‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌؛ عشق ، در میان آدمها که جاری شود ، رنگهای نقاش‌ها جلا میابند و نقش‌هایشان با روحی از عشق زنده می‌گردند. کتابخوان ها ، در میان خطوط کتاب به دنبال معشوق خویش‌اند و کتابدارها ، در میان همان کتاب‌ها او را میابند. و نویسندگان ، نویسندگان عشق را مینویسند برای او ، قلمشان مملو از نور و خط به خط نوشته‌هایشان آکنده میشود از عشق و احساسات. و آدمهای عادی ، عاشق که میشوند ، با گل رزی و یا بوسه‌ای ناگهانی ، عشق را میان زندگیشان تزریق می‌کنند. اما من چه؟ من چگونه عاشقی‌ام؟ منی که نه قلمی قهار و نه روح نقاشی چیره دست را دارم. من حتی نمیتوانم بوسه‌ای گرانقدر را تقدیمت کنم. گاهی میگویم شاید من ، آن کسی که باید باشم برایت نیستم ، شاید احساسات تو تنها از روی وظیفه‌ایست که نسبت به من داری! حتی گاهی حق میدهم که نباشی و نخواهی که بمانی و روزی برسد که معشوقه‌ی واقعی‌ات را ، کسی که لایق کنار تو بودن باشد را پیدا کنی و آنگاه دیگر منی نیست که آزارت بدهد. میدانم که گاهی آزارت میدهد ، شاید همیشه ، اما دوستت دارم و نه میتوانم بنویسمش و نه میتوانم نقشش را بکشم و حتی نمیتوانم چون مردمی عادی ، دوستدارت باشم و همین باشد کلام کوتاه من ، نوشته هایی که شاید هیچ‌گاه پیدایشان نکنی. دوست دار ِتو ، من. ‌- کتابخانه‌ی‌خیابان64 | به نوشته‌ی اِلدا✍🏻 | #handwritten | #نامه‌ها

- We are writers ..

‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌؛ می‌شود زمان را نگه داشت ؟و ایا می‌شود به عقب بازگشت ؟ وقت بازگشت است ، برای ما ! گم کرده‌ای داریم که دیر متوجهٔ نبودش شدیم ، دیر جای خالی‌اش را حس کردیم ، دیر صدایش را شنیدیم! گم کردهٔ ما زیباست ، میان ِکوچه نشسته است و نارنجی را میان دستانش گرفته و آرام می‌گرید ، آرام اشک های مروارید مانندش بر گونه هایش می‌لغزند! ‌ ‌گم کردهٔ من ، کودکی‌ست که مدتها پیش به قول آن شاعر ، نامش از دستم افتاد و گم گشت! کودکی که با لبخند ِمن ، می‌خندید و چشمانش چقدر شبیه من است ! گم کرده‌ی من ، دخترک ِشیرین ِکودکی‌هایم! من سالهاست که نوای گریه‌ات را نشنیدم ! و من سالهاست تو را فراموش کردم! فراموش کردم که کودکی در انتظار ِمن ، در درون من است! افسوس که زمان باز نمی‌گردد و آنچه گم کرده‌ام ، تا ابد گم شده و در میان تاریخ رها‌شده ، باقی خوآهد ماند. ‌- کتابخانه‌ی‌خیابان64 | به نوشته‌ی اِلدا✍🏻 | #handwritten

‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌؛ زمانی که این را میخوانی ، روز است یا شب؟ شاید حین جمع کردن وسایل هایم این نامه را ببینی. وقتی که این را می‌نویسم ، دلتنگی قلبم را می‌فشارد ، آخرین آغوشمان از بهر رفع دلتنگی نبود! زمانی که این را مینویسم ، هوا تاریک است ، خانه در سکوت فرو رفته و من ، من پشت آن میز چوبی ، با نور چراغ کوچکی می‌نویسمش ، نامه‌ای برای تو! زمانی که این را میخوانی ، شاید میان آسمان ها ، دست در دست فرشتگان قدم میزنم و جسمَم ، به آرامی خفته است ! بدون هیچ درد. زمانی که این را میخوانی ، شاید تنهایی ، شاید اطرافت شلوغ است ، فکرت شلوغ است ، نمیدانم ، اما بگذار آخرین خواسته هایم را برایت بگویم. دوستت دارم و می‌خوام که از خردسالانت چون پاره‌ای از جانت مواظبت کنی ، بمانی ، تنهایشان نگذاری! خودت نیز تنها نمان ، کسی را پیدا کن تا لایقت باشند بیش از من ، کسی را بجوی که جایگزین ِمن ، در خانه‌ای باشد که من چیدمش. و عذر میخواهم ، از تو ، از آن خردسالان ، رفتنم دست خود نبود و سرنوشت فرصتی نداد تا درد هایم را کسی التیام بخشد. دوست دار ِتو ، من! ‌- کتابخانه‌ی‌خیابان64 | به نوشته‌ی اِلدا✍🏻 | #handwritten | #نامه‌ها