باشگاه نویسندگی.
توی این رشته پستهایی که تا چند روز آینده توی چنل قرار میگیره، براتون یه سری کلیپ میذارم بلکه بتونید وایبی که مد نظرتون هست رو از کرکترهای دیگر داستانها بگیرید و اگر با کرکتر خودتون همخونی داشت، تطبیق بدین 🤍
هدایت شده از پیام ناشناس (دیوان لعیا)
📪 پیام جدید
چند ساله شدی؟ 😉
#دایگو
شش نکته برای شروع و تقویت نویسندگی🧩
۱. تعداد کلمات روزانهتان را مشخص کنید.
سعی میکنم روزانه حدود ۱۵۰۰ کلمه بنویسم. این راحت و کمتر از آن چیزی است که نویسندگان مینویسند. اگر به هدفی برسم، که معمولا تا ۲۰۰۰ کلمه ادامه میدهم.
۲. تنها مهارت لازم برای نویسندهٔ خوببودن، خوانندهٔ خوب بودن است.
باید هزاران کتاب بخوانید و ریتم آنچه را میخوانید یاد بگیرید. آنوقت است که شروع به درک چگونگی چیدمان داستان(طرح و لحن و...) میکنید.
۳. شخصیت پادشاه است. ویژگیهای شخصیتی همهچیز دربارهٔ مردم است.
اگر طرح ایدهآل باشد، یک امتیاز است ، اما خوانندگان شخصیتها را به خاطر میآورند.
۴. عاشق شخصیتهای خود نباشید.
در این مرحله، نویسندگان شروع به دفاع از خودشان میکنند؛ احساس محدودیت میکنند و نمیتوانند چیزهای بد و خصوصیات منفی دربارهٔ قهرمانانشان بنویسند. من شخصیتهایم را کمی کمتر از شما دوست دارم. سعی میکنم واقعگراییام را حفظ کنم و صادقانه همهچیز را بیان کنم. این کار او را به یک شخصیت واقعی تبدیل میکند، نه یک شخصیت کارتونی.
۵. شروع داستان بسیار مهم است.
خط اول، پاراگراف اول، صفحهٔ اول باید کاملاً قانع کننده باشد. اگر بتوانید این کار را انجام دهید، برد کردهاید. این همان چیزی است که مخاطب میخواهد. آنها به کتابی احتیاج دارند که فوراً آنها را به دام بیندازد.
۶. توجه نکنید!
توصیه صادقانه من نادیدهگرفتن توصیهها است، زیرا شما باید کتاب خودتان را بنویسید. متنی یکپارچه که از عمق زندگی خودتان نشات گرفته و اگر نگران آنچه دیگران میخواهند به شما تحمیل کنند باشید، خوب از کار در نمیآید.
🖋 لی چایلد
#به_نویسنده
#اطلاعات_نویسندگی
🏠‧₊˚@WriteClub
نویسندۀ خلاق چهکار میکند؟🦊🍂
WhereToRead
وقتی میگویم نویسنده فقط از آنهایی حرف نمیزنم که روز و شب خودشان را توی اتاق حبس کردهاند و تنها به نوشتن مشغولاند. تصوری که شاید خیلی از ما داریم.
از کسانی میگویم که با کلمهها زندگی میکنند. هرجایی که پا میگذارند واژه را در آغوش میگیرند.
‹ درخت را، گل را، باد و طوفان را و کلمه میبینند.
صدا را، موسیقی را، آواز قناری را، لالایی مادربزرگ را کلمه میشنوند.
درد را، عشق را، غم را، شادی را کلمه میدانند. ›
حالا یکی در این میان شاعر میشود،
یکی قصهپرداز و دیگری مقالهنویس.
🍊 مهم نیست چه مینویسد،
«کلمه» است که جان میدهد به او.
او میتواند دنیا و جهان جدید بیافریند، تغییراتی که میخواهد را ایجاد کند.
او میتواند آنهایی را که تابهحال ندیده، آنجایی را که تابهحال نرفته به زندگیاش بیاورد.
او ذهنی پر از سؤال دارد و برای همۀ آنها پاسخی خلق میکند، حتی اگر در دنیای بیرونی چیزی برای قانع کردنش نباشد.
نویسنده دست از کلمات نمیکشد
چراکه همیشه روبهجلو است و پر امید.
#اطلاعات_نویسندگی
🏠‧₊˚@WriteClub