دمتون گرم بچها :*

یه‌پیر‌غلامی‌بود ؛ هر‌بار‌که‌میخواست‌روضه‌حضرت‌زهرا‌(س) بخونه‌ ؛ خطاب‌به‌امام‌حسین‌میگفت : آقا‌جان‌ ؛ دل ِ ماهم‌مثل‌چادر‌مادرتون‌سوخته‌ ؛ هوای‌دلامونُ‌داشته‌باش‌ خلاصه‌که‌ ؛ آقای‌امام‌حسین‌‌ ؛ خودت‌میدونی‌دیگه‌ ..

غمم با فشار زیادی به سمتِ گین شدن میره <<<

رفتُ ؛ غزلم‌چشم‌به‌راهش‌نگران‌شد دلشوره‌ی‌ما‌بود‌ ؛ دلارام‌ ِ ‌جهان‌شد(:!

در‌اول‌آسایش‌مان‌ ؛ سقف‌فروریخت‌ هنگام ِ ثمر‌دادنمان‌بود ؛ ‌خزان‌شد ..

زخمی‌به‌گِل ِ کهنه‌ی‌ما‌‌ ؛ کاشت‌خداوند‌ اینجا‌که‌رسیدیم‌ ؛ همان‌زخم‌دهان‌شد‌‌ ..

آن‌گاه‌ ؛ همان‌زخم‌همان‌کوره‌ی‌کوچک شد‌قُله‌ی‌یک‌آه ؛ مسیر‌‌فوران‌شد‌ ..

با‌ما‌که‌نمک‌گیر ِ غزل‌بود‌ ؛ ‌چنین‌کرد‌ با‌خلق‌ ؛ ندانیم‌چه‌ها‌کردُ‌چنان‌شد‌ ..

ما‌ ؛ حسرت‌ ِ دلتنگی‌ُ‌‌‌‌تنهایی ِ عشقیم‌ ‌یعقوب‌‌پسردید ؛ زلیخا‌که‌جوان‌شد‌ ..

جان‌را‌به‌‌تمنای‌لبش‌ ؛ بردمُ‌نگرفت گفتم‌بستان‌‌بوسه‌بده‌ ؛ گفت‌گران‌شد ..

یک‌عمر‌به‌سودای ِ لبش ؛ سوختمُ‌آه روزی‌که‌لب‌آورد‌ببوسم ؛ رمضان‌شد ..