در آغوش این درخت کهن، تابِ خیال ما را به سوی بی‌نهایت می‌برد. گویی زمان در این خلوتگاه سبز، به خواب رفته و جز صدای قلب‌هایمان، نوایی نیست. میان سبزیِ درختان، گویی معلق مانده‌ایم بین زمین و آسمان، همچون آرزویی دست‌نیافتنی.

_

محرمی نیست و گرنه که خبر بسیار است . رمق ِ ناله کم و کوه ُ کمر بسیار است . ای ملائک که به سنجیدن ما مشغولید . بنویسید که اندوه بشر بسیار است . . .

_

حرف زدن بخشی از زندگی است، اما نه تمام آن. گاه، سکوت، رساترین فریاد است و نگاه، بلیغ‌ترین کلام. در هیاهوی این جهان پر از صدا، گوش باشیم برای شنیدن و دلی باشیم برای فهمیدن. بگذاریم کلمات، پلی باشند برای همدلی، نه دیواری برای جدایی.

_

_

Pov :

یه حالي شبیه نقي بعد از شناختن ِ پسر خالش .

لیکن آن نقش که در روی تو من می‌بینم همه را دیده نباشد که ببینند آن را . .

_

در پناهِ حضور تو، آرامشی لانه می‌گزیند. زمان به نجوا می‌نشیند و دغدغه‌ها رنگ می‌بازند. دستانت، گرمای خورشیدند در دلِ زمستان و نگاهت، دریچه‌ای به سوی امید. در این سکوتِ آمیخته به اطمینان، نیازی به واژه‌ها نیست. قلب‌ها، قصه‌ها می‌گویند و روح‌ها، یکدیگر را در آغوش می‌گیرند. اینجا، در کنار تو، خودِ واقعی‌ام را می‌یابم.