﷽ #خانم‌خبرنگار_و_آقای‌طلبه #قسمت_هفتاد_و_ششم °|♥️|° چند روزیه مهدی رفته نیشابور و من آرامش گرفتم. اصلا وقتی اون نیست من حس خوبی دارم. چقدر همه چیزش برام برعکس محمده... راستی گفتم محمد... هی... یعنی الان کجاست...؟ داره چیکار میکنه...؟ یعنی الان با فاطمه نامزد کردن...؟ با فکر کردن به اینکه محمده من بشه مال یه دختر دیگه دیوونه میشدم.. کاشکی حداقل یه خبری چیزی دورا دور ازش داشتم.. توی افکار خودم بودم که گوشی خونه زنگ خورد _الو بفرمایید. علی: علیک سلام تپلی خودم. _سلام داداشی باهوش و سیاست دان و سیاست مدار خودم! خسته نباشی.. علی: وقتی آبجی کوچیکه اینجوری برام نمک میریزه توقع داری خسته باشم؟ _عزیزمی داداشی... علی: فائزه میدونی زنگ زدم چی بهت بگم؟ _چی؟؟؟ علی: یه خبری که اگه بشنوی تا لوزالمعدت آتیش میگیره از حسادت _چیشده؟؟؟؟؟ چه خبری؟؟؟؟ علی: دلتتتتت بسوزهههه _اه بگو دیگه! علی: خیله خب بابا میگم! حامد جونت هفته دیگه دانشگاه ما اجرا داره.. _چی؟؟؟؟؟ بگو بخداااا! علی: بخدا! _وای الهی بمیری کوفتت بشه! علی: اوه تازه قراره جوادم بیاد دانشگاهمون باهم بریم اجراش توی سالن.. خدای من محمد... علی اسم محمدمو برد... ولی من و محمد که.... صدای الو گفتن علی مانع از ادامه فکرم شد.. _خوش بگذره... منم یاد کنی حتما...! علی: برات عکس میفرستم حسود خانوم! _ممنون... کاری باری؟ علی: نه فدات. سلام برسون. یاحق. _یاعلی! تلفن رو گذاشتم سرجاش و برگشتم توی اتاقم. اول با سیستم آهنگ رسم همسفری حامد رو پلی کردم و بعد از پشت پنجره اتاقم به بیرون خیره شدم... آهنگ که شروع به خوندن کردن بغضم ترکید و صدای هق هق گریم سر به آسمون کشید... محمده نامرد... مگه قول نداده بودی بی معرفت... مگه نگفتی برای اولین بار با من میری اجرای حامد... مگه قرار نبود برا اولین بار باهم ببینیمش... بی معرفت اصلا من مردم... من نیستم... تو حداقل سر قولت بمون... صدای حامد باعث میشد هر لحظه شدت گریه ام بیشتر شه.. "یه نگاهتو نمیدم به عالمی خودت میدونی همه حس و حالمی اینه خواهشم ای همه قرار من اینکه خواهشم تو بمون کنار من اینه رسم همسفری بری منو همرات نبری قسمتمه در به دری آره میدونم..." خیلی سخته اولین عشق زندگیت بزنه زیر اولین قرار عاشقانه ای باهم گذاشتین... (خواننده محترم اینجای رمان اهنگ رسم همسفری رو گوش بدید) #ادامه_دارد •┈┈••✾❀🍃🌺🍃❀✾••┈┈• 🔗 ایتا : 🍃@ShifteganeTarbiat

#رنج_مقدس #قسمت_هفتاد_و_ششم قطره وقتی از دريا دور می افتد چه حالی پيدا می کند؟ اين بار که پدر رفته اين حس را پيدا کرده ام. سال ها دريا می طلبيدم. هميشه هم می دانستم دريای من خانواده ام هستند. تنها صدای موج را می شنيدم و عظمتش را به نظاره می نشستم، اما از آرزوهايم بود که همراه دائمی دريا باشم. پدر وسعت اين درياست. حالا که دارمش، بيشتر بی تاب می شوم. نه اينکه فقط من اين طور باشم، علی و سعيد و مسعود هم کلافه کلافه اند. نمی دانم چرا به نبودن های دائمی پدر عادت نمی کنيم. اخبار سوريه را که می گويند، تمام سور و ساتمان به هم می ريزد. به علی می گويم: - اين داعشی ها آدم هم نيستن چه برسه به مسلمون. همه ادعاهاشون به سبک آمريکايی هاس... علی که چشم هايش از شنيدن خبر کشتار زن ها و بچه ها کاملاً به هم ريخته، می گويد: - لامصبا موسسه فرقه آفرينی زدن. مسلمونا رو هفتاد و دو فرقه کردن خودشون اتحادیه اروپا زدن! علی آن قدر به هم ريخته است که با ريحانه هم بدخلقی می کند. از شب قبل هم کلافه بود. نمی توانم هيچ جوره تصويری از يکی به دو کردن علی و ريحانه را در ذهنم درست کنم. دعوای پدر و مادر را نديده ام. فقط تصوير فيلم ها در ذهنم شکل می گيرد. همراهش زنگ خورد و محل نگذاشت. چندبار هم صدای پيامک بلند شد، اما علی از پای تلويزيون بلند نشد. اهل شبکه ورزش نبود و حالا گير داده بود به آن. بعضی وقت ها چيزهای کم فايده چه به کار می آيند! کمی نگاهش کردم. دوباره موهايش ژوليده است. بد هم نيست. قشنگ می شود. مخصوصا وقتی که تيشرت سفيد قرمزش را می پوشد. کنترل تلويزيون را آن قدر روی پايش می کوبد که مخش جا به جا می شود. کنترل را می گيرم. سعی می کنم که من هم ادای فوتبال ديدن را در بياورم. فايده ندارد. گزارشگر هر قدر شور بازی را بيشتر می کند، فايده ای ندارد. چه فکرهايی می کنم. تقصير اعصاب خراب علی است؛ جوّ خانه را هم راه راه می کند. نارنگی پوست می کنم و می دهم دستش، با نگاهش رد کرد. چايی آوردم که بخوريم، بدون خرما و قند خورد. طاقت نياوردم و گفتم: - عزيز دلم تو که بدون ريحانه نمی تونی مثل آدم زندگی کنی، برای چی باهاش قهر می کنی؟ چنان با اخم نگاهم کرد که خفه شدم. زنگ همراهم بلند شد. ريحانه بود. صدايش طعم گريه داشت. طفلی حال و احوال بی خودی کرد و وقتی مطمئن شد که علی خانه است و سالم و ساکت، حرفی نزد و خداحافظی کرد. مامان سفره را انداخت و با چشم و ابرو حال علی را که ميخ تلويزيون بود، پرسيد. شانه ام را بالا انداختم. صورت علی را اصلاً نگاه نمی کنم و بشقاب غذايم را جلو می کشم. مامان، بنده خدا مدارا می کند تا خشم علی سرريز نشود. هرچند که علی هروقت هم عصبانی می شود، فقط سکوت می کند. اهل داد و قال چندانی نيست. شام که تمام می شود، می گويم: - امشب علی ظرف ها رو می شوره. #ادامه_دارد