#ایثار_اقتصادی_و_آخرت_گرایی 💡#معرفت | تکافل، تعاون و عهده داری 🔻... هرکس به قدر خود ظرفیتی دارد و به اندازه ی #ظرفیت خود می تواند آب بردارد...، می تواند یک #استعداد را در نظر بگیرد و گرفتاری هایش را در نظر بگیرد. 🔻اگر این روح در ما زنده شود؛ این روح تعاون و تکافل و عهده داری و کوشش در راه حوائج و گرفتاری ها، دیگر مرگی و کمبودی نخواهیم داشت. 🔻... اگر هر کس، یک نفر یا بیشتر از این استعدادها را در نظر می گرفت و گرفتاری های آن ها را مرتفع می کرد، کارها به خوبی اصلاح می شد و نفراتی تهیه می شدند و این نفرات تهیه شده، باز به تهیه ی دیگران می پرداختند و همین طور افراد زیاد می گردند. هنگامی که افراد #عقیم نبودند، #تولید زیاد می شود. 🔻مسائل تأمین و #ازدواج و #مسکن، به وسیله ی «تکافل و تعاون و سعی در حوائج» به خوبی حل می گردد. این درست است که من برای خودم نمی توانم #گدایی کنم، اما برای گرفتارِ دیگر که ننگی نیست، حتی #دستور هم هست. اگر همین عهده داری و تکافل در میان ما بود، کار به اینجا نمی کشید. 🔻... مادام که زیربنای #انفاق و #ایثار در ما نباشد، چطور می توانیم به این مراحل دست یابیم؟! مادامی که در سطح غریزه هستیم و علاقه ی ما به خودمان از همان حب بقا و حب به ذات تجاوز نمی کند، کجا می توانیم به درد دیگری برسیم؟! 🔻اگر من #رشد کرده بودم و شناخت ها و معارفی به دست آورده بودم و از #خودپرستی به #خداپرستی رسیده بودم و از سطح غریزه رهیده بودم و ″علاقه ی من به خودم، به خاطر خدا و دستور او بود و رسیدگی به خودم از روی #وظیفه بود″، در اینجا؛ در اینجایی که محتاج تر و گرفتارتر از من وجود دارد، می توانستم ایثار کنم و یا انفاق کنم و یا لااقل برایش کوشش کنم و در حوائجش سعی کنم و از افراد دیگر بدون آنکه نامش را ببرم و آبرویش را بریزم، برایش وجوهی جمع آوری نمایم. 🔻... اگر #روح_ایثار و انفاق و قناعت و یا لااقل تکافل و عهده داری و سعی در حوائج و اهتمام به امور مسلمین در ما زنده می شد، بسیاری از مسائل تأمیناتی در همین سطحِ پایین حل می شد و به کمک فلان کس هم احتیاج نمی افتاد. 📚 #روحانیت_وحوزه ، ص ۱۸۱ تا ۱۸۷ #ایثار #استاد_علی_صفایی_حائری ┏━🍃🌺🍃━┓ @seraat313 ┗━🍂━