#کتاب_شكسته_هاي_ايستاده #نماز @sarbazekoochak #خاطره۵ نماز ناتمام فرهمند حسيني در هنگام غروبِ يكي از روزهاي تير ماه 1361 ،در عمليـات رمـضان كـه خورشيد از شرم خود را در بحيره الاسماك (درياچـه مـاهي) غـرق مـيكـرد، خسته و سوته دل با هزاران هزار٬ آه و فغان از درد و رنج زخمه ها بـر تـارِ دل، خونين و شكسته به اسارت نيروهـاي بعثـي عـراق در آمـدم. مـرا ربودنـد و سرانجام، شب تاريك و اندوه گستر رسيد و در مكاني نامعلوم مـرا در اتـاقكي گِلي دست و پا و چشم بسته رها كردند و به ناچار به گوشه اي خزيدم. نميدانم چه مدت گذشته بود كه با صداي همهمـه سـربازان بعثـي و صداي شديد برخورد و افتادن به زمين؛ به همراه ناله اي جانكاه بـه خـود آمدم. با تقلاي فـراوان و بـه سـختي گوشـه چـشمم را از آن بنـد سـياه رهانيدم و در لابه لاي سرك كشيدن نور شديد آفتـاب؛ آن مهـر فـروزان، #نوجوان تكيده و سبزه اي را كه شايد شانزده سالي بيش نداشت، غـرق در خــون، روي كــف اتاقــك جلــو در ديــدم. از ميــان واژه هــاي نــامفهوم نجواهايش كه توأم با درد و آه و فغان و ناله های حزين بـود، و لهجـه اي كه داشت، دريافتم بايد يكي از بچه های اعزامي از استان اصفهان باشد. گرما و سوزش جگر، امان من، و بيشتر او را بريده بود و جواب درخواست آب، جز نعره مستانه و دشنام و مشت و لگد سربازان عراقي نبـود. نمـيدانـم در چه فكري بودم كه با فرياد و ناله او ـ كه بر اثر ضـربات لگـد سـربازان از درد و رنج به خود مي پيچيد ـ به خود آمدم. گويا بـا ايـن كـار مـی خواسـتند از زنـده بودنش مطمئن شوند. پس از مدتي كه توانست بر درد جانكاهش چيـره گـردد، زير لب و بريده بريده، ذكر يا الله و سيدالشهدا را ميگفـت. سـعي كـردم بيـشتر دقت كنم تا بهتر او را ببينم. بـا آن حـال و در آن شـرايط ديـدم كـه بـه سـختي دستانش را همان طور كه به پهلو به روي زمين افتاده بود، بر روي كف اتاقك به زمين ميزند. باهزار مـشقت آنهـارا بـه صـورت خـون آلـود و بـر روي سـينه پاره پاره اش به روي دستهاي زخمي اش كشيد و با صداي بلند #الله_اكبر گفـت و رو به قبله دل شروع به نماز خواندن كرد. به صورتش خيره شده بودم. به سختي لبانش تكان ميخورد و با تك سرفه ها خون از دهانش خارج ميشد. با لااله الا الله ناتمامي، ديگر هيچ به گوش نميرسيد و سكوت مرگباري اتاقـك را در برگرفتـه بـود. بغـض گلويم را ميفشرد و به خفگي افتاده بودم. با پـا بـه زمـين مـيكوبيـد تـا شايد... نميدانم چه مدت گذشت تـا زمـان دوبـاره حركـت آغـاز كـرد. همهمه سربازان بعثي بالاي سر او كه با لگد به پيكرش ميكوبيدند مرا به خود آورد و آن گاه كه از مرگ او آگاه شدند، يكي از سـربازان پـايش را گرفت و او را به بيرون از اتاقك كـشيد. در هنگـام خـروج بـا برخـورد سرش به پله و بعد كف محوطه، خون از دهان و چهره اش به هوا پرتاب شد و باز صداي الله اكبري در گوشم پيچيد... نميدانم او را در كجا دفن كردند و نميدانم او دلبند كدام مادر و پدر است كه هنوز مي جويندش؛ اما ميدانم شايد اين بار تنها فرصـتي اسـت كه از او؛ گمنامترين گمنام، كه آشناترين آشناي من و شماست ميگويم... 👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇 ♻️سرباز | کوچک http://eitaa.com/joinchat/3094216704Cccf19963bb