🌹💕🌹💕🌹💕🌹💕🌹 #بی_تو_هرگز #قسمت31 نويسنده: سيد طاها ايمانی 🌹قسمت سی و یکم: مهمانی بزرگ 🍃بعد از مدت ها پدر و مادرم قرار بود بیان خونه مون ... علی هم تازه راه افتاده بود و دیگه می تونست بدون کمک دیگران راه بره ... اما نمی تونست بیکار توی خونه بشینه ... منم برای اینکه مجبورش کنم استراحت کنه ... نه می گذاشتم دست به چیزی بزنه و نه جایی بره ... 🍃بالاخره با هزار بهانه زد بیرون و رفت سپاه دیدن دوستاش ... قول داد تا پدر و مادرم نیومدن برگرده ... همه چیز تا این بخشش خوب بود ... اما هم پدر و مادرم زودتر اومدن ... هم ناغافلی سر و کله چند تا از رفقای جبهه اش پیدا شد ... 🍃پدرم که دل چندان خوشی از علی و اون بچه ها نداشت ... زینب و مریم هم که دو تا دختر بچه شیطون و بازیگوش ... دیگه نمی دونستم باید حواسم به کی و کجا باشه ... مراقب پدرم و دوست های علی باشم ... یا مراقب بچه ها که مشکلی پیش نیاد ... 🍃یه لحظه، دیگه نتونستم خودم رو کنترل کنم ... و زینب و مریم رو دعوا کردم .... و یکی محکم زدم پشت دست مریم... 🍃نازدونه های علی، بار اولشون بود دعوا می شدن ... قهر کردن و رفتن توی اتاق ... و دیگه نیومدن بیرون ... 🍃توی همین حال و هوا ... و عذاب وجدان بودم ... هنوز نیم ساعت نگذشته بود که علی اومد ... قولش قول بود ... راس ساعت زنگ خونه رو زد ... بچه ها با هم دویدن دم در ... و هنوز سلام نکرده ... - بابا ... بابا ... مامان، مریم رو زد ... 🎯 ادامه دارد... •┈┈••✾❀🍃🌺🍃❀✾••┈┈• 🔗 ایتا : 🍃@ShifteganeTarbiat

* #هــو_العشــق🌹 #پـلاک_پنهــان #قسمت31 کمیل برگه را برمیدارد و از جایش بلند می شود ؛ ــ با من بیاید سمانه از جایش بلند می شود و هم قدم کمیل از اتاق خارج می شوند،سمانه با حیرت به کسانی که برای کمیل احترام نظامی میگذاشتند نگاه می کرد،با صدای کمیل به دری که کمیل باز کرده بود خیره شد: ــ بفرمایید داخل سمانه وارد اتاق شد و با اشاره ی کمیل بر روی میز نشست ،با کنجکاوی اتاق را رصد کرد،حدس می زد اتاق کمیل باشد. ـــ من باید برم جایی ،تا وقتی برمیگردم بشینید فکر کنید،شاید چیزی یادتون بیاد که بخواید به من بگید سمانه با نگرانی گفت: ــ کجا دارید میرید؟اصلا ساعت چنده؟میدونید الان خانوادم چقدر نگران شدن،من باید برم ــ سمانه خانم نمیتونی بری سمانه حیرت زده گفت : ــ چی؟؟ ــ تا وقتی که این مسئله روشن نشه ،شما اجازه بیرون رفتن از این جارو ندارید سمانه با عصبانیت از جایش بلند شد و گفت: ــ یعنی چی؟مگه زندانی ام ،من اینجا نمیمونم ،شما نمیتونس منو اینجا نگه دارید کمیل با اخم فقط نظاره گر عصیانگری های سمانه بود. سمانه با دیدن اخم و سکوت کمیل، او هم سکوت کرد! ــسمانه خانم مثل اینکه متوجه نیستید الان کجایید،اینجا یکی از بخش های وزارت اطلاعاته و شما به جرم برهم زدن محیط دانشگاه اینجا هستید،الان شما باید بازداشگاه بودید نه تو اتاق من،خداروشکر کنید که پروندتون افتاده دست من،خداروشکر کنید که من اینجا بودم،اگه نبودم شرایط سخت تر از اونی بود که شما بخواید اینجوری عصبانی به من تشر بزنید منتی سرتون نمیزارم اما،شما الان یک فرد سیاسی محسوب میشید که با یه برنامه ریزی برای یه تجمع اوضاع کل کشورو بهم ریختید و رسانه های اونور آب از صبح تا الان دارن برای خودشون کارشناسی میکنن این موضوعو ،بازم بگم یا متوجه شدید که این موضوع خیلی مهم و خطرناکه سمانه بر روی صندلی