‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ؛ نوازندگان ویالون‌ها را می‌نوازند ، پیانو ها نواخته می‌گردند ، و آنگاه اشکها از چشمان ِخسته‌ی امید دهندگان جاری می‌شود ! کمی آنطرف‌تر ، نویسنده‌ای خفته و ناشناخته ، در پس گذشت ِروزگاران دراز ، بر سر میز خویش بازمی‌گردد و قلم ، قلم را که از ابتدای خلقت انسانیان ، همراهش بوده در دستان چروکیده‌اش می‌گیرد و می‌نویسد و آنگار ، قلب‌های متشنج را ارام می‌کند. شاعری می‌سراید و گوش‌هایی نوازش میابند و عشق‌ها جوشان می‌گردند و غم‌ها ، تسکین میابند! و این است آنچه انسانیان را التیام می‌بخشد و انسانیان با تفاوت‌های خود ، هرکدام را راهی برای مرمت زخم خویش انتخاب می‌کنند. ‌-کتابخانه‌ی‌خیابان64 | به نوشته‌ی اِلدا✍🏻 | #handwritten

‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ بسم‌رب ، این‌پیغام حآوی ِیک تقدیمی از طرف ِکتابخانه‌خیابان64 ، برای شماست. بدین گونه که این پیغام رو فور میکنید چنلاتون ، من با توجه به وایب شما یه پاراگراف از رمانهای ِخودم تقدیم نگاهتون می‌کنم. *نکته: اگه ممبرها تمایل به شرکت دارن ، ایدیشونو بفرستن و حتما ژانر موردعلاقشونو بگن[فقط ممبرا بگن] *محل ِتگ‌های شما اینجا خواهد بود. تقدیمی به ده‌چنل اول و تعدادی از ممبرا تعلق می‌گیره و زمان هم هروقت ظرفیت پر بشه ان‌شاءالله

‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ؛ به قول ِشآعر : مثل‌آن‌چایی‌که‌می‌چسبدبه‌سرمابیشتر ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ باهمه‌گرمیم‌بادل‌های‌تنها‌بیشتر! با دل‌های تنها ، همانند چآی داغ و سرمای سوزناک زمستان همدل و نزدیکیم. چون کیک‌های رولتی ِدست‌پز ، با چآی میسازیم و به قهوه نزدیک‌تریم. حرف کیک‌های دست‌پز شد ، یادت است؟ وقتی را می‌گویم که رایحه‌ی شیرین کیک در فر ، داخل خانه‌های دل‌بازمان می‌پیچید. هوا ، هوای چآی های تازه‌دم ، دم‌ظهری‌ست ، اندک رایحه‌ی گل‌محمدی‌های خشک ، مقداری شیرینی‌هایی که بوی عشق می‌دادند. اگر در اینده ، کسی بخواهد از رایحه‌ی عشق اکنون بگوید ، چه می‌نویسد؟ از گوشی‌هایی که جز جسمی سرد چیزی نیست؟ و یا از سردی دیوار خانه‌های بلند و حس تنهایی ِعمیق؟ همه‌چیز ، در کودکی خلاصه می‌شود ، در خنده‌های حین خاله‌بازی ، در انتخاب ناگهانی ِنقش مادر و پدر و فرزند ، به هنگام ِبازی با قوری‌های گلدار ِکوچک. درون غذا های گرم ، پلو و خورشت ، آش با ماست‌چکیده ، سوپ‌های رشته‌ای! در کتابهای قدیمی گوشه طاقچه ، در نوازش‌های مادربزرگ ، در صدای عصای پدربزرگ ، میان خانه‌های حیاط‌دار ! دلمان ، خسته از این دنیای سرد و پرسروصدا ، تنها دلتنگ ِاندکی چآی‌داغِ تازه‌دم است. ‌-کتابخانه‌ی‌خیابان64 | به نوشته‌ی اِلدا✍🏻 | #handwritten

دوستانی که تگ دادید ، فور هم کردید؟👀

‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ؛ کافه‌چی ِتنها ، همان کافه‌ی کوچک گوشه‌ی خیابان ، که حتی با وسعت کوچکش ، میتوان رایحه‌ی دلپذیر قهوه را تا چندین متر آنطرف‌تر احساس کرد ، واردش می‌شویم و به سوی میز تک‌نفره‌ای قدم بر میداریم و در کنار شیشه های باران زده ارام می‌گیریم و آنگاه ، نگاهمان به غم ِهمان کافه‌چی ِتنها می‌افتد که بر روی میزهای تک‌نفره‌ی کافه‌اش نوشته بود ، اینجا طعم ِتنهایی ، از قهوه تلخ‌تر است! ولی طعم تنهایی چیست؟ او نیز همانند عشق ، طعم دارد؟ مثل عشق شیرین است ؟ نه ! تنهایی ، به تلخی ِقهوه‌های بدون شکر است! ولی چگونه گاهی اوقات برخی ها دوستش دارند؟ اری ، آنها تنها معتاد ِطعم تلخ او شده‌اند ، چون قهوه که دوست‌دارانش فراوان است! تنهایی ، چون غم رنگ آبی ندارد ، تنهایی خاکستری‌ست و گاه سیاه! و وقتی پایت به میزهای دونفره‌ی کافه باز گردد ، آنگاه می‌نگری که او نوشته است ، اینجا رایحه‌ی شیرین ِشکلات ، میان ِعشق پیچیده است! کافه‌چی ، تنهایی را قهوه میدید و همراه داشتن را شکلاتی شیرین ، دیدگاهی متفاوت از یک انسان ِتنها که شاید روزگاری در دوران اوج خویش ، دوستان بسیاری به همراه داشته! ‌-کتابخانه‌ی‌خیابان64 | به نوشته‌ی اِلدا✍🏻 | #handwritten