صحنه‌ای احساسی و واقع‌گرایانه از وداع امام حسین با پسرش حضرت علی‌اکبر در صحرای کربلا، هنگام غروب. هر دو با لباس سنتی جنگی عربی قرن هفتم، در آغوش یکدیگر فرو رفته‌اند. چهره‌هایشان با نوری معنوی پوشانده شده و مشخص نیست. امام حسین با چشمانی اشک‌بار، پسرش را محکم در آغوش گرفته. آسمان در پس‌زمینه ترکیبی از رنگ‌های طلایی و قرمز است، و خیمه‌ها و نخل‌هایی محو در دوردست دیده می‌شوند. فضای تصویر کاملاً احساسی، روحانی، سینمایی و با نورپردازی دراماتیک است. تمرکز تصویر در مرکز، با جزئیات بالا و سبک نقاشی سنتی

یک جنگجوی مسلمان با لباس‌های سنتی و نظامی به رنگ سبز تیره، نشسته در کنار رود فرات و در حال پر کردن مشک از آب است. چهره‌اش نورانی و بدون جزئیات است تا حالت معنوی و احترام‌آمیز داشته باشد. بر سر او عمامه سبز با دو پر بلند قرار دارد. دوربین از زاویه‌ای نزدیک و پایین از پشت‌سر متمایل به چپ گرفته شده تا تمرکز روی دستان و مشک باشد. در پس‌زمینه، ارتشی از سربازان دشمن با زره‌ها و پرچم‌های بلند در میدان نبرد حضور دارند و فضا را محاصره کرده‌اند. نور صحنه، نور طبیعی ظهر است با آسمانی نیمه‌ابری و رنگ‌های خاکی. صحنه حالتی حماسی و معنوی دارد، بدون جلوه‌های فانتزی یا اغراق‌آمیز.