یَکَادُ الْبَرْقُ یَخْطَفُ أَبْصَارَهُمْ کُلَّمَا أَضَاءَ لَهُمْ مَشَوْا فِیهِ وَإِذَا أَظْلَمَ عَلَیْهِمْ قَامُوا وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَذَهَبَ بِسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿20﴾ نزدیک است برق چشمانشان را بزند، هر بار که برای آنان روشن کند، در آن راه روند و چون بر آنها تاریک نماند باز ایستد، و اگر خدا می‌خواست، شنوایی و چشمانشان را [یکجا] می‌گرفت. بی‌گمان، خدا بر هر چیزی تواناست.

منافقان، تاب و توان ديدن دلائل نورانى و فروغ آيات الهى✨ را ندارند. همانند مسافر شبگرد در بيابان كه در اثر برقِ آسمان⚡️، چشمانش خيره شده و جز چند قدم بر نمى‌دارد.

آنان نيز در جامعه اسلامى هر چند گاهى چند قدمى پيش مى‌روند، ولى در اثر حوادث يا اتّفاقاتى از حركت باز مى‌ايستند.

آنان چراغ فطرت درونى خويش را خاموش كرده😕 و منتظر رسيدن نورى از قدرت‌هاى بيرونى مانده‌اند🙄

منافق در مسير حركت، متحيّر است. «أَضاءَ... مَشَوْا، أَظْلَمَ... قامُوا»

یَا أَیُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُمْ وَالَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ﴿21﴾ ای مردم! پروردگارتان را بپرستید که شما و کسان قبل از شما را آفرید، باشد که پرهیزگار شوید.

هدف از خلقت جهان و انسان، تكامل انسان‌هاست. يعنى هدف از آفرينش هستى، بهره‌گيرى انسان‌هاست‌ و تكامل انسان‌ها در گرو عبادت‌ 🛐 و اثر عبادت، رسيدن به تقوا و نهايت تقوى، رستگارى است🌱

سؤال: در قرآن آمده است: «وَ اعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ» يعنى عبادت كن تا به يقين برسى. (حجر، 69) پس آيا اگر كسى به يقين رسيد، نمازش را ترك كند؟! پاسخ: اگر گفتيم: نردبان بگذار تا دستت به شاخه بالاى درخت🌳 برسد، معنايش اين نيست كه هرگاه دستت به شاخه رسيد، نردبان را بردار، چون سقوط مى‌كنى😬

كسى كه از عبادت جدا شد، مثل كسى است كه از آسمان سقوط كند؛ «فَكَأَنَّما خَرَّ مِنَ السَّماءِ» به علاوه كسانى كه به‌ يقين رسيده‌اند مانند: رسول خدا و امامان معصوم، لحظه‌اى از عبادت دست برنداشتند😊