بعضی وقتا دوست دارم خدارو دعوت کنم به خونه‌ام.
برا خودم و خودش یه چای بریزم و بشینم رو به روش
تو چشماش زل بزنم و فقط سوال بپرسم و اونم جواب بده
به همه سوالاتی که ذهنمو درگیر کرده
یکی از بزرگترین سوالاتی که دارم اینه که:
آیا واقعا عدالتی وجود داره تو این دنیا؟
چقدر دوست دارم جوابشو بشنوم
دوست دارم اونقدر باهاش حرف بزنم که به خودمون بیایم ببینیم شب شده و چاییامون سرد.
"نور زندگی"
به چشمانش نگاهی کردم.
لبخند تلخی میزنم و با انگشت هایم اشک هایش را پاک میکنم و میگویم "کاش میدانستی که تک تک این اشک هایت مانند اسید بر روی قلب من میریزد و قلب مرا نابود میکند"
لبخندی بین اشک هایش میزند که زندگی در نظرم روشن میشود
او را در آغوش میکشم
دم گوشش زمزمه میکنم"آفتاب در حال طلوعه. الان است که آلارم گوشیم زنگ بزند و من و ازین خواب شیرین بیدار کند مراقب خودت باش، نور زندگیم"
سرش را می‌بوسم.
خواست چیزی بگوید که با صدای آلارم گوشی ام از خواب پریدم.
به قاب عکسش که در بغلم گرفته بودم نگاه کردم.
با حسرتی تمام نشدنی قاب عکسش را بوسیدم و آن را روی میز با احتیاط گذاشتم.
و بازم از آن خواب شیرین بیدار شدم و با حقیقت تلخ زندگی رو به رو شدم.
کاش می‌توانستم دستت را بگیرم و از خوابم تورا به دنیای واقعی بیاورم.
افسوس که دنیا نور زندگی‌ام را از من گرفته بود و مرا در ظلمات زندگی رها کرده بود...
