حرف زدن بخشی از زندگی است، اما نه تمام آن. گاه، سکوت، رساترین فریاد است و نگاه، بلیغ‌ترین کلام. در هیاهوی این جهان پر از صدا، گوش باشیم برای شنیدن و دلی باشیم برای فهمیدن. بگذاریم کلمات، پلی باشند برای همدلی، نه دیواری برای جدایی.

_

_

Pov :

یه حالي شبیه نقي بعد از شناختن ِ پسر خالش .

لیکن آن نقش که در روی تو من می‌بینم همه را دیده نباشد که ببینند آن را . .

_

در پناهِ حضور تو، آرامشی لانه می‌گزیند. زمان به نجوا می‌نشیند و دغدغه‌ها رنگ می‌بازند. دستانت، گرمای خورشیدند در دلِ زمستان و نگاهت، دریچه‌ای به سوی امید. در این سکوتِ آمیخته به اطمینان، نیازی به واژه‌ها نیست. قلب‌ها، قصه‌ها می‌گویند و روح‌ها، یکدیگر را در آغوش می‌گیرند. اینجا، در کنار تو، خودِ واقعی‌ام را می‌یابم.