💢 قرارداد چین و اشتباه استراتژیک روحانی در سال امضای توافق هسته‌ای مقدمات یک قرارداد ۲۵ ساله با دولت چین فراهم شد و ایران و چین توافق کردند در مورد توافق همکاری ۲۵ ساله‌ای گفتگو کنند. #رشته_توییت ما چگونه با چین تعامل می کنیم؟ چگونه می بایست تعامل کنیم؟ چه راه‌هایی پیش روی ماست؟ برجام قرار بود بخشی از رابطه ایران و غرب را اصلاح کند و قرارداد با چین پیوند خوردن با شرق را تضمین می کرد. همزمانی امضای این دو قرارداد استراتژیک این نوید را می داد که بالاخره ایران که به دلایل ژئوپولیتیک همیشه باید تعادلی میان شرق و غرب ایجاد می کرده به این مهم نزدیک می شود. ایران از نظر ژئوپولیتیک دچار یک تنهایی است. به این معنی که برای رسیدن به اهداف استراتژیک خود به صورت تاریخی تنها بوده و در این مسیر نتوانسته و نمی تواند متحدی داشته باشد. پس برای رسیدن به آن اهداف باید نقش متعادل کننده بین قدرت ها را بازی می کرده و بازی کند. اتفاقی که در زمان حکومت پهلوی افتاده بود، به این معنی که شاه همزمان که میخواست نقش ژاندارم منطقه برای آمریکا را بازی کند، همزمان از شوروی سلاح خریداری می کرد تا هر دو قدرت بدانند از دست دادن رابطه با ایران برایشان گران تمام می شود. در زمان جنگ هم همین اتفاق افتاد. در مذاکرات ولایتی در سازمان ملل آمده که او به غربی ها هشدار می دهد اگر بخواهند به ایران سلاح نفروشند، ایران از شوروی سلاح می خرد، که این نشان از درک جایگاه بالانسر ایران توسط دستگاه سیاست خارجی کشور دارد. سال ۹۴ میتوانست نقطه عطف تاریخی برای سیاست خارجی ایران برای ترسیم یک افق روشن در دهه های بعد باشد، اگر ایران سریعا توافق با ۲۵ ساله با چین را نهایی میکرد و همزمان با پیشبرد برجام رابطه با چین به عنوان یک قدرت نوظهور را تثبیت می کرد تا ترک برجام برای غربی ها بشدت سخت شود. اگر زمینه‌های حضور استراتژیک چین در ایران فراهم می‌شد، به مانند قرارداد ۲۵ ساله بندر چابهار با هند، تحریم کردن برای ترامپ بشدت گران تمام می‌شد چرا که خروج از برجام برای آمریکا به معنی تقدیم ایران به چین بود و ایران می توانست با این کارت در سیاست خارجی بشدت بازی کند. اما این اتفاق نیفتاد. دولت وقت پس از امضای برجام با بی میلی با طرف شرقی‌ برخورد کرد. این نکته از زبان بسیاری شنیده شده که وزرای وقت دولت روحانی پس از برجام با چینی‌ها برخورد خوبی نداشتند. یکی از وزرای وقت به وزیر چینی گفته بود شما ته صف هستید و غربی ها بعد از برجام مقدم‌اند. این به این معنی است که اگر برخورد خوبی با چینی ها می‌شد و قرارداد ۲۵ ساله در همان زمان بسته می‌شد هزینه برهم زدن بازی برجام برای طرف غربی (سوای اینکه چه کسی در کاخ سفید باشد)افزایش پیدا می کرد و رقابت برای رابطه با ایران بین طرف های شرقی و غربی به سطح بالاتری ارتقا پیدا می کرد. چینی ها با مشاهده بی میلی ایران در پسابرجام، کمی عقب کشیدند و چون صبر داشتند می توانستند ایران را در زمانی که نیازمند است گیر بیاندازند. واضح بود اگر هزینه خروج آمریکا پایین باشد ایران دوباره به چین بر می گردد. ترامپ براحتی از برجام خارج شد و بار دیگر ایران به چین نیازمند. ۳۰ بهمن ۹۷، حدود ۹ ماه پس از خروج آمریکا از برجام هیئتی عالی رتبه از ایران به ریاست لاریجانی در چرخشی به شرق به چین رفتند تا پیگیر روابط استراتژیک با چین شوند. چینی ها‌ چنانکه منتظر بودند به مراد خود رسیدند. ایران در زمان نیاز به سوی چین آمده. قرارداد استراتژیکی در کار نیست. از آن تاریخ۱۹ ماه گذشته و اتفاق خاصی در قرارداد بین ایران و چین نیفتاده. نه توافقی، نه پیمان تجاری بلند مدتی، نه قراردادهای مشترکی. فقط میلیاردها دلار پول نفت ایران همچنان در بانک های چین به بهانه تحریم آمریکا بلوکه شده و این متحد به ظاهر استراتژیک کمکی نتوانسته بکند. چینی ها بسیار صبورند و منافع ملی را به خوبی درک می کنند. تا جای ممکن سعی میکنند از رویارویی با آمریکا پرهیز کنند و هزینه ندهند. تابستان ۹۹ که سروصدای رسانه‌ای از ایران در مورد قرارداد ۲۵ ساله ایران-چین برخاست و از آمریکا فغان برخاست، چین واکنش خاصی نشان نداد و سکوت پیشه کرد. بجز چند تعارف که بله ایران متحد استراتژیک ماست(که از ترس آمریکا پولهایش را بلوکه کرده ایم) و رابطه بلند مدت برای ما مهم است اتفاق خاصی بین ایران و چین نیفتاد. فقط واکنش غرب به این را مرور کنید تامتوجه شوید اگر قرارداد۲۵ساله همزمان با برجام اجرایی میشد چقدر برای غرب هزینه ساز بود. ✍ Mehrdad Faramehr 🌐 اخبار استراتژیک 📡 @StrategicNews_ir