بخشی از کتابِ طعم شیرین خدا 🍃

‌ همیشه خیال میکردم جامانده ام. از آدم‌ها، از ثانیه‌ها و از تاریخ ... میدویدم. آنقدر تند و بی مهابا که بعید بود به مقصد نرسم و گلی که در کنار هدف روییده بود را نچینم. در میانه‌ی راه اما نشستم. روی تکه سنگی که با سبزی برگ‌های ریز و درشت پوشانده شده بود. وقتی صدای تپش قلبم آرام شد و بدنم در سکونی ستودنی قرار گرفت؛ تازه چیزهایی شنیدم‌.. صدای آواز خواندن پرندگان، صدای دویدن رود در میان درختان و ریشه‌های کهن‌سالشان، صدای راه رفتن نسیمِ دل انگیزی که به شاخه‌های سبز درختان و علف های قد کشیده‌ی چمنزار می‌خورد. و صدای خودم! کسی که فراموش شده بود در انبوهی از خواسته ها و امیال. شنیدم صدای نفس کشیدن کسی را که فقط فهمیده بود باید بدود بی آنکه بخواهد از مسیرِ رسیدن به خواسته‌هایش لذت ببرد. بی آنکه بخواهد خودش را ببیند و بشنود.. تازه در آن وقت بود که دیدم عکس صورتم را در آب زلال رودخانه که چه زیبا بود و نحیف. من خودم را سال‌های سال ندیده بودم. محروم مانده بودم از آنچه هست برای رسیدن به آن چیزی که نیست... حالا دوباره میروم. نه برای آنکه فقط به مقصد برسم. نه برای آنکه بدوم تا ابد و روزهای بعدش. نه! من دوباره میروم تا ببینم همه‌ی چیز را و بشنوم همه‌ی دنیا را و حس کنم درون خودم را. من میروم. اما دویدنی در کار نیست. حالا وقت آن است که در صفحه‌ی عالم قدم بزنم ... #به‌قلم‌خودم | #تحویل_سال

‌ وقتی بهم پیام میدید و میگید که کانال باعث شده شما با اراده قوی تری حوزه رو انتخاب کنید. خیلی زیاد خوشحال میشم .. حق دارم دیگه. مگه نه؟ ‌

سلام از طرفِ کسی که فردا امتحان داره و چند روز هم هست که فعالیت نکرده براتون :)