چمدان را بستم، به سفر خواهم رفت کوله باری همه از خاطره‌ها باید از دوش فرواندازم در هیاهوی نسیم در تب و تاب فراق راه ها باید رفت، رنج ها باید برد سنگ‌ها منتظرند تا فروغلطانند، خود به زیر پاها دردها از پی هم می آیند و زمین باید خورد تا به مقصود رسید چمدانی در دست کوله باری بر دوش و به لب آهنگی از سکوت و از صبر و به دل راز نهان باید این راه برفت چه بخواهی چه نخواهی همه‌گی در راهیم چه بدانی چه ندانی همگی هم سفریم باید از خویش گذشت چمدان را بستم به سفر خواهم رفت چمدانی در دست و به لب مهر سکوت و به دل شیدایی به سفر خواهم رفت سفر دور و دراز سفر نامعلوم سفر تنهایی.. @Saaraann

و مادری که از جنس نور بود، از جنس مهر... دامن در عرش میکشید و دست بر گیسوان زمین... و مادری که از جنس آب بود، از جنس باران... ای کاش بباری بر ما ای بانوی آب، بر ما کویر دلان... ببار بر دلهای به زنگار نشسته، بر چشمان غبارآلود... ما تشنگان حقیقتیم، جویندگان راه او، و تو هادی راه.. مادر همیشه مادر است.... بگیر ما را بر آغوش مهرت که از رنج زمانه، رنجوریم.... پناه ده! ای مادر آفتاب و ماه، ای بانوی اشک، ای معنای مهر، ای روشنی سپیده دمان بر دلهای به ظلمت نشسته ... دستمان به گوشه چادر خاکی ات آویخته ... ای معنای امید، در این روزهای التهاب و سردرگمی، در این روزگاران آشفته... مادر... از زمین و زمینی زیستن خسته ایم، می شود ما را هم آسمانی کنی؟! @saaraann

خواستم با تو بگویم که تو را دوست بدارم یا برایت دوسه خطی بنویسم که تو را دوست بدارم چه کنم واژه ندارم! واژه ها طاقت این حجم از احساس ندارند... نتوانم بنویسم ، نتوان با تو بگویم، که تویی جان و دلم قلبم از بردن نامت به تپش می افتد چشم من از وزش یاد تو در خاطره ها می جوشد و چه شیرین شود از زمزمه نام تو در روح و روانم دوستت دارم و از دل نروی ای همه جانم، که تو خود جان منی! و بدان، در همه ایام تو را دوست بدارم... @Saaraann

دلتنگی و دیگر هیچ...

حتی تصورش هم زیباست رویایی و لذت بخش! اینکه خدا تو را برای خودش بخرد... آن وقت می شوی شهید زنده! مگر نه این است که شهادت یعنی مشاهده خدا با چشم دل... شهید زنده یعنی: گام بر می داری برای خدا نگاه می کنی برای خدا می شنوی برای خدا می گویی برای خدا دل می دهی برای خدا دل می بری برای خدا می خوابی برای خدا برمی خیزی برای خدا نفس می کشی برای خدا خدایا، می شود مرگ و زندگیم را شهادت قرار دهی... می شود مرا بخری...؟!

وقتی راهی برای جبران نیست ادامه نده! ادامه ندادن گاهی بهترین جبران و بازگشت است...

بارالها، مرا لبریز از خود کن و تهی از خویش...

دلم برات تنگ شده بابا...

يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَىٰ رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ

رنج های من دردهای من آه من سوز من گداز من حرکت های من دویدن های من زمین خوردن های من برخواستن های من تلاش های بی وقفه من کوشش های نفس گیر من چه شیرین و لذت بخش است وقتی در انتهای این مسیر سخت و پر رنج دیدار تو باشد آغوش تو باشد حضور سراسر نور تو باشد به سویت خواهم آمد با رنجها و دردها و زجرها فقط به امید دیدار تو صبر خواهم کرد آغوش بگشا، معبود من، محبوب من، مرا دریاب.... #یاایهاالانسان_انک_کادح_الی_ربک_کدحا_فملاقیه

درد را از هر طرف بخوانی فرقی ندارد درد ، درد است! چه از روبرو نگاهش کنی، چه از پشت سر از هر طرف نگاهش کنی درد، درد است! تنها راهش این است که از آن "رد" شوی و نگذاری تو را در خودش نگه دارد...

✨ "معصومیه" بهشت من بود✨ روزی که برای اولین بار وارد "معصومیه" شدم خوب به خاطر دارم. ۱۸ سال پیش... لذتی عمیق و ماندگار و طعمی خوش و همیشگی برایم برجای گذاشت. احساس می کردم از خط مرزی زمین و آسمان گذشته ام، به همان جایی می رفتم که سالها آرزویش را داشتم... و حالا به من اجازه ورود داده اند... کوله باری از امید و توشه ای اندک از ايمان داشتم... آمده بودم تلمذ کنم آنچه خدا و دین و رسولش گفته اند، بخوانم، بدانم و بفهمم تا عمل کنم... آمده بودم تا راه یابم و راهبر شوم... با قلبی سرشار از امید و انگیزه ای راسخ... می دانستم اینجا جای علم آموزی است، جای دانستن، مکان معرفت، اما، نمی دانستم بیش از علم اینجا عمل مرا تغییر خواهد داد و شخصیتم را خواهد ساخت... معصومیه، خانه دوّمم بود که نه! خانه امیدم شده بود... هر روز خود را در آغوش پر مهر پدران و مادرانی می دیدم که دلسوزانه و از عمق جان در روح و جانم می ریختند عصاره علمشان، که عصاره عمرشان را... "معصومیه" بود.. در مجاورت حرم بانو، جمعی کوچک اما صمیمی، و ساختمانی محدودو قدیمی، و دقت نظر ی که در انتخاب اساتید و حساسیتی که بر تربیت شاگردانش داشت... من در این خانه بیش از خانه پدری ام آموختم و بزرگ شدم، رشد کردم و وسعت یافتم... من "دخترِ معصومیه" هستم و خواهم بود... در هر خانواده ای، دلخوری هایی هست و رنجش هایی اما، خانواده همیشه پابرجاست و خانه همیشه سرپناه... "معصومیه" خانه من است با تمام دلخوری هایش، با تمام کمبودهایش، و کاستی هایش شاید.. اما؛ من دختر معصومیه ام و آنجا خانه من است و اساتید و کارکنانش خانواده ام... من به بودن در این خانواده افتخار می کنم و می دانم، حضور من در این خانه یکی از بهترین نعمتهایی است که خدا ارزانی ام داشت و شاید که نه، قطعا به هر کسی نخواهد داد... امیدوارم فرزند خلف آن باشم و رهرو بزرگانش... "معصومیه" بهشت من بود و هنوز خانه امید من است... پایدار و سرفراز بمان، برای من و همه دخترانت... @shafagh62

تو همان حبه قندی که ته همه تلخی های زندگی کامم رو شیرین می کنه...

تو همان حبه قندی که پس از تلخی صبر کام رنجور مرا، خرم و شیرین سازد...

زندگی یک سفر است سفری همره باد نرم و پیوسته و زود ناگهان راه به پایان برسد زندگی یک خواب است خواب آرام چو برگ گل سرخ یا که چون طوفان است هر چه باشد گذرد در پسش بیداری است باید از جا برخاست باید از راه گذشت باید اندر دل این مشغله ها لحظه ای ساکت شد اندکی دیده بر افکار ببست بر درون،نیک بباید نگریست راه را خوب ورنداز نمود زندگی می گذرد همچو راهی به مسیر همچو خوابی کوتاه تو بخند و بگذر و به ره، نیک بینداز نظر زندگی را بگذر نه به اندوه و به غم زندگی فرصت بی تکرار است غم و اندوه ز دوشت بفکن زندگی را بگذر... @Saaraann