‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌درخت زهرآگین˖ ࣪⭑. از دوستم به خشم آمدم: خشمم را گفتم و کینه‌ام فرو کشید. از دشمنم به خشم آمدم: آن را نگفتم و کینه‌ام رویش پیدا کرد. صبح و شب با اشک، در واهمه؛ به آن آب دادم. و با نیرنگ‌های نرم و فریب‌آمیز؛ بر آن آفتاب فشاندم. روز و شب پیوسته بالید تا سیبی درخشان به ثمر آمد. دشمنم تلألو آن را دید و دانست از آن من است. چون شب بر ستاره قطبی پرده کشید او پاورچین به بوستانم خزید. صبح‌ هنگام شادمانه می‌بینم به زیر درخت افتاده است دشمنم.

♡