انسان خودش خراب میکند و انسان دشمنی آشکار دارد ...
گناه نه تنها انسان را از سعادت و سلامت روح و حتی جسم دور میکند، بلکه باعث محرومیت انسانها از عبادت نیز میشود. گناه به سرعت انسان را از موقعیتش خارج میکند و به سوی اعماق میکشاند. امام صادق (ع) درباره اثر گناه در انسان میفرمایند: «اِنَّ الرَّجُلَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ فَیُحْرَمُ صَلاَةَ اللَّیْلِ وَاِنَّ عَمَلَ السَّیِّیءِ اَسْرَعُ فِی صَاحِبِهِ مِنَ السِّکِّینِ فِی اللَّحْمِ؛ همانا شخص گناهى مرتکب مىشود و بر اثر آن از نماز شب محروم میشود و تأثیر کار بد در صاحبش از تأثیر کارد در گوشت سریعتر است».
پس گناه علاوه بر قساوت قلب، شقاوت، عذاب وجدان، انزوا و گوشهگیری از دیگران میتواند عاملی برای محرومیت ما از برخی نعمات نیز باشد؛ چراکه عبادت، مناجات با خدا و میل به سوی آن بیتردید نعمتی بزرگ است.