نشست،دیگر پاهایش نای ایستادن نداشت،موضوع از چیزی که فکر میکرد،پیچیده تر و خطرناک تر بود،دستان لرزانش را در هم فشرد،احساس می کرد بدنش یخ کرده است چشمانش را محکم بر روی هم می بندد،دعا می کند که این اتفاقات یک خواب باشد و با،باز کردن چشمانش همه چیز تمام شود اما با صدای آب چشمانش را باز کرد ! کمیل لیوان آبی را جلوی سمانه گذاشت و نگاهی به چهره ی ترسیده اش انداخت، از جایش بلند شد و گفت: ــ این اتاق منه ‌،میگم کسی نیاد داخل ،میتونید راحت باشید من همه تلاشمو میکنم که هر چه زودتر از اینجا برید به طرف در رفت اما با صدای سمانه برگشت،که با صدای ترسیده و لرزان صدایش کرده بود: ــ آقا کمیل ــ نگران نباشید،زود برمیگردم حرف دیگری نزد و از اتاق خارج شد.... * ادامه.دارد.... *

* 💞﷽💞 ‍#بادبرمیخیزد #قسمت31 ✍ #میم_مشکات معصومه بر خلاف راحله عاشق رشته تجربی یا به قول پدر طبیعی بود. عشقش این بود که اورا در آزمایشگاهی رها کنند و او صبح تا شب بر روی موجودات کار کند و دل و روده شان را تجزیه تحیلیل! یا مواد شیمایی را قاطی کند تا شاید کشفی جدید کند مثل اکسیر جوانی یا محلولی بسازد مخصوص پاک کردن جوهر از دست و صورت که اتفاقا دومی خیلی هم به کارش می امد!! البته او همانقدر که عاشق تجربه کردن بود دل رحم هم بود و توانایی کشتن جانوران و حیوانات را نداشت برای همین یافتن ماده ای برای ساکت کردن آدم های وراج را به پیدا کردن روش هضم قند در روده کرم سبز آنگولایی! ترجیح میداد. در حالیکه با چوبش کله کرم بیچاره را از زمین بلند کرده بود در جواب راحله گفت: -میخوام ببینم اگ سرش رو بلند کنم چه کار میکنه? میاد بالا روی چوب یا میتونه برگرده روی زمین? کرم نگون بخت کمی به اینطرف و ان طرف سرچرخاند و بعد از آنکه دید راهی ندارد ترجیح داد مسیرش را عوض کند و از چوب بالا برود. راحله که از جدیت خواهرش در آزمایش یا به قول خودش کرم آزاری خنده اش گرفته بود گفت: -خوبی ریاضی به اینه ها! برای رسیدن به جواب نیازی به دل و روده در اوردن یا سرسام دادن کرم بیچاره نداری... معصومه که هنوز فضولی اش راجع به قضیه خواهرش فروکش نکرده بود گفت: -عوضش استاد های از دماغ فیل افتاده ای داری ک حالت رو میگیرن راحله خندید: -از هر موقعیتی برای فضولی استفاده میکنیا! - بالاخره جامعه هم یک آزمایشگاهه! - من که همه چیزو بهت گفتم - اما چیزی از تصمیمت برای فردا نگفتی! معذرت خواهی میکنی? -آره!میخام تمومش کنم جواب راحله آنقدر قاطعانه و سریع بیان شد که باعث شد معصومه کرم را رها کند و به طرف خواهرش برگرد. کرم هم که از دست پژوهشگر مزاحم و اتوبان بی انتهایی که برایش ساخته بود خلاص شده بود در حالیکه داشت به جان دکتر پارسا دعا میکرد با سرعت هرچه تمام تر از محل دور شد. معصومه از جایش بلند شد: -واقعا?جلوی همه? - اوهوم معصومه لحظه ای به خواهرش خیره ماند، بعد شانه ای بالا انداخت و همانطور که با چشمانش دنبال جانور بخت برگشته دیگری میگشت گفت: -یا خیلی شجاعی یا خیلی دیوونه! من عمرا بتونم همچین کاری بکنم و بعد ب طرف سوسک بیچاره ای رفت که پیدا کرده بود. راحله چیزی نگفت. به سمت خورشید که حالا دیگر کامل طلوع کرده بود برگشت. هر چند از درستی تصمیمش مطمئن بود اما کمی دلهره داشت. یعنی فردا چه اتفاقی می افتاد?... #ادامه_دارد... #الّلهُمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّکَ‌الْفَرَج