۲] در کتاب اقبال الاعمال آمده است که نخست امام صادق(ع) از آغاز دعا تا فراز «وَ زِدْنِی مِنْ فَضْلِکَ یا کَرِیم» بدون اینکه کاری انجام دهد، به راوی می‌گوید تا او بنویسد. پس از آن، دست به ریش گذاشته و در حالی که انگشت سبابه خود را حرکت می‌دهد، این دعا را از آغاز، دوباره خوانده و با همان حال، از فراز «یا ذالجلال و الاکرام» تا پایان دعا را به آن می‌افزاید.[۲۳] شیخ عباس قمی در کتاب مفاتیح الجنان نیز، این عمل امام صادق(ع) را از آغاز دعا دانسته است.[۲۴] همچنین محمدعلی اسماعیل‌پور قمشه‌ای مجتهد شیعه (درگذشت ۱۳۹۷ش)، انجام دادن این عمل را از ابتدای دعا مستحب دانسته است.[۲۵] به گفته برخی، کاری که در کنار خواندن دعا از امام صادق(ع) گزارش شده، گزارش راوی از حال امام صادق بوده و دستوری در متن دعا نیست؛ بنابراین انجام آن لزومی ندارد.[۳۱] بر اساس نقل کَشّی، امام صادق(ع) هنگام خواندن دعا دست بر ریش نگذاشته و انگشت خود را تکان نداد؛ بلکه هم‌زمان با عبارت پایانی، دست‌های خود را بالا برد و پس از تمام شدن آن، دست خود را بر ریش گذاشت. هنگامی که برداشت پشت دست او از اشک خیس شده بود.[۳۲] بر اساس این نقل، کاری که امام صادق(ع) در پایان دعا انجام داد گذاشتن دست روی ریش بود؛ کاری که به باور برخی، نوع انسان‌ها در حال تضرع و گریستن انجام می‌دهند.[۳۳]رک ویکی شیعه اگرچه رعایت آداب دعا بر اساس روایت معصوم ع شایسته و همراه با پاداش الهی است اما محور اصلی قابل توجه آن حال التجاء به درگاه الهی و بکاء است

نقد و نظر از دوستان در باره نکته رجبیه و پاسخ آن 👇 استاد حجت‌الاسلام حاج سیدکمال‌الدین عمادی چاچکامی با سلام و احترام و عرض ادب و ارادت و خجسته‌باد حلول رجب به آن فرهیخته‌ی به اثرات کمال اُنس‌گرفته. خواستم بدانم گرچه یک علت گذاشتن دست روی ریش هنگام ذکر رجبیه را این دانستید که حالت گریستن به انسان می‌بخشد، اما آیا عمل به ظاهرِ فعلِ معصوم ع هم بر ما لازم است؟ به نظر من مهم دقت در بیان ذکر است و تطبیق خود به پیام درون آن. مهم چشیدن طعم معنوی این ذکر است، نه پیاده‌کردنِ شکل ظاهری ذکر. به قول مولوی در مثنوی: آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر تشنگی باید چشید یک مزاح رجبیه هم بکنم: امروزه مثلِ منِ کمترین ریش‌ها را تراشیده‌ایم البته نه تیغ! به صورت‌تراشِ موزر آلمان، نه مُضرِ انسان، الآنه کسانی ریش گذاشته‌اند، آن‌هم ریش‌های محیرالعقول -که بعضاً- ممکن است نه فقط آدرس مدار قبله را نداشته باشند، بلکه ریشِ بی‌ریشه گذاشته‌اند. باری؛ آنقدر هم بلندِ بلند و پیچ‌پیچی چون کلَم، که نگه‌داری آن روزانه چند دلار ! بی‌مقدار ! خرج دارد. پوزش از ریش‌داران باریشه. و نیز ریش‌گذاشتگان اهل ذوق و آرایه. 🔹پاسخ 🍀🍀🍀 علیکم السلام والرحمه تشکر و سپاس از عنایت حضرت عالی و مناقشه ظریف توام با مزاح رجبیه حضرت استاد علامه جوادی آملی مدظله العالی بر این باور است امام دست بر چانه خود زد اما چون حضرت دارای محاسن بود راوی آن را به این گونه یادشده روایت کرده است دلیل این است که این دعا ماثور متخص به مردان نیست لذا برای زنان و نوجوانان که هنوز ریش ندارند نیز مستحب است لذا ریش در دعای یاد شده موضوعیت ندارد(رک درس خارج خیارات جلسه 497 قسمت پایانی). انتهی اما دست گذاشتن بر چانه یا همان ریش به عنوان تشبه به فعل معصوم ع خودش عبادت است و سنت در همین تشبه است از منظر روان شناسی و روانشناختی نیز عاشق رفتار معشوق و محبوب خود را تقلید می کند چه اینکه محبوب خدا باشد و انسان کامل چه یک هنرپیشه هالیودی لذا می بینیم وقتی او لباس مندرس می پوشد هزاران جوان بدون کمترین آگاهی و دلیل همان لباس زشت منکر را می پوشند همین لباسی که قبلا اگر می پوشید حضورش در جامعه دشوار و احساس ننگ می کرد لذا هر کس که عشق به امام صادق ع دارد در خواندن این دعا بدون وجود دستور لازم همان کند توصیه می کنم دوستان امام صادق ع هم که الحمد لله ریشه دارند اولا ریش بگذارند تا این رابطه تشابه بین محب و محبوب محقق شود لابد داشتن محاسن بقدری که به آن بشود چنگ زد نزد پرودگار محبوبیتی دارد که همه انبیاء و تمام اولیاء بر این سنت بودند حال افرادی برای اهداف دیگر ریش می گذارند ریش آنان با نیات آنان محاسبه می‌شود لذا رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرمود المرء مع من احب با تشکر سید کمال الدین عمادی

تبیین دعای رجبیه از حضرت استاد علامه جوادی آملی مدظله العالی درس خارج فقه خیارات جلسه 240 همین بحث در جلسات دیگر تکرار شده مانند خیارات جلسه 497

‏فیلم از طرف کمال الدین

ببینید | تشییع باشکوه پیکر آیت الله صافی گلپایگانی در کربلا - همشهری آنلاین https://www.hamshahrionline.ir/news/654791/%D8%A8%D8%A8%DB%8C%D9%86%DB%8C%D8%AF-%D8%AA%D8%B4%DB%8C%DB%8C%D8%B9-%D8%A8%D8%A7%D8%B4%DA%A9%D9%88%D9%87-%D9%BE%DB%8C%DA%A9%D8%B1-%D8%A2%DB%8C%D8%AA-%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%B5%D8%A7%D9%81%DB%8C-%DA%AF%D9%84%D9%BE%D8%A7%DB%8C%DA%AF%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D8%B1%D8%A8%D9%84%D8%A7