جان فدای دوست کن کمتر از آن هندو نئی کز وفای شوق در آتش بسوزد خویش را این بیت امیر خسرو دهلوی اشاره به رسم «ساتی» در میان هندوان هند دارد؛ رسم «ساتی»، یک آیین مذهبی در میان جوامع هندی بود که در آن، زنی که شوهرش را به تازگی از دست داده بود، در مراسم ختم شوهرش، در کنار جسد روی هیزم های فراهم شده، قرار می گرفت و زنده سوزانده می شد. در هند باستان این رسم اهمیت فرهنگی و دینی بسیاری داشت و نشانه وفاداری زن به شوهر تلقی می‌شد. زنده سوختن زنان خیلی کم به میل خودشان بوده و اکثر مواقع به دلیل فشارهای اجتماعی، خانوادگی و فرهنگی بود که در انجام آن میان اشراف و فقرا تفاوتی وجود نداشت. صائب تبریزی نیز می گوید: چون زنِ هندو کسی در عاشقی مردانه نیست سوختن بر شمعِ مرده کارِ هر پروانه نیست #صائب_تبریزی #امیرخسرو_دهلوی @Sheeroghazal

لذت وصل نداند مگر آن سوخته ای که پس از دوری بسیار به یاری برسد https://eitaa.com/Sheeroghazal/2285 #امیرخسرو_دهلوی

به خوش خوئی توان با دوستان زیست چو بدخو دوست باشد دشمنی چیست گلی کز بوی خوش نبود نشانش رها کن تا برد باد خزانش https://eitaa.com/Sheeroghazal/2878 #امیرخسرو_دهلوی