دقت کردین جملات وارونه چگونه است ؟ گنج "جنگ" مي‌شود . درمان " نامرد" و قهقهه "هق هق" ولی دزد همان "دزد" است درد همان "درد" و گرگ همان "گرگ" آری... نمي‌دانم چرا ! من "نم" زده ، یار "رای" عوض کرده است و راه گویی "هار" شده . روز به "زور" مي‌گذرد . آشنا را جز در "انشا" نمي‌بيني و چه سرد است این "درس" زندگی . اینجاست ك مرگ برایم "گرم" مي‌شود . چرا که درد همان "درد" است .

_

گاهي تصور مي‌کني ك مي‌تواني قلبش را با محبت و درك خود پر کني ، اما در واقعیت ، او جزئي از نقطه‌اي دور از دامنه احساست است .

_

تنهایی، نه یک تبعیدگاه، که خلوتگاهی‌ست برای پرواز روح. آنجا که نه نقابی هست و نه نیازی به ادا، می‌توان بی‌پروا به تماشای خویش نشست و در آینه‌ی دل، جهانی را دید. در این سکوتِ گزیده، نوای درونی‌مان به رقص درمی‌آید و نغمه‌های ناگفته‌ی قلب، به گوش جان می‌رسد. تنهایی، بستر شکوفایی‌ اندیشه‌ها و آغوش امنِ خاطره‌هاست.

_

در این پهنه‌ي خیال ، هر جا ك خیال تو پرواز کند ، جان من نیز به دنبالش روان است . گویي تقدیر ، رشته‌اي از نور بافته و مرا به هر گام تو وابسته ساخته . هرچند فاصله‌ها بسیار ، اما اشتیاق ، پلي می‌سازد استوار تا در هر منزل ، من باشم همجوار .

خاطرات ، گنجینه‌های پنهان در اعماق زمانند ؛ گاهی تلخ ، گاهی شیرین ، اما همواره آموزنده . هر کدامشان ، قطعه‌ای از پازل زندگی‌اند که ما را به امروز می‌رسانند .

_

_

بی‌تفاوتی انسان‌ها ، به‌سان سایه‌ای سنگین بر دل‌های نازک ِ آنان می‌نشیند ، آنجا که احساسات و عواطف به حاشیه رانده می‌شوند . در عصری که هر فرد با غم‌های دیگران بی‌اعتنا می‌گذرد ، زخم‌ها نادیده می‌شوند و انسانیت به فراموشی سپرده می‌شود . با خاموشی پیوسته‌ی این بی‌تفاوتی ، جامعه به دیواری سرد و بی‌روح بدل می‌شود که در آن آواهای درد و اندوه به سکوتی عمیق فرو می‌روند .

